บทที่ 9 ลูกเขย 2
1103 Words
ป้ายสวนลุงพลที่ติดอยู่หน้าทางเข้าสวนผลไม้ทำให้พาทิศเหลียวหลังไปมอง พื้นที่สวนไม่ใช่น้อย ๆ แต่คนข้าง ๆ กลับบอกว่าตัวเองพอมีเงิน เรียกได้ว่าเป็นเศรษฐีบ้านนอกเลยก็ว่าได้
“มองอะไร พื้นที่ตรงนี้เป็นสวนของพ่อฉัน เราไม่ได้กำไรเยอะหรอก จมทุนทุกปี...” เธอพึมพำออกมา เพราะดูเหมือนว่าเขาต้องคิดว่าเธอโกหกเรื่องไม่มีเงินแน่ ๆ ชาวสวนชาวไร่ไม่ได้มีเงินมากนักหรอก “บางปีขายให้นายทุน เขาก็กดราคาจนไม่เหลือกำไร”
“นายทุน...” พาทิศพึมพำกับตัวเองเบา ๆ เขารู้สึกคุ้นหูกับคำคำนี้ ทว่า
“ถึงละ นี่แหละบ้านฉัน”
“นี่น่ะเหรอ...” ภาพที่เห็นตรงหน้าทำให้ชายหนุ่มพ่นลมหายใจออกมา มันไม่ต่างไปจากที่คิดสักเท่าไร บ้านไม้เก่า ๆ กลางสวน ทว่าที่ต่างมากคงเป็นบรรยากาศ ชายหนุ่มลงจากรถก็ได้พบกับบรรยากาศที่เต็มไปด้วยความร่มรื่นของต้นไม้ใหญ่ที่ให้ร่มเงา
“ฉันจะคุยกับพ่อแม่เอง พี่เงียบไว้นะ” หญิงสาวให้เขาถือของไว้ ซึ่งเสียงรถของเธอก็ทำให้คนเป็นพ่อเป็นแม่ที่อยู่ในครัวชะโงกหน้าออกมาดู ทว่าสิ่งที่เห็นนั้นก็ทำให้ท่านทั้งสองตกใจ
“ไผนั้น!!...” (ใครน่ะ) เสียงของคนเป็นพ่อดังขึ้นทันที ก่อนที่ท่านจะเดินมาหาลูกสาวที่ยืนข้างกายกับบุรุษหนุ่มหน้าตาดี
“เอ่อ นี่พ่อ...โจโจ้ แฟนหนู”
“ห๊ะ!! อีหลีติ” (อะไรนะ จริงเหรอ)
“จ้าแม่ แม่พูดไทยนะ เขาฟังไม่ออก” กระถินว่าพร้อมกับยื่นมือไปหยิกเอวหนาที่ยืนนิ่งหน้าตายโดยไม่ได้ยกมือขึ้นไหว้พ่อกับแม่ของเธอ “สวัสดีพ่อกับแม่ฉันสิ”
“เฮ้อ...สวัสดีครับ” พาทิศยกมือไหว้อย่างส่งเดชไม่เต็มใจมากนัก ทำให้พ่อกับแม่ของเธอไม่พอใจเป็นอย่างมาก สมพลคว้าข้อมือของลูกสาวให้เดินตามมาในทันทีทำเอาคนเป็นแม่เดินตามแทบไม่ทัน
“แม่นหยัง” (ยังไง เกิดอะไรขึ้น)
“คือ...ที่หนูไปโรงพยาบาลบ่อย ๆ หนูไม่ได้ไปหามีนา แต่จริง ๆ แล้วหนูไป...เอ่อ ไปหาเขา”
“เขาอยู่โรงพยาบาลงั้นเหรอลูก”
“ใช่จ้ะ”
“เป็นหมออีกแล้วเบาะ” คนเป็นพ่อพยายามใจเย็น เขาไม่นึกขัดขวางลูกสาว เพียงแค่อยากให้เธอได้คู่ครองดี ๆ แต่สำหรับองศานั้น เขากากบาทชื่อทิ้งไปแล้ว
“เอ่อ...เป็น” หญิงสาวลังเล เธอยิ้มแหย ๆ ให้กับพ่อแม่ที่รอลุ้นคำตอบอยู่ “เป็นคนไข้น่ะ”
“ห้ะ...”
