“กินเยอะๆ นะ” เธอฟังเขาพูดแล้วเผลอยิ้มกับท่าทีห่วงใยของเขา
“ผอมแล้วกอดไม่อุ่น” ประโยคถัดมาทำให้เธอหน้างอทันที
“ถ้าแค่อยากกอดให้อุ่นไปกอดหมอนข้างสิคะ”
“กอดหมอนข้างพาเดินรอบบ้านได้เหรอ เดี๋ยวคนจะหาว่าเป็นประสาท”
เธอหลุดเสียงหัวเราะคิกคักออกมา
“ยังจะมาขำอีก”
“จริงนี่คะ นึกภาพพี่พัทท์กอดหมอนข้างแล้วเดินทั่วบ้านทั้งวันไม่ออกเลยค่ะ” เธอปิดปากพยายามกลั้นหัวเราะจนปวดกรามไปหมด
“นั่นไง ถึงต้องกอดเธอไง” เขาวกกลับมาเรื่องกอด ทำเอาคนฟังหน้าแดงร้อนผ่าวทันที ไม่กล้าสบตาเขาอีก
“ทำกับข้าวอร่อยเหมือนกันนะคะ” เธอเปลี่ยนเรื่องคุย
“อุตส่าห์ทำให้กิน กินเข้าไปเยอะๆ เถอะ ถ้าเกิดเธอเป็นอะไรขึ้นมาพ่อกับแม่ของพี่จะบ่นว่าดูแลเธอไม่ดี”
“ไม่ต้องห่วงหรอกค่ะ ถ้าพินท์เป็นอะไรขึ้นมาจริงๆ พินท์จะบอกว่าไม่ใช่ความผิดของพี่พัทท์”
“ไม่ได้หรอก ถ้าไม่มีเธอ พี่ก็เป็นหม้ายขันหมากน่ะสิ”
“จะกลัวอะไรล่ะคะ พี่พัทท์ก็มี
