บทที่7
...ไร่เรือนเคียงฮัก...
หลังจากต่างฝ่ายก็ได้พูดคุยกับผู้ใหญ่ของตัวเองแล้ว ในช่วงสายของวันต่อมาจึงเป็นหน้าที่ของคนถูกขอร้องให้เป็นเถ้าแก่ไปสู่ขอสาวแบบปัจจุบันทันด่วน ต้องเรียกคนสนิทเก่าแก่มาพูดคุยกันอย่างเป็นทางการ
...ก๊อก...ก๊อก...ก๊อก...
เสียงเคาะประตูเบา ๆ ก่อนเปิดเข้ามา มณีกานต์มองเข้าไปภายในห้องแล้วรู้สึกเหงื่อกาฬไหลซึมอย่างไม่น่าจะเป็นไปได้ ทั้งที่เมื่อเช้าที่เธอไปให้คำตอบกับธาดาผู้จะกลายเป็นเจ้าบ่าวและสามีในอีกไม่ถึงสิบวันข้างหน้า อารมณ์ยังไม่เหมือนมองเห็นทั้งยายณีของเธอและแม่เลี้ยงสายหยุดที่นั่งส่งยิ้มอ่อนโยนมาให้เลย
"เข้าไปกันเถอะ"
ธาดาเห็นท่าทางเหมือนเตรียมพร้อมจะกระโดดหนีเขาออกไปทางบานหน้าต่าง เลยต้องรีบดันกายเล็กให้เดินเข้าไปพร้อมกัน ขนาดลงไปทรุดนั่งลงตรงหน้าผู้ใหญ่ทั้งสอง เขายังต้องกำข้อมือเล็กนั้นเอาไว้จนแน่น เพราะคาดว่าเขาปล่อยเด็กน้อยคงกระโดดหนีไปจริง ๆ แน่
"คงค
