6
1614 Words
“จะดิ้นทำไมกันล่ะ อยากได้พี่เป็นสามีไม่ใช่เหรอ”
“ปล่อยพินท์เถอะพี่พัทท์ พี่รักใครก็ไปหาคนนั้นเถอะ อย่าทำกับพินท์แบบบนี้เลย”
“พี่รักใคร เธอไม่ต้องย้ำหรอก พี่รู้อยู่แก่ใจ”
เจ็บ... เจ็บยิ่งกว่าอะไร พินท์สุดาหลับตาลง บอกตัวเองว่าเขารักอัญชิตาไง เขาไม่ได้รักเธอ ก่อนจะลืมตาขึ้นมาอีกครั้ง
“อื้อ... พี่พัทท์ ปล่อยนะ” เธอดิ้นหนี เบี่ยงหลบ แต่ไม่พ้น เขากดมือบางไปกับเตียงนอนหนานุ่ม พินท์สุดาพยายามบอกตัวเองว่า ต้องเอาน้ำเย็นเข้าลูบ ทำให้เขาหายโกรธ เขาจะได้ปล่อยเธอไป
“พี่พัทท์ ปล่อยพินท์ไปเถอะค่ะ ถ้าพินท์เคยทำอะไรให้พี่ไม่พอใจ พินท์ขอโทษก็แล้วกัน”
“พูดแบบนี้มีที่หมายใหม่ละสิ ไอ้ปราชญ์มันเสนออะไรให้ดีกว่าพี่ล่ะ หรือว่าติดใจเซ็กซ์มัน”
“เสนออะไร” เธอทำหน้างง ไม่เข้าใจในสิ่งที่เขาพูด
“เหอะ! อี๋อ๋อกันขนาดนั้น แค่เห็นก็เดาไม่ยาก คงเสนอทุกอย่างที่อยากได้ให้ละสิ”
“พี่พัทท์เลอะเทอะ พินท์ไม่ใช่คนอยากได้อะไรของคนอื่นนะ” เขาจะมองเธอในแง่ร้ายไปถึงไหน
“พี่ก็มีเหมือนกัน พี่รวยไม่แพ้มัน มีทุกอย่างที่เธออยากได้”
“ปล่อยเลยนะ” เธอดิ้นรนจนหน้าแดง โมโหที่เขายียวนกวนประสาทเธอแบบนี้
“ลองเซ็กซ์ของพี่ดูไหม เผื่อจะดุเดือดกว่าที่ได้จากไอ้หมอนั่น”
“ปล่อยนะคะพี่พัทท์ อย่าดูถูกกันไปมากกว่านี้อีกเลย” เธอพูดเสียงเข้ม ไม่ชอบให้ใครมาดูถูกดูแคลน หยามศักดิ์ศรีกันขนาดนี้
“ดูถูกดีกว่าดูผิด”
“ปล่อยนะ อื้อ... ปล่อยนะ” พินท์สุดาดิ้นรนสุดกำลัง แต่ใบหน้าคมคายก็ก้มลงมาซุกไซ้ซอกคอหอมกรุ่นไม่ยอมห่าง เธอหอบหายใจสะท้าน ตกใจเมื่อมือหนากระชากชุดสวยออกไปจากเรือนร่างจนขาดวิ่น
“พี่พัทท์!” เธอร้องเสียงหลง ตกใจหัวใจหล่นลงไปอยู่ที่ตาตุ่ม เขาคงแค่โมโหเรื่องที่คิดว่าเธอผลักอัญชิตาเลยทำแบบนี้ใช่ไหม เขาคงไม่คิดจะทำอะไรเธอจริงๆ ใช่ไหม ในสมองของเธอมึนงงไปหมด พยายามคิดหาทางเอาตัวรอด เธอแอบรักเขามานานนั่นคือความจริง แต่อยากตกเป็นของเขาแบบที่รักกัน ทั้งสองฝ่ายไม่ใช่โดนจับรวบหัวรวบหางแบบนี้
“โอ๊ย!” ยอดถันสีสวยโดนกัดเบาๆ ก่อนจะทวีความหนักหน่วงขึ้น เธอดันศีรษะของเขาออกห่าง แต่มันแทบไม่ขยับ ทั้งเจ็บทั้งเสียว เขากำลังแกล้งเธอหรืออยากทำให้เธอเจ็บจริงๆ เธอก็ไม่แน่ใจเหมือนกัน แต่ใบหน้าของเธอในตอนนี้กำลังร้อนซู่แดงก่ำลามไปถึงใบหู
“อย่ากัด คนป่าเถื่อน” เธอไม่รู้ว่าเขาโมโหหึง เขาหึงเธอตั้งแต่ปราชญ์ เข้ามาสนิทด้วย
เพียะ!!! เธอตบหน้าเขาฉาดใหญ่ ใบหน้าของพัทท์หันไปตามแรงตบ ซีกแก้มของเขาขึ้นรอยแดง ก่อนที่สายตาดุดันจะหันมาสบกับเธออีกครั้ง
“ชอบซาดิสม์ก็ไม่บอก เธอกัดพี่ก่อน พี่เลยกัดตอบ” เขาคำรามลั่น ก่อนจะซุกใบหน้าเข้าที่ซอกคอของเธอแรงๆ บดจูบริมฝีปากสวยจนสั่นระริก
“พี่พัทท์!”
