Duke's fortune teller 04 วางแผนเอาตัวรอด
1235 Words
เวลาต่อมา....
"ไม่น่าเชื่อ...ตอนนี้ไม่มีโรคอะไรแล้วมันเป็นไปได้ยังไงกันเนี่ย?" หลังจากมาชออกไปตามหมอไม่นานมากหมอก็มาถึงและได้ทำการตรวจร่างกายของฉันอย่างรายละเอียดก่อนผลจะออกมาว่าร่างกายของโซอี้นั้นไม่ได้ป่วยเป็นโรคร้ายแรงอีกแล้ว ทำให้มาชและมาเนียตกใจมากกับสิ่งที่เกิดขึ้น
"จริงเหรอครับหมอมันเป็นไปได้ยังไงกันเนี่ย?" มาชถามหมออย่างไม่แน่ใจเท่าไหร่ซึ่งฉันก็ไม่ได้พูดอะไรออกไปทั้งนั้น
"แต่ลูกหายก็ดีแล้วไม่ใช่เหรอพี่มาชที่ผ่านมาเราพยายามเพื่อทำให้ลูกเธอหายนิ และตอนนี้โซอี้ก็หายแล้วด้วย" หมับ! มาเนียยื่นมือลูบหัวของฉัน
"มันก็ใช่..."
"ไปทำอะไรมาละถึงได้หายเป็นปกติขนาดนี้ได้กินอะไร ดื่มอะไรที่แปลก ๆ หรือเปล่า?" ฉันมองหน้าของหมอที่มาชพามา
"ไม่มีอะไรมากหรอกข้าก็แค่ตกลงไปในน้ำเท่านั้นเอง พอขึ้นมาก็พบว่าร่างกายตัวเองแข็งแรงกว่าปกติที่เคยเป็นข้าเลยคิดว่าข้าหายแล้วท่านพ่อข้าไม่เชื่อเลยไปพาท่านมา"
"น้ำที่ไหน?"
"มันเป็นบ่อในบริเวรบ้านของข้าเอง" ฉันตอบกลับด้วยน้ำเสียงปกติ
"ข้าอยากเห็น"
"เอาไว้วันหลังดีกว่านะคะตอนนี้ใกล้ค่ำแล้วหมออาจจะต้องใช้เวลาการเดินทางอีกยาวไกล" ฉันตอบกลับเพราะว่าตอนนี้ฉันยังไม่ต้องการให้ใครเห็นบ่อน้ำนั่น
"เอาอย่างนั้นก็ได้แต่ว่าร่างกานเจ้าพึ่งจะดีขึ้นอย่าพึ่งทำอะไรที่มันหักโหมเลยนะ เดี๋ยวจะทรุดเอาเพราะว่าอยู่ ๆ ก็หายแบบนี้มันค่อนข้างอันตราย"
"ขอบใจที่เป็นห่วงข้าแต่ข้าไม่เป็นอะไร" ฉันตอบกลับไปอย่างสุภาพจากที่ผ่านมาการ์ตูนเรื่องนี้น่าจะพูดประมาณนี้กันละมั้งนะ??
"งั้นข้ากลับก่อนแล้วมีอะไรก็ตามได้ข้าจะรีบมา"
"ขอบคุณท่านมาก" มาเนียเดินออกไปส่งหมอพร้อมกับมาช
ส่วนฉันก็เดินออกจากห้องนอนและเดินที่บ่อน้ำนั่นตอนนี้ฉันเริ่มคิดอะไรดี ๆ ออกแล้วละ มันไม่ใช่เรื่อง่ายเลยในการจะหาวิธีการกลับไปโลกของฉัน และจากที่อ่านมาเยอะฉันคิดว่าตัวเองอาจจะไม่ได้กลับไปเลยด้วยซ้ำ ฉันเตรียมใจเอาไว้แล้วละ... แต่ว่าบางทีการที่ฉันมาที่นี่มันอาจจะดีแล้วก็ได้แม่กับบัวผันจะได้ไม่นานและไม่ต้องมาหนักใจกับฉันด้วย ทั้งสองคงจะสบายขึ้นถ้าไม่มีลูกและพี่สาวอย่างฉัน เผลอ ๆ ฉันในโลกนั้นอาจจะตายไปแล้วก็ได้ ตกจากตึก 30 ชั้นนะ ถ้ายังรอดอาการก็โคม่าสุด ๆ เลยละ เพราะฉะนั้นกว่าจะได้กลับไปหรือว่าไม่ได้กลับไปฉันควรจะสร้างตัวเองขึ้นมา สร้างฐานะในการ์ตูนเรื่องนี้!!
บ่อน้ำศักดิ์สิทธิ์....
