EP.37
ตะวันแดงโร่เคลื่อนคล้อยลงลับเหลี่ยมเขาอย่างช้าๆ สายลมก็พาลพาปัดเป่าความร้อนในตอนกลางวันลงไปบ้าง ยิ่งเส้นทางข้างหน้าสูง ลมที่พัดปะทะร่างกายก็ยิ่งแรงตามไปด้วย
ความมืดยังไม่จางไป มันยังพอทำให้หญิงสาวนักพัฒนามองเห็นเส้นทางการก้าวย่างขึ้นสู่ม่อนตะวัน หมู่ทิวหญ้าบนเขาสูงไหวลู่ตามแรงลมเป็นทาง ชุดที่หญิงสาวสวมใส่พลิ้วไหวตามสายลมที่พัดผ่าน ไม่ต่างไปจากเส้นผมที่เธอปล่อยสยายปลิวไสวล้อลม
ภาพหญิงสาวในชุดสีขาวยืนกอดอกอยู่บนม่อนตะวัน โดยมีสายลมพัดล้อผ่านผิวกาย กับแสงสุดท้ายของวันเริ่มเลือนราง ตัดกับทุ่งกาแฟอันอ้างว้างเงียบเหงาตรงหน้าช่างเป็นภาพที่ดูเศร้าซึมเหลือเกิน
ภูตะวันเดินขึ้นมาหยุดอยู่ไม่ห่างจากร่างของหญิงสาวนัก เขายืนนิ่งมองกิริยาของเธอที่อยู่ตรงหน้าอย่างเงียบๆ โดยไม่คิดจะเดินเข้าไปหา เขาอยากจะรู้ว่าเธอคิดเช่นไรกับภาพความเศร้าตรงหน้า เขาอยากจะรู้ว่าเวลานี้หญิงสาวผู้สดใสร่าเริงและมุ่งมั่
