เจ้าของร่างสูงร้อยแปดสิบกว่าเซนติเมตรที่ยืนมองนาฬิกาข้อมืออยู่ทำให้แพรวพิมพ์ลุกลี้ลุกลนเพราะกำลังดูแลลูกค้าวัยนักศึกษาที่เข้าร้านอยู่สองสามคน นโยบายที่หล่อนดูแลอยู่เน้นบริการลูกค้าทุกระดับประทับใจแม้เครื่องสำอางจะเป็นเกรดพรีเมี่ยมที่ต้องทุ่มเงินจำนวนมากเพื่อซื้อ
แต่ด้วยความที่วงการเครื่องสำอางมาตั้งแต่สมัยเรียนทำงานพิเศษตั้งแต่ตอนนั้นจนได้เลื่อนขั้นเป็นผู้จัดการตอนเรียนจบและย้ายกลับมาสาขาที่กรุงเทพฯ หล่อนถือว่าประสบการณ์ดีๆ ที่เคาน์เตอร์แบรนด์ของเด็กวัยสาวจะนำพาความรู้สึกดีๆ และเมื่อนักศึกษาสาวเหล่านั้นมีกำลังซื้อทีหลังก็จะมีความจงรักภักดีต่อสินค้า ทัศนคติเหล่านี้ทำให้ร้านที่หล่อนรับผิดชอบได้รับเสียงชื่นชมจากลูกค้า และการไม่เลือกมองลูกค้าจากภายนอกทำให้ในทุกวันจะได้ลูกค้าหน้าใหม่เสมอ
“น้องแพรว... น้องนักศึกษาคนนั้นต้องเป็นลูกคนรวยแน่ๆ นี่ถ้าเป็นสาขาอื่นนะ เห็นนักศึกษาไม่มองไม่คุยด้วยหรอก
