ทันทีที่กลับมาถึงคอนโด ปิยฉัตรก็ปลดกระเป๋าลงวางบนพื้น ทรุดกายลงนั่งอย่างหมดแรงตรงโซฟา ขณะถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ จากนั้นก็ต่อสายกลับไปหาคนโทรมา ที่ไม่รับโทรศัพท์ในเวลานั้นเพราะเกรงว่าพัดชาจะบ้าจี้ขับรถตามไล่บี้จนเกิดอุบัติเหตุ รออยู่อึดใจใหญ่อีกฝ่ายก็กดรับสาย
“โทษทีไอ้ภัทร ตอนมึงโทรมากูมัวแต่ยุ่งๆ เลยกดรับสายไม่ทัน”
“เออ…เรื่องนั้นช่างมันเถอะ กูจะโทรมาบอกมึงว่า กูเพิ่งไปได้ภาพจากกล้องวงจรปิดแถวฝั่งตรงข้ามคอนโดมึงมา” ตำรวจหนุ่มไม่ใส่ใจกับคำขอโทษอันเกิดจากเรื่องหยุมหยิม แต่เอ่ยในสิ่งที่ต้องการพูดโดยไม่อารัมภบท และสิ่งที่ได้รับฟังก็ทำให้เธอใจเต้นแรงอย่างบอกไม่ถูก
“แล้วได้เรื่องว่าไงบ้าง!” เธอสวนกลับด้วยความตื่นเต้นและใคร่รู้
“ภาพจากกล้องวงจรปิดมันมีผู้ชายคนหนึ่งรูปร่างผอมสูง สวมเสื้อแขนยาวมีฮู้ด และสวมหมวกแก๊ปอำพรางใบหน้า ใส่กางเกงขายาว เดินจากมุมถนนไปทางคอนโดของมึง แล้วมันก็หายไป เ
