ปิยฉัตรออกมาจากโรงแรมด้วยชุดเสื้อผ้าฝ้ายลินินสีครีม คอเหลี่ยม กระดุมผ่าหน้า แขนระบาย กับกระโปรงบานสีส้มอิฐลายดอกไม้กระจุ๋มกระจิ๋ม ผ้าพลิ้วเคลียเข่า โคตรจะหญิงดูขัดกับบุคลิกห้าวเป้งโดยสิ้นเชิง ถ้าเป็นเวลาปกติสาบานว่าให้ตายเธอก็ไม่ใส่ แต่เพราะมันเป็นการช่วยอำพรางเธอถึงได้จำใจต้องใส่
ร่างบางเดินไปยังรถตัวเองที่จอดทิ้งไว้ในซอกตึกถัดไปอีกสองบล็อกด้วยท่าทีระแวดระวัง ในจังหวะที่กำลังจะก้าวขึ้นรถใครบางคนก็มารั้งข้อศอกจากทางเบื้องหลัง การจู่โจมแบบไม่ทันตั้งตัวทำให้เธอตัวแข็งทื่อ หัวใจหล่นไปอยู่ที่ตาตุ่ม ทันทีที่ตั้งสติได้ก็หันขวับไปหมายจะซัดสันมือใส่คออีกฝ่าย
“โอ๊ะ!”
เสียงห้าวกระด้างหลุดอุทาน ในจังหวะที่สันมือเรียวตวัดมาหาเขาก็คว้าเอาไว้ได้ทันท่วงที ครั้นเห็นว่าเป็นใครหญิงสาวก็ตาโต หลุดอุทานออกมา
“คุณ!”
“ก็ผมน่ะสิ หรือคุณคิดว่าไอ้ผู้กองนั่นมันจะมาชวนคุณไปต่อ หลังจากควงกันขึ้นโรงแรมตั้งนา