“ว่าไงครับคุณคู่หมั้นตัวแสบ เธอพยศพี่ก็ต้องทำแบบนี้” เขาถอดดึงเสื้อผ้าของเธออีกครั้งก่อนจะซุกใบหน้าเข้าหาและขบกัดเนื้อนวลภายใต้ร่มผ้า หญิงสาวสะดุ้งพาร่างหนี แต่เขากดเอาไว้ไม่ยอมให้เธอหนีไปไหนได้
“ทีหลังอย่ายุ่งกับไอ้ปราชญ์อีก”
“พี่ปราชญ์เป็นคนดี เป็นคนน่ารัก พินท์จะยุ่ง คนที่พินท์ไม่อยากยุ่งคือพี่พัทท์นั่นแหละ”
“ดี! ตอบได้ดีมาก” เขากัดฟันกรอด คำตอบของเธอเหมือนน้ำมันราดลงบนเปลวเพลิง
“พี่พัทท์” เธอรัวกำปั้นใส่เขา แต่เขาจับไปกดเอาไว้ด้วยมือเพียงข้างหนึ่ง ท่อนล่างถูกเขากระชากออกไปอย่างไม่ปรานีปราศรัย พินท์สุดาหนีบขาเข้าหากัน ตกใจแทบสิ้นสติ หญิงสาวรวบรวมกำลังเฮือกสุดท้ายดิ้นหนี แต่มันไม่สำเร็จ เขาตะครุบร่างบางเอาไว้ได้
“ปล่อยพินท์นะ” เธอกรีดร้องเสียงหลง เขาตามมาทาบทับเรือนกายสาวเอาไว้ มือหนาบีบคางเล็กๆ จนเธอต้องนิ่วหน้า เขาจะบดจูบ เธอก็กัดงับดิ้นรน
“โอ๊ย! เป็นไอ้ตูบหรือไง”
“พี่พัทท์ป่าเถื่อน” เธอว่าเขาหายใจแรงๆ ไม่พ่ายแพ้โดยง่าย
“ฤทธิ์เยอะนักนะแม่เสือ ก็คอยดูกันไป แม่เสือกับพ่อเสือใครจะชนะ” เขาก็ไม่ชอบอ่อนข้อให้ใคร
“ไม่นะคะพี่พัทท์ อย่าทำแบบนี้เลย” พินท์สุดาร้องเสียงหลงเมื่อเธอกำลังจะเสียท่า เขาจับขาของเธอแยกออก กอดรัดทาบทับอยู่เหนือร่างในขณะที่เธอกำลังนอนคว่ำอยู่ เธอดิ้นแต่ไม่พ้น รับรู้ได้ถึงแก่นกายชายที่กำลังสอดประสานเข้ามาแต่เชื่องช้า ไม่ได้รุนแรงหรือรุกรานจนเธอหวาดกลัว
เธอกัดปาก จิกมือกับผ้าปูเตียงแน่น พัทท์คำรามลั่นกับความคับแคบที่ได้รับ พินท์สุดาร้องไห้สะอึกสะอื้น เมื่อก่อนเคยคิดว่าจะยินยอมพร้อมใจตกเป็นของพี่ชายข้างบ้านที่เธอแอบหลงรัก แต่มันไม่ใช่ในทำนองนี้
เขาไม่ได้รุนแรงแต่เล้าโลมเคล้นคลึงปทุมถันอวบอิ่มให้เธอมีอารมณ์ร่วม เธอพยายามให้ทุกอย่างผ่านพ้นไปเร็วๆ แต่ในความรู้สึกนั้น มันกลับมีความเสียวซ่านมาเยือนจนเธอนึกละอาย
เสียงครางของเขาเต็มไปด้วยความเสียวซ่าน เธอร้องครางตามเขาไปด้วยเมื่อร่างกายแนบชิดกันอย่างแน่นแฟ้น เสียงหอบเสียงครางของเขาจบลงพร้อมกับความอุ่นร้อนที่สาดซัดเข้ามา เธอจิกมือร้องไห้ค่อยๆ กอดตัวเองเอาไว้
“เสียตัวให้พี่ร้องไห้จะเป็นจะตาย ถ้าเป็นไอ้ปราชญ์คงยินดีปรีดาสินะ”
“พี่พัทท์เลิกประชดสักทีเถอะ”
“อย่าเสียใจนักเลย ยังไงไอ้ปราชญ์ก็หมดสิทธิ์ในตัวเธอนานแล้ว” เขากอดรัดเธอเอาไว้ บอกตัวเองในใจว่าปราชญ์หมดสิทธิ์ในตัวของพินท์สุดาตั้งแต่ที่เขาจองเธอเมื่อครั้งยังเยาว์วัย
