นังร่าน
1125 Words
TALKน้ำหวาน
หลังเลิกเรียน...
วันนี้ พี่มะนาวบอกว่าจะให้คุณวุธมารับน้ำหวานที่โรงเรียน... หลังจากที่เลิกเรียนน้ำหวานก็เดินไปรับน้องที่ตึกของน้อง แล้วก็มารออยู่ตรงศาลาที่เดิม ที่ที่พี่มะนาวเขาเคยมารับ น้ำหวานรู้สึกว่าที่หน้ามันบวมขึ้นมาก เห็นเป็นรอยมือได้ชัดเจนเลย อาจารย์ก็ถามว่าไปโดนใครตบมา น้ำหวาน ก็เลยตอบอาจารย์ไปว่า เล่นกันกับเพื่อนทีนี้ก็เลยพลาดโดนตบจริงๆ อาจารย์ก็เลยหายามาทาให้ พร้อมกับตักเตือนว่าห้ามเล่นแบบนี้อีกมันไม่ดี น้ำหวานก็เลยพยักหน้าตอบรับ ที่จริงน้ำหวานก็อยากบอกกับอาจารย์ตรงๆนะว่าโดนพี่ตัวเองตบ แต่น้ำหวานไม่อยากมีเรื่อง เพราะถึงยังไง น้ำหวานก็ต้องมาโรงเรียนที่นี่ แล้วก็ต้องได้เจอหน้ากันอยู่ดี ก็เลยให้มันจบๆไป
น้องน้ำผึ้ง: หน้าพี่น้ำหวานไปโดนอะไรมาหรอคะทำไมเป็นรอยช้ำๆ
เรา : พอดีพี่เล่นกับเพื่อนก็เลย โดนลูกหลง แต่ไม่เป็นไรหรอกพี่ไม่เจ็บ
น้องน้ำผึ้ง : แต่มันก็บวมช้ำนะคะ ให้พี่มะนาวพาไปหาหมอได้ไหม น้ำผึ้งกลัวว่ามันจะอักเสบ
เรา : เดี๋ยวคุณวุธมา พี่จะให้คุณวุธพาพี่แวะไปหาหมอ
น้องน้ำหวาน : ดีเหมือนกันค่ะ
เรากับน้องเรานั่งอยู่ที่ศาลาเป็นศาลาไม้เล็กๆไม่ใหญ่มาก น้องน้ำผึ้งก็เอาหนังสือมาเปิดอ่าน ก็คงจะเป็นภาษาต่างประเทศของเขานั่นแหละ
... : หว่า... หน้าเป็นรอยช้ำเลย สงสัยว่าเจ็บแล้ว ก็คงต้องจำด้วยนะจ๊ะน้องน้ำหวาน
น้องน้ำผึ้ง : พี่พอใจ
พอใจ : ไงจ๊ะ... น้องสาวคนเล็กของพี่ นั่งอ่านอะไรอยู่หรอขอพี่ดูหน่อยได้ไหม
น้องน้ำผึ้ง: ไม่ได้ค่ะน้ำผึ้งอ่านอยู่ ( น้ำผึ้งพูดจบ พี่พอใจก็ไปแย่งหนังสือออกจากมือของน้ำผึ้งไปเลย แล้วน้องก็ร้องไห้)
เรา : มันจะมากเกินไปแล้วนะ ต่างคนต่างอยู่ได้ไหม ทำไมต้องมาละลานกันด้วยโตแล้วนะไม่ใช่เด็กๆ แต่นิสัยไม่ได้โตตามอายุเลย
น้องน้ำผึ้ง : ฮึก พี่น้ำหวานเอาหนังสือกลับคืนมาให้น้ำผึ้งหน่อยค่ะ
พอใจ : หวงมากหรอก็แค่หนังสือเล่มละไม่กี่บาทเอง ภาษาก็งั้นๆ อ่านไปก็สมองฝ่อป่าว เพราะคนอย่างพวกแก ต่อให้เรียนที่ดียังไง สมองขี้เลื่อยมันก็คือขี้เลื่อยอยู่วันยังค่ำ จริงไหมว่าเอ
... : จริงสิ มึงฉีกทิ้งเลย กูก็อยากจะรู้เหมือนกัน ถ้าหนังเล่มนี้โดนฉีกทิ้ง น้องมึงจะร้องไห้ปางตายหรือเปล่า ฮ่าๆๆ ฉีกเลยพอใจ
เรา : หยุดนะพี่พอใจนั่นมันของของน้อง พี่ไม่ควรเชื่อคนอื่นแล้วก็ไม่ควรมาทำร้ายของคุณน้อง เอาคืนมาเดี๋ยวนี้
พอใจ : อยากได้คืนมากหรอ ฮ่าๆๆ กูไม่ให้
แครก กวกกกกก
เสียงพี่พอใจฉีกหนังสือของน้องน้ำผึ้ง ขาดออกทีละหน้าทีละหน้า น้ำหวานพยายามที่จะเข้าไปยื้อแย่ง แต่ก็สู้แรงพี่พอใจกับเพื่อนเขาไม่ได้ เพื่อนเขาตัวใหญ่มาก แล้วอีกอย่างผลักน้ำหวานจนล้มลงกับพื้นไม้แข็งๆ