"ต่อไปนี้บ่อน้ำนี้จะกลายเป็นบ่อน้ำศักดิ์สิทธิ์" บางทีการสร้างตัวตนนักทำนายที่นี่อาจจะง่ายกว่าโลกความจริงซะอีก ในเรื่องท่านดยุกปีศาจกับเลดี้แสนน่ารัก มันเป็นเรื่องราวที่ค่อนข้างแฟนตาซีมีนักดาบ นักเวทย์ นักปรุงยา พลักงานวิเศษ และมังกร สัตย์ปีศาจต่าง ๆ เพราะงั้นถ้าฉันใช้วิชาที่เรียนมา ๆ สร้างอาชีพที่นี่ก็น่าจะดีเหมือนกัน ยิ่งบุคลลที่มองเห็นอนาคตในการ์ตูนเรื่องนี้กำลังขาดแคลนเลยละ เพราะว่านักทำนายหรือโหราของในการ์ตูนเรื่องนี้มันหายาก! และถ้าชื่อเสียงของฉันดังโด่งทองเงินก็อาจจะไหลมาเทลงก็ได้
"แจ๋ววววว^^" และนอกจากนี้ฉันคิดอีกว่าที่ไหนก็มีนักสายมูเตลูทั้งนั้นแหละ ฉันจะเปิดบ่อน้ำนี้ให้เป็นบ่อน้ำศักดิ์สิทธิ์ให้คนเข้ามากราบไหว้บูชาโดยเอาเรื่องราวของฉันแพร่กระจายออกไปว่าฉันหายจากโรคร้ายเพราะว่าบ่อน้ำบ่อนี้ และระหว่างที่มีคนเข้ามาทำพิธีกรรมฉันจะเปิดดูดวง ทำนายดวงชะตาด้วยและถ้าแม่นยำละก็...เตรียมตัวเป็นคนได้เลย
"อิอิ ฮ่า ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ "
"จะเจ้าเป็นบ้าเหรอ??" ขวับ! ฉันหันไปตามเสียงจากด้านหลังเป็นชิกิต้าเพื่อนของโซอี้เพียงคนเดียวนั่นเองแถมเขายังเป็นคนช่วยฉันขึ้นมาจากน้ำด้วย
"ข้าไม่ได้บ้าสักหน่อยข้าแค่มีความสุขเท่านั้นเอง" และฉันก็ต้องเอาชิกิต้ามาเป็นพวกให้ได้ จากที่เคยอ่านมาเขาทำงานในหมู่บ้านและชอบไปเที่ยวเล่นในตลาดในเมืองเลยรูจักผู้คนมากมาย ฉันจะให้เขาไปกระจายข่าวน่ะสิ
"ความสุขเรื่องอะไรถึงหัวเราะอย่างกับผู้หญิงบ้าไร้สติหรือว่าน้ำในบ่อไปกัดเซาะสมองเจ้าฮะ?"
"ไม่ใช่สักหน่อยมันความสุข...ที่ข้าจะทำงานและหาเงินได้เป็นจำนวนมาก ๆ ไง^^" ฉันเท้าเอวและยิ้ม
"พึ่งหายดีจะทำอะไรของเจ้าฮะโซอี้พักผ่อนเถอะ"
"ข้าไม่ได้เป็นอะไรแล้วข้าหายดีแล้วสิ่งที่ข้าต้องทำคือทำให้พ่อแม่ข้าร่ำรวยและไม่ลำบาก" ถ้าอยู่ในโลกใบนี้ฉันสามารถทำได้อย่างแน่นอน!!
"ร่ำรวย??"
"ใช่ไงเจ้ามีปัญหาอะไรหรือไง??" ฉันมองหน้าของเขาอย่างหาเรื่อง
"มันไม่ง่ายหรอกนะโซอี้คนจนก็จนเอา คนรวยก็รวยเอา เป็นคนจนและไปรวยกว่าจะได้ใช้เงินก็คงตายก่อน"
"ข้าอายุยังน้อยและจะรวยตั้งแต่ยังเด็กด้วยเพื่อเอาเงินมาดูแลพ่อแม่ข้า พ่อแม่ข้าดูแลรักษาข้ามาตั้งแต่เด็กในเมื่อข้าหายแล้วทำไมข้าจะทำงานหาเงินเลี้ยงพ่อแม่ไม่ได้ละ??"
"แล้วเจ้าจะทำงานอะไรโซอี้เจ้าไม่เคยทำงานเลย ไม่มีประสบการณ์อะไร หนังสือก็ไม่รู้เรื่องด้วย เจ้าจะทำมาหากินอะไรให้ร่ำรวยหยุดเพ้อฝันได้แล้ว"
"อย่าค่าด้อยค่าตัวเองแบบนั้นสิถ้าข้าทำเจ้าจะทำด้วยไหมละ??"
"ฮะ?"
"งานง่าย ๆไม่ยุ่งยากแค่มาเป็นลูกมือของข้าก็พอแล้วละ" ฉันพูดพร้อมยิ้มตั้งแต่เกิดมาไม่เคยมั่นใจอะไรเท่านี้มาก่อนเลย
"งานผิดกฎหมายหรือเปล่าข้าไม่อยากโดนท่านดยุกตัดหัวนะ ได้ข่าวมาว่าท่านดยุกน่ะไปตัดคอมังกรห้าหัวมา!!"
"และจะไม่ใช่แค่มังกรห้าหัวนะ แต่ท่านดยุกยังจะได้ทองคำที่ใหญ่ที่สุดกลับมาด้วย"
"เจ้ารู้ได้ยังไง?"
"คอยดูแล้วกันอีกประมาณ 3 วันท่านดยุกจะกลับเมืองหลวง"
"เจ้ารู้จักท่านดยุกเป็นการส่วนตัวเหรอ??" ชิกิต้ามองหน้าฉันของอย่างจับผิด
"มันเป็นการทำนายของข้า"
"การทำนาย??"
"ใช่"
"ตกน้ำแล้วสมองรวนเลยโซอี้?" เขาทำหน้าไม่เชื่อฉัน
"เปล่า เจ้าถามว่าข้าจะทำงานอะไรใช่ไหม?"
"อืม"
"นี่แหละงานของข้า...การเปิดสำนักพยากรณ์ ทำนายดวงชะตา หึหึหึ"
- Writer
