กามกรรมกร

ทำไมร้อน

ช่วงเวลาเที่ยงกว่าๆ ของวันทำงานอันร้อนอบอ้าว บนชั้น 7 ไซต์งานก่อสร้างของบริษัทแห่งหนึ่ง

กรรมกรหรือเรียกแบบบ้าน ๆ ว่า “คนงาน” ต่างขะมักเขม้นก่อสร้างโรงแรมระดับ 5 ดาวที่เสร็จไปแล้วประมาณ 90%

ซึ่งเป็นโรงแรมที่ตั้งอยู่บนชายหาดที่ดูเป็นส่วนตัวมากๆ เพราะเป็นที่ดินส่วนบุคคล ราวๆ 50 ไร่เศษๆ ทามกลางธรรมชาติ และขุนเขาโอบล้อม

“โอ๊ย ทำไมมันร้อนขนาดนี้วะ” เสียงกรรมกรหนุ่มโอดครวญขณะทำงานอยู่กลางแดดจ้า

เขาคือชายหนุ่มวัยยี่สิบเจ็ด รูปร่างสูงราวร้อยแปดสิบห้า หุ่นกำยำฟิตเปรี้ยะ กล้ามเนื้อเป็นมัดๆ เพราะร่างกายต้องทำงานหนักมาตั้งแต่วัยรุ่น ตั้งแต่ยกจอบ ขนอิฐ แบกปูน ไม่ได้เข้าฟิตเนสอย่างชายหนุ่มทั่วไป ที่สร้างกล้ามเนื้อจากการเวทเทรนด์นิ่ง

ผิวกายที่แห้งกร้าน ผิวหนังที่ไหม้เกรียม ส่งผลให้เพื่อนๆ เรียกเขาว่า “ดำ” หรือ “ไอ้ดำ” ผิวคล้ำมันเมี่ยมที่เป็นเอกลักษณ์ประจำตัว ราวกับนายแบบผิวสีหล่อ ๆ คนหนึ่ง!!!

“จะบ่นไปทำไมว๊า หึไอ้ดำ? อากาศแม่งก็ร้อนแบบนี้ทุกวันอยู่แล้วนี่หว่า” ดำพูดกับตัวเองพร้อมถอนหายใจ “เฮ้อ!!! ก็มึงมันไม่ตั้งใจเรียนเองนี่หว่า”

ความจริง เขาเคยเรียนก่อสร้างในวิทยาลัยสารพัดช่างมาก่อน แต่เกเรจนถูกไล่ออกนั่นแหละ ก็เลยต้องผันตัวมาหาประสบการณ์จริงในไซต์ก่อสร้างจนถึงทุกวันนี้

“กูก็คงได้แค่บ่นกับตัวเองแหละวะ ชีวิตเรามันก็คงได้แค่นี้สินะ ไม่ได้ร่ำรวยเหมือนเจ้าของโรมแรมที่เราสร้างให้มันอยู่นี่หรอกโว๊ย ว่าแต่ทำยังไงกูถึงจะรวยแบบนี้บ้างวะ”

ดำยังบ่นกับตัวเองไม่เลิก ไม่รู้อารมณ์เหนื่อยหรืออิจฉาคนที่เกิดมาบนกองเงินกองทองกันแน่

“ถ้ากูรวยนะ กูจะสร้างโรงแรมริมทะเลให้สวยและใหญ่กว่านี้อีก กูจะออกแบบให้เจ๋งกว่านี้ เสียอย่างเดียวที่กูจน ไม่งั้นนะ โรงแรมนี้ไม่ได้เกิดหรอกเว๊ย” พูดสนุกปากแล้วก็ถอนหายใจอีก “ฝันกลางวันอีกแล้วกู ฮ่า ๆๆ คนอย่างกูจะรวยได้ไงวะ ถ้าไม่ถูกหวย ก็คงต้องไปหาเมียรวยๆ อย่างเอ่อ...ลูกสาวเจ้าของโรงแรมนี้มั้ง”

มันก็พูดไปอย่างนั้นเอง เพราะไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเจ้าของโรงแรมเขามีลูกสาวหรือเปล่า และหน้าตาของเจ้าหล่อนจะเป็นอย่างไร มันรู้แค่ว่าถ้าเป็นลูกคนรวยแล้วก็ต้องสวยและหยิ่งเหมือนในละครหลังข่าวนั่นแหละ จะเป็นอย่างอื่นไปเสียไม่ได้

ส่วนกรรมกรอย่างมัน ก็คงต้องก้มหน้าก้มตาทำงานต่อไปเพื่อหาเงินเลี้ยงปากเลี้ยงท้องไปวัน ๆ

พอแดดล่มลมตก วันทำงานอันแสนเหนื่อยหน่ายก็หมดไปอีกหนึ่งวัน ดำเก็บเครื่องมือ บอกลาหัวหน้างาน เดินกลับแคมป์คนงานเหมือนทุก ๆ วัน

ความจริงแคมป์คนงานก็อยู่ติดกับโรงแรมนี่แหละ เป็นห้องแถวชั่วคราวที่ถูกปลูกสร้างขึ้นด้วยสังกะสี ตั้งอยู่ด้านหลังโรงแรม โดยมีรั้วสังกะสีแบ่งเขตเอาไว้ชัดเจน

แต่ดำไม่ค่อยใช้เส้นทางด้านข้างโรงแรมซึ่งคนงานทุกคนมักใช้เดินกลับที่พักเพราะรวดเร็วและสะดวก เขามักจะเดินอ้อมไปทางชายหาดเพื่อที่จะผ่านเกสเฮาส์เล็กๆ เก่า ๆ แห่งหนึ่งเสมอ

“วันนี้จะมีช๊อตเด็ด ๆ อะไรให้ดูอีกมั๊ยวะ” ดำเดินพลางพูดพลางอย่างสนุกปาก ไอ้อารมณ์เบื่อ ๆ หายไปเกลี้ยง พอคิดว่าจะได้เห็นของเด็ดของดีอย่างที่เห็นมาหลายวัน

กรรมกรหนุ่มสาวเท้ามาหยุดตรงด้านหลังเกสเฮาส์ ท่ามกลางแสงตะวันโพล้เพล้ของช่วงวัน