“บ่ได้เป็นหมอ บ่ได้เป็นพยาบาล แต่เป็นคนไข้ติ” มารดาถามย้ำอีกครั้ง ก่อนที่กระถินจะพยักหน้ารับเบา ๆ ซึ่งคำตอบของเธอก็ทำให้คนเป็นพ่อไม่พอใจในทันที ทว่า
“แต่หนูรักเขา อึก พ่ออย่าเพิ่งโกรธนะคะ พ่อก็เห็นนี่ว่าคนทำงานดี ๆ ก็ใช่ว่าจะเป็นคนดี ตอนนี้พี่โจ้แค่ตกงาน แต่เดี๋ยวเขาก็หางานได้” ฝ่ามือบางรีบคว้าแขนของคนเป็นพ่อไว้เมื่ออีกฝ่ายมีท่าทีจะเข้าไปหาเรื่องเขาคนนั้น
“แล้วมันสิเฮ็ดเวียกเป็นบ่” (แล้วเขาจะทำงานเป็นไหม)
“ทำได้ค่ะ เขาแข็งแรง ดูรูปร่างเขาสิพ่อ บึกบึน กล้ามเป็นมัด ๆ รับประกันว่าแบกกระสอบข้าวได้แน่นอน” สมพลพ่นลมหายใจออกมาเบา ๆ เขาไม่อยากขัดใจลูกสาวคนเดียว ไม่เคยคิดห้ามว่าจะคบหาใคร ตามใจทุกอย่าง
“จั่งซั่นกะบอกพ่อกับแม่มันให้มาขอ” (ถ้าอย่างนั้นก็ให้พ่อแม่ของเขามาขอ)
“เอ่อ...เขากำพร้า”
“ห้ะ...” กระถินไม่รู้ว่าจะได้ยินคำว่าห้ะจากพ่อแม่เยอะมากแค่ไหน แต่ว่าตอนนี้ก็เยอะมากพอแล้ว
“หนูว่าอย่าเพิ่งแต่งงานเลยดีกว่าเนอะ เดี๋ยวว่าง ๆ หนูพาพี่โจ้ออกไปเดินเล่นตามหมู่บ้านเดี๋ยวก็มีคนเอาไปกระจายข่าวเองแหละพ่อ”
“ไม่ ลูกพ่อมีเกียรติมีศักดิ์ศรี”
“ไม่ค่ะ หนูเสียใจกับรักที่ผ่านมามามากพอแล้ว หนูไม่อยากผูกมัดตัวเองไว้กับใคร หนูสัญญากับพ่อว่าถ้าเขาไม่ดีหนูจะเลิกกับเขา แต่หนูเชื่อว่าเขาจะดีแล้วจะทำให้พ่อเลิกเป็นห่วงหนู” หญิงสาวว่าอย่างจริงใจ เธอพูดภาษากลางเผื่อว่าเขาจะได้ยิน ทว่าไม่ได้เป็นเช่นนั้น
...พาทิศเดินดูรอบบ้านไม้อย่างถือวิสาสะ มองดูว่าคนสามารถใช้ชีวิตอยู่ในบ้านหลังนี้ได้จริง ๆ อย่างนั้นหรือ บ้านไม้ที่ใต้ถุนสูงมากเพื่อให้ลมโกรก เขากลืนน้ำลายลงคอก่อนจะส่ายหน้าเบา ๆ
ที่นี่...ไม่ใช่ที่ของเขา
ทว่าพอหันกลับมาก็เห็นกระถินยืนยิ้มแฉ่งให้เขาอยู่
“อะไรวะเนี่ย” ร่างหนาเดินไปหาเธอ เขาคว้าต้นแขนเล็กให้เธอขยับเข้ามาใกล้มากพอที่จะกระซิบกระซาบอะไรบางอย่าง
“ฉันไม่มีทางอยู่บ้านเส็งเคร็งนี้แน่ ๆ”
“หึ หึ...” กระถินหัวเราะพร้อมกับยกมือขึ้นตบเบา ๆ ที่แผ่นอกแกร่งแน่นปึกนี้ “ทำอะไรไม่ได้แล้วล่ะพ่อหนุ่ม”
“ไม่จริง ฉันกำลังฝันอยู่”
“ให้ตบให้ตื่นไหม หรือ...จะให้ทำอย่างอื่น” หญิงสาวขยิบตาให้เขา ทำเอาไรขนอ่อนทั่วทั้งร่างลุกซู่ขึ้นทันที
“โธ่เอ๊ย!...ทำไมตอนนั้นฉันถึงตกหลุมรักเธอไปได้” พาทิศคิดแล้วปวดหัว โดยไม่รู้ว่าเรื่องรักนั้นเป็นเรื่องหลอก
“หึ...ไม่รู้สิ” กระถินส่ายหัวดุกดิกอย่างคนอารมณ์ดี ก่อนที่เธอจะเดินไปเอาข้าวของเครื่องใช้ของเขามาถือเอง ซึ่งคนทั้งคู่ยังอยู่ในสายตาของผู้ใหญ่ทั้งสอง
“เอาจั่งซี่เลยติ” (เอาอย่างนี้เลยเหรอ) การะเกดเอ่ยปากถามคนเป็นสามี ซึ่งสมพลก็ทำได้เพียงตอบตามที่ลูกสาวพอใจ
“กะจั่งสิแหละ กะอีนางมันมักก็ต้องตามใจ” (ก็อย่างนี้แหละ ลูกสาวชอบก็ต้องตามใจ)
...แต่ถึงอย่างนั้นสมพลก็ไม่ได้ไว้วางใจดังเดิม จะมาเป็นลูกเขยของเขาก็ต้องพิสูจน์กันสักหน่อย จะมานั่งกินนอนกินในบ้านชาวสวนอย่างเขาไม่ได้ อย่างน้อยถ้าไม่ได้เรียนหนังสือก็ต้องใช้แรงงานได้!
- Writer
