บทที่16
"เฮียธามคะ"
พอเข้ามานั่งอยู่ในรถแล้วมณีกานต์จึงรวบรวมความกล้า ที่จะพูดบางอย่างตามที่ตนเองตั้งใจมาตั้งแต่วันก่อนที่ได้พูดคุยกับเพื่อนสาวคนสนิท เพราะถึงดมิสราไม่เคยเอ่ยปากขอร้องไห้เธอช่วย แต่คำว่าเพื่อนสนิทที่เติบโตมาพร้อมกัน เรียนด้วยกันมาตั้งแต่อนุบาลจนจบชั้นมัธยมปลาย มันทำให้เธอรู้สึกไม่ดี หากจะเอาแต่มอง ดมิสราต้องมาอยู่ตัวคนเดียวในช่วงลงสนามสอบที่จะถึงในอีกไม่กี่สิบวันข้างหน้าเช่นเดียวกับเธอ ทำให้สาวน้อยเองไม่อาจนิ่งเฉยเป็นคนไร้น้ำใจกับเพื่อนสนิทไปได้
"ครับ มีอะไรอยากจะถามเฮียหรือเปล่า"
ธาดาขับรถไปด้วย แต่หูก็รอฟังว่าคนข้าง ๆ มีอะไรจะถามตนเองกันแน่ เพราะหางตาของเขามองเห็นมือเล็กนั้นกำแล้วคลายอยู่หลายครั้ง อาการแบบนี้คาดว่าจะต้องเรื่องสำคัญมากแน่นอน ไม่อย่างนั้นคนที่จะพูดอะไรสักคำ ก็คิดแล้วทบทวนอีกแบบภรรยาสาวน้อยคงไม่กล้าเปิดปากแบบนี้แน่
"คือ...คือเรื่องเดียร์น่ะค่ะ"
เธอรู้ว
