บทที่ 1 ปัญหา 2
1219 Words
...สำนักงานกฎหมายเดอะเกรทฟีเจอร์กรุป เป็นบริษัทกฎหมายในเครือบริษัทเดอะเกรทฯ โดยมีผู้บริหารเป็นคุณลุงของพาทิศโดยสายเลือด
“เราจะให้ลุงทำอะไรให้นะ”
“ตามสัญญาณโทรศัพท์ครับ” อัทธากรเลิกคิ้วข้างหนึ่งให้กับหลานชาย ขณะที่พาทิศเพียงแค่ส่งยิ้มให้กับอีกฝ่ายโดยไม่ได้ขยายความต้องการใด ๆ ของตัวเองทั้งสิ้น
“มันผิดกฎหมายนะรู้เปล่า”
“ลุงทำเป็นประจำนี่ครับ”
“หึ...” เขาหัวเราะออกมาเบา ๆ โดยปกติการตามหาคนผ่านสัญญาณโทรศัพท์จะต้องมีเอกสารราชการให้กับบริษัทเครือข่ายมือถือ หากแต่ว่ามีแฮกเกอร์ชั้นยอดอยู่ในบริษัทก็ไม่จำเป็นที่จะต้องทำอะไรแบบนั้นให้ยุ่งยาก เพราะทีมทนายในบริษัทกฎหมายแห่งนี้ต้องหาพยานบุคคลช่วยลูกความอยู่แล้ว การตามตัวคนไม่ใช่เรื่องยุ่งยากสำหรับที่นี่ ทว่า
“ลุงจะทำให้ ถ้าเราบอกว่า...กำลังทำอะไรอยู่”
“_” พาทิศสบตาอีกฝ่าย ก่อนที่เขาจะลุกขึ้นยืนเต็มความสูง “ถ้างั้นผมก็ขอตัวกลับก่อนนะครับ เพราะไม่มีอะไรจะบอกคุณลุง พอดีมีเรื่องที่ไม่สามารถบอกใครได้จริง ๆ”
“เอางั้นเลยเหรอ...”
“ผมต้องไปแล้ว ถ้าลุงไม่อยากช่วยจริง ๆ” พาทิศใช้ท่าไม้ตายโดยการทำสีหน้าเหมือนคนสิ้นหวัง กระทั่ง...
“ก็ได้...เฮ้อ” ชายหนุ่มกระตุกยิ้มให้กับคำพูดของอีกฝ่าย ก่อนที่เขาจะเดินตามหลังคุณลุงอัทธ์เข้าไปในห้องห้องหนึ่งพร้อมกับสารัชและพนักงานบัญชีคนนั้น...
เวลาต่อมา...
“น่าแปลกที่เขาไปเขาใหญ่” ธนกิตเอ่ยพูดขึ้นเมื่อพิกัดบอกตำแหน่งที่อยู่ของธันวานั้นอยู่ในจังหวัดหนึ่งทางภาคตะวันออกเฉียงเหนือของประเทศไทย สร้างความฉงนใจให้พาทิศไม่ใช่น้อย ต่างจากคนเป็นลุงที่ไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไร
“เราไม่คิดจะตามไปใช่ไหม”
“ไม่แน่นอนครับ ผมแค่อยากรู้ว่าอยู่ไหนเท่านั้นเอง แล้วคนนี้ไม่ได้มีอะไรเลยครับ ผมแค่อยากรู้แค่นั้นเอง”
“ไม่มีอะไรแน่นะ แต่สีหน้าเราดูเครียด ๆ”
“ไม่ครับ เอ่อ...เฮ้อ ผมบอกก็ได้ครับ เรื่องผู้หญิงน่ะ” พาทิศขยิบตาให้กับคุณลุงของเขา ชายหนุ่มโกหก
“เบา ๆ หน่อย ใกล้จะแต่งงานแล้วนี่”
“ครับ งี้ต้องใช้ให้คุ้มหน่อย พอดีคนนี้มัน...แย่งสาว ๆ ผมไป” เขาว่าติดตลก ก่อนจะได้รับการส่ายหน้าเบา ๆ ของคนมีอายุกว่า “ผมกลับแล้วนะครับ ตั้งแต่เช้ายังไม่ได้แตะงานเลย เดี๋ยวโดนพ่อด่า”
“หึ...โอเค” ร่างหนาลุกขึ้นโดยไม่ลืมที่จะยกมือไหว้บอกลาคุณลุง ขณะที่อีกฝ่ายไม่ทันจับสังเกตอะไรหลานชายด้วยความไว้วางใจและไม่คิดว่าพาทิศจะโกหก ผู้ซึ่งขึ้นชื่อว่าเป็นคนในครอบครัวเดียวกัน
...พาทิศเดินนำหน้าเลขาหนุ่มฯและพนักงานบัญชีคนนี้ออกมาจากสำนักงานกฎหมาย
“กลับแท็กซี่...พามันไปพักที่คอนโดกู จับตาดูไว้อย่าให้มันหนีไปได้”
“ครับ แล้วบอสจะไปไหนครับ”
“ไปเที่ยวสาว” เขาตอบเพียงแค่นั้นก่อนจะขึ้นรถคันหรูขับออกไป ชายหนุ่มไม่ได้ไปเที่ยวสาวอย่างที่ได้พูดหรอกเขากำลังไปสืบหาตัวบงการการทุจริตเงินในครั้งนี้ต่างหาก จากกรุงเทพฯไปถึงอุทยานเขาใหญ่เพียง 125 กิโลเมตร พาทิศยกแขนขึ้นมองนาฬิกาข้อมือ จากเวลานี้...ไปถึงที่นั่นก็คงตกเย็นพอดี
...รถพอร์ชราคาเหยียบสิบล้านทะยานเข้าสู่ถนนทางหลวง ชายหนุ่มไม่ได้คาดหวังว่าจะได้เจอตัวการใหญ่หรอก อย่างน้อยก็เจอตัวกลางอย่างธันวา แต่ก็มีความเป็นไปได้สูงที่เขาอาจจะเจอเจ้านายของพวกมัน การไปเขาใหญ่ที่เป็นสถานที่ท่องเที่ยวนี้มีความเป็นไปได้สูงที่อีกฝ่ายอาจจะไปเฉลิมฉลองอะไรบางอย่างกับใครสักคน หากเป็นเช่นนั้นก็มีความเป็นไปได้สูงที่เขาจะได้เจอกับคนที่บงการเรื่องนี้...