พอใจ : อยากได้มากก็เอาไป ( พี่พอใจโยนกระดาษ พี่เขาฉีกแล้วเป็นเศษกระดาษ ใส่หน้าของน้ำหวาน น้ำหวานไม่ได้กลัวนะถ้ามีแค่พี่พอใจ แต่นี่มีเพื่อนๆของเขาด้วย)
เอ: ในเมื่อได้เล่นมันแล้ว ก็ตบมันทั้งน้องทั้งพี่เลยสิ กลัวทำไมล่ะแฟนมันเป็นลูกเจ้าของโรงเรียน ไม่มีใครกล้าไล่มึงออกจากที่นี่หรอกพอใจตบเลย
พอใจ : ได้สิ มึงมานี้ อีน้ำหวาน เอมึงจับอีน้ำผึ้งไว้
เรา: ปล่อยนะ ฉันบอกให้ปล่อยไง ปล่อยน้องฉันนะ ปล่อยสิ ปล่อยน้องฉัน
น้ำผึ้ง : พี่น้ำหวานช่วยน้ำผึ้งด้วย ฮึก พี่น้ำหวาน ฮึก ฮึก
... : หยุด หยุดเดี๋ยวนี้นะ ( มันเหมือนกับเสียงสวรรค์เลย ฉันวิ่งเข้าไปกอดตัวน้อง แล้วก็พาน้องออกมาจากตรงนั้น เสียงนั้นก็คือเสียงพี่มะนาว ใหนพี่มะนาวบอกคุณวุธจะมารับไง แต่ใครมาก็ดีหมดและตอนนี้)
พี่มะนาว : อีพอใจ ( เพลี๊ยะ) พี่มะนาวตบหน้าพอใจอย่างแรง
พอใจ : มึงกล้าตบหน้ากูหรออีกระหรี่
เอ: พอใจมึงอย่ายอมนะ
พี่มะนาว : มึงหุบปากไปเลยนะอีตัวเสี้ยมอีพวกเด็กเวร
พอใจ : กล้าดียังไง มาด่าเพื่อนกู
พี่มะนาว : อีพอใจ มึงกล้าพูดแบบนี้กับกู คนที่ส่งเสียมึงทุกอย่างเลยหรอ
พอใจ : ก็มึงหน้าโง่เอง คนอย่างกูไม่ต้องขอเงินมึงกูก็อยู่ได้ แล้วอีกอย่าง ตอนนี้กูมีผัวรวยแล้วผัวกูเป็นลูกเจ้าของที่นี่ กูสามารถที่จะสั่งให้พวกมึงเรียนที่นี่ก็ได้หรือจะสั่งให้เขาไล่พวกกูออกก็ได้
พี่มะนาว : แก่แดดคงคิดว่าตัวเอง จะมีความสุขตลอดไปสินะ ได้กูจะคอยดูว่ามึงจะมีความสุขตลอดไปหรือเปล่า กลับกันมะนาวน้ำผึ้ง พรุ่งนี้พี่จะพาย้ายโรงเรียน ไปเรียนที่ดีๆกว่านี้ แล้วก็แพงกว่านี้ ที่เขามีมาตรการความปลอดภัยที่ดีกว่าที่นี่ ที่นี่มีคนชั้นต่ำมันเยอะ พวกวัวลืมตีนวัวลืมกำพืด ไม่มีใครเขารักมึง จริงจังหรอกนะพอใจ
พอใจ: ด่ากูเข้าไป สักวันพวกมึงจะได้มาก้มกราบเท้ากู ฝากไปบอกอีแก่กับไอ้แก่ที่บ้านด้วยนะ ว่ากูตัดขาดความเป็นพ่อแม่ลูกกับมัน แล้วก็ตัดขาดจากการเป็นพี่น้องกับมึงด้วยแล้วก็พวกหน้าหมาสมองขี้เลื่อยหนีด้วย ฮ่าๆๆๆ ไปกันเถอะเอ อยู่ที่นี่นานๆเหม็นกลิ่นคนจนเหม็นสาบกะหรี่ร้อยคว...
ฉันยืนกอดน้อง 2 คนร้องไห้ ฉันไม่คิดว่าพอใจมันจะเป็นได้ถึงขนาดนี้ ฉันไม่คิดว่ามันจะเห็นคนอื่นดีกว่าครอบครัวตัวเอง มันคือผลกรรมที่ฉันตามใจมันมาตลอด ฮึก.. ฉันไม่คิดว่ามันจะกล้าด่าว่าฉันขนาดนี้ ฉันรักมันมากแต่วันนี้มันทำให้ฉันเกลียดมันเข้าไส้เลย แล้วฉันก็จะจำทุกคำพูดของมันไว้ มันต้องมีสักวันแหละที่มันจะต้องเป็นทุกข์
- Writer
