หลังจากใช้พลังไปกับการฝึกเพลงกระบี่ช่วงสายเด็กสาวจึงคิดอยากทำขนมเปี๊ยะใส่ไข่เค็มและใส่ถั่วเก็บเอาไว้ให้ท่านน้าโจวหลิงฟางกับท่านอาจางเสียนอี้และท่านอาลู่หลานหมีป่าหน้าตายทว่าใจดีได้กินยามที่นางไม่อยู่เพราะไปคราวนี้นางยังไม่รู้เหตุการณ์ล่วงหน้าว่าจะมีโอกาสได้กลับมาเยี่ยมพวกเขาอีกเมื่อใดหรือแม้แต่จะได้ทำขนมทำอาหารที่นางชอบหรือไม่เด็กสาวก็ไม่อาจรู้ทั้งสิ้น
‘พี่หรั่นจี..พี่เสี่ยวถิงเราไปตลาดกัน’
ทำขนมแล้วมู่หรงเจินจูก็พลันนึกถึงท่านป้าเจียงผู้ใจดีมีเมตตาเคยให้นางอาศัยตั้งแผงขายขนมอยู่หน้าร้านยาตั้งหลายเดือนเลยตั้งใจเอาชนมไปฝากสักเล็กน้อยอีกอย่างตลาดนั้นเกรงว่าเข้าวังโอกาสได้ออกมาเดินคงยากแสนยาก
อวี่หรั่นจีนั้นเป็นกังวลอยู่มากเพราะทั้งนายท่านและท่านหัวหน้าลู่กำชับนางอย่างเคร่งครัดให้ระวังความปลอดภัยให้ดีเพราะนับแต่วันที่สกุลมู่หรงยินยอมยกคุณหนูใหญ่ให้ตกแต่งแก่ท่านอ๋องห้าก็เท่ากับว่าบัดนี้มู่ห