อีกด้านหนึ่ง...
ภายในห้องทำงานของแพทย์หญิงมีนา ศัลยแพทย์ทางระบบประสาทและสมองประจำโรงพยาบาลศูนย์ทางภาคตะวันออกเฉียงเหนือของประเทศไทย เธอยกโทรศัพท์แนบหูพร้อมกับความคิดต่าง ๆ นานาที่อยู่ในหัว
“เราไม่อยากบอกกระถิน องศา...แกอย่าบอกว่าผู้หญิงคนนั้นเป็นใครนะ”
[ทำไม เธอจะบอกว่ามันเป็นความผิดของฉันคนเดียวงั้นเหรอ บ้าเอ๊ย...] หญิงสาวข่มเปลือกตาปิดลงพร้อมกับน้ำตาที่ค่อย ๆ ไหลออกมา
“อึก ไม่ใช่...เราผิดด้วยกันทั้งคู่ ฉันรู้ตัวดี...แต่ถ้ากระถินรู้ กระถินจะไม่เหลือใครเลยนะ ฉันอยากให้เธอรู้สึกว่ามีใครสักคนที่อยู่ข้าง ๆ”
[ยังไงกระถินก็ต้องรู้สักวัน ถึงวันนั้น...เธออาจจะไม่ให้อภัยเราทั้งคู่ เรา...สารภาพแล้วขอโอกาสเถอะ]
“ขอโอกาสงั้นเหรอ ฉันรู้ดีว่า อึก ยังไงกระถินก็ไม่ให้โอกาสเราสองคน แต่ขอร้องเถอะ...แกบอกความจริงไปก่อน”
“หมายความว่าไง แกจะให้ฉันบอกว่าไปทำผู้หญิงท้องโดยไม่ได้บอกว่าจริง ๆ แล้วทำเพื่อนสนิทตัวเองท้อง แล้วเพื่อนสนิทที่ว่าก็เป็นเธอที่อ่อยฉันด้วย”
“ฮึก ฉะ ฉันรู้ แต่ อึก กระถินควรได้ตัดสินใจว่าจะแต่งงานกับคนแบบนายไหม ฉันเก็บเรื่องนี้เป็นความลับไม่ได้หรอกนะ สักวันก็ต้องยอมรับ แต่ว่าตอนนี้...ถ้าบอกว่าเป็นฉัน มันคงแย่มาก ๆ ฮึก” มีนายกมือขึ้นปิดปากตัวเองเมื่อความเสียใจทำให้เธออยากร้องไห้โฮออกมาเต็มทน คราแรกเธอจะเก็บเด็กไว้ตัวคนเดียวไม่บอกว่าใครเป็นพ่อ ปล่อยให้องศาแต่งงานกับคนเป็นเพื่อน แต่ขอทีเถอะ...เธอรู้สึกผิดเกินกว่าจะทำเหมือนกับไม่มีอะไรเกิดขึ้นกับผู้ชายมักมากอย่างองศา ความสัมพันธ์นี้เธอไม่ได้เป็นคนเริ่มก่อนเสียด้วยซ้ำ องศาเป็นคนเริ่มก่อนด้วยตัณหา ให้กระถินรับรู้แล้วตัดสินใจว่าจะเอายังไงต่อกับเขาคนนี้ดีกว่าให้แต่งงานไปแล้วมารู้ความจริงทีหลัง
[แต่...เอ้อ ก็ได้ กูจะรับเด็กไว้เลี้ยงเอง แต่กูรักกระถิน...กูจะง้อเธอให้ได้]
“ไม่ละอายใจบ้างหรือไง หืม...”
[ละอายสิ...ถึงได้บอกความจริงไง ถ้ากูไม่ละอายก็เก็บเงียบคนเดียว หลอกเธอไปแล้ว ตอนนี้กระถินใกล้ถึงแล้วด้วย กูจะบอกความจริงกับเธอ ให้เธอตัดสินใจว่าจะให้อภัยกูไหม]
“อย่าเพิ่งบอกว่าเป็นฉันนะ อึก ฉันทำใจไม่ได้จริง ๆ” มีนาหลั่งน้ำตาออกมาอีกครั้ง หญิงสาวยังไม่พร้อมที่จะสูญเสียเพื่อนที่ดีที่สุดคนหนึ่งไป เธอเสียใจที่ทำให้มันเกิดขึ้น...แต่ก่อนที่เจ้าตัวจะรู้ความจริง หญิงสาวอยากเป็นคนที่อยู่เคียงข้างเพื่อนสาวในตอนที่เธอกำลังเศร้าโศกจากคนรักที่ทรยศหลังเสียก่อน...
- Writer
