บทส่งท้าย
หญิงสาวสลบไปหลังจากที่เซียวหวังเหล่ยขึ้นรถทหารคันใหญ่ เธอไม่ได้อ่อนแอทว่าสุขภาพไม่แข็งแรงเท่าที่ควร เนื่องจากพักผ่อนน้อยมาหลายวัน อาหารกินแทบไม่ลง และพอตื่นขึ้นในวันที่สองหลังจากเซียวหวังเหล่ยถูกคุมตัวในพื้นที่ทหาร เธอก็ผวาจนตัวสั่น และได้เถาจื่อมาดูแลอย่างใกล้ชิด
“เหล่ยต้าเกอ ไม่ได้มีความผิด จับฉัน... จับฉันไปแทนเขา ป้าจื่อ...อย่าให้ใครพาเขาไปที่ไหน”
เธอร้องขึ้นอย่างนั้น ก่อนที่พบว่าตนอยู่ในบ้านเซียว และเป็นห้องนอนของชายหนุ่มที่กว้างขวาง
“อาซี... โอ๊ยป้าเป็นห่วงมาก ฟื้นกลับมาเสียทีนะลูกนะ”
โจวหยางซีกอดอีกฝ่าย ทั้งคู่เลยต้องเสียน้ำตาอยู่หลายอึดใจ กระทั่งประตูห้องมีเสียงเคาะ หญิงสาวจคงต้องรีบเช็ดน้ำตา
“มามี้สุดหล่อฮะ น้องหลุนคนสวยอยู่นี่ ผมจะปกป้องมามี้เอง” เด็กชายไม่ฟังใครเขาพุ่งมาหาโจวหยางซีที่เตียง แล้วเป่าลมออกจากริมฝีปากสีชมพูน่ารัก ลมเย็นๆ และกลิ่นขนมหวานที่เขากิน