พินท์สุดาพาไหล่บอบบางหนี เขาก็บดเบียดมาทางด้านหลัง จุมพิตหนักๆ ที่ไหล่ของเธออย่างเป็นเจ้าเข้าเจ้าของ
“ออกไปให้พ้น” เธอหลุดเสียงแผ่วเบาออกมา ไม่มองหน้าคนใจร้ายแม้แต่น้อย อีกอารมณ์หนึ่งคืออับอายที่ต้องเปลือยเปล่าต่อหน้าเขา
“ยังก่อน พี่เหนียวตัวอยากอาบน้ำ” เขายื่นหน้าเข้ามาหา เธอหลับตาหนี ไม่อยากเห็นหน้าเขา นั่นยิ่งทำให้เขาอยากแกล้งเธอขึ้นไปอีก ปากและจมูกร้อนๆ บดจูบแก้มสาวแรงๆ
“พี่พัทท์”
“ทำไม”
“แก้มช้ำหมดแล้ว” เธอพูดอย่างงอนๆ
“ไม่เห็นจะช้ำเลยสักนิด มีแต่ยิ่งจูบยิ่งหอมไปหมด” เขายังจูบซ้ำๆ เธอยกมือขึ้นปิดแก้มตัวเองอย่างหวงๆ เขาเลยจุมพิตได้แค่หลังมือของเธอเท่านั้น
พินท์สุดาร้องประท้วงเมื่อโดนดึงลงจากเตียง แข้งขาของเธอล้าไปหมด มันสั่นเทาจนยืนไม่ไหว แทบจะทรุดฮวบลงไปกองกับพื้น บทรักที่เพิ่งผ่านพ้นไปเมื่อครู่สูบเอาแรงกายของเธอไปจนหมดสิ้น
“อาบน้ำให้ผัวหน่อย” เขาจัดการอุ้มเธอขึ้นสู่อ้อมแขน เธอดิ้นเร่าๆ แต่ไม่กล้าดิ้นแรง พัทท์เปิดฝักบัวรินราดรดตัวเธอจนเปียกปอน
พินท์สุดายืนตัวสั่นเทา ปิดป้องด้วยความอับอาย พยายามดิ้นหนีแต่ไม่พ้นเงื้อมมือของเขา
“คนบ้าป่าเถื่อน เสื้อผ้าพินท์ขาดหมดแล้วเห็นไหม” โดนเขากอดปล้ำเมื่อครู่เขาทึ้งเสื้อผ้าเธอขาดวิ่นไปหมด
“เห็นจ้ะ เดี๋ยวพี่จะซื้อใหม่ให้ เอาให้เซ็กซี่ๆ กว่านี้”
“ลามก” เธอหน้าแดงใส่เขา
“ถูตัวให้ผัวหน่อยสิ รังเกียจอะไรนักหนา หรือไอ้ปราชญ์มันสัญญิงสัญญาอะไรเอาไว้ เลยเสียใจที่เสียตัวให้พี่” เขายังโมโหหึง คนรักแรงเกลียดแรงไม่ชอบให้ผู้ชายหน้าไหนมายุ่งกับเธอ เธอเงยหน้ามองเขาด้วยดวงตาแดงก่ำ สะอื้นเบาๆ ส่ายหน้าไปมาผิดหวังกับคนใจร้ายแบบเขา พัทท์ใจวูบโหวงรู้สึกว่าตัวเองอาจจะทำรุนแรงไป แต่ฟาร์มสุนัขที่เลี้ยงเอาไว้ในปากก็ยังคงทำงานอย่างต่อเนื่อง
“พูดไม่ออกละสิ อย่างว่าละ พูดแทงใจดำ”
“คนที่ใจดำคือพี่พัทท์ต่างหากล่ะคะ”
“อย่าไปแกล้งอะไรอัญชิตาเขาอีก ชีวิตเขาน่าสงสาร”
“ในสายตาของพี่พัทท์ พินท์คงเป็นคนไม่ดีสิคะ” เธอพูดเหมือนน้อยใจแต่เขาทำเป็นไม่แคร์
“ชอบคิดเองเออเอง”
“หมายความว่ายังไงคะ”
“ซื่อบื้อคิดเองไม่เป็นก็ช่างเถอะ”
“ไม่อยากจะคิดค่ะ”
“คิดน้อยเรียกสมองปลาทอง”
“เอ๊ะ! พี่พัทท์นี่ยังไง ทำไมต้องหาเรื่องกันด้วย”
“ถูตัวให้หน่อย” เขาจับมือเธอมาถูไถเนื้อตัว ลากมือไปสัมผัสกับสัดส่วนความเป็นชาย ทำเอาเธอหน้าแดงก่ำลามไปถึงใบหู เธอไม่กล้ามองหน้าเขา มันอายเกินกว่าจะทำเช่นนั้นได้ พยายามดึงมือบางออกห่าง แต่มันไม่เป็นผลเมื่อเขายิ่งกดเข้าไปหาอีกครั้ง
- Writer
