“กินเยอะๆ นะ” เธอฟังเขาพูดแล้วเผลอยิ้มกับท่าทีห่วงใยของเขา “ผอมแล้วกอดไม่อุ่น” ประโยคถัดมาทำให้เธอหน้างอทันที “ถ้าแค่อยากกอดให้อุ่นไปกอดหมอนข้างสิคะ” “กอดหมอนข้างพาเดินรอบบ้านได้เหรอ เดี๋ยวคนจะหาว่าเป็นประสาท” เธอหลุดเสียงหัวเราะคิกคักออกมา “ยังจะมาขำอีก” “จริงนี่คะ นึกภาพพี่พัทท์กอดหมอนข้างแล้วเดินทั่วบ้านทั้งวันไม่ออกเลยค่ะ” เธอปิดปากพยายามกลั้นหัวเราะจนปวดกรามไปหมด “นั่นไง ถึงต้องกอดเธอไง” เขาวกกลับมาเรื่องกอด ทำเอาคนฟังหน้าแดงร้อนผ่าวทันที ไม่กล้าสบตาเขาอีก “ทำกับข้าวอร่อยเหมือนกันนะคะ” เธอเปลี่ยนเรื่องคุย “อุตส่าห์ทำให้กิน กินเข้าไปเยอะๆ เถอะ ถ้าเกิดเธอเป็นอะไรขึ้นมาพ่อกับแม่ของพี่จะบ่นว่าดูแลเธอไม่ดี” “ไม่ต้องห่วงหรอกค่ะ ถ้าพินท์เป็นอะไรขึ้นมาจริงๆ พินท์จะบอกว่าไม่ใช่ความผิดของพี่พัทท์” “ไม่ได้หรอก ถ้าไม่มีเธอ พี่ก็เป็นหม้ายขันหมากน่ะสิ” “จะกลัวอะไรล่ะคะ พี่พัทท์ก็มี