ผิดอะไร
1201 Words
"ครีมไม่คิดเลยนะว่าถ้อยคำร้ายกาจแบบนั้นมันจะหลุดออกมาจากปากของผู้ชายที่ครีมรัก"
"ฉันก็เป็นของฉันแบบนี้มาตั้งนานแล้ว เธออาจจะโง่เองที่ไม่เคยเห็นธาตุแท้ของฉัน" คนฟังถึงกับหน้าชา ถึงอย่างนั้นคนอย่างคีรติก็ไม่ได้คิดที่จะยอมแพ้อะไรง่ายๆ
"ครีมทำอะไรผิด ครีมทำอะไรให้ไม่พอใจเหรอคะ?"
"..."
"พ่อแม่ของครีมกดดัน หรือเพราะเฮียวากลัวว่าครีมจะยอมรับเฮียวาในตอนที่เฮียวาไม่เหลืออะไรเลยไม่ได้ มันเป็นเพราะเหตุผลอะไรทำไมถึงไม่ยอมพูดออกมาตรงๆ"
"..."
"เฮียวารู้จักครีมดีที่สุดไม่ใช่เหรอ เฮียวารู้ไม่ใช่เหรอว่าครีมเป็นคนแบบไหน สุดท้ายแล้วต่อให้เฮียวาจะไม่เหลืออะไร..."
"ต่อให้ฉันจะไม่เหลืออะไร คนอย่างเธอก็จะยอมอยู่กับฉันหรือไง!"
"ใช่ ต่อให้เฮียวาจะไม่เหลืออะไรครีมก็จะยังเป็นครีมคนเดิมที่อยู่เคียงข้างเฮียวาเหมือนเดิม" คีรติเอ่ยออกไปด้วยน้ำเสียงจริงจัง เนิ่นนานที่เธอยังเงยหน้ามองสบตากับเขา ทว่าสุดท้ายแล้วเขาก็เลือกที่จะเค้นเสียงหัวเราะออกมา
"หะ หัวเราะแบบนี้หมายความว่าไงคะ"
"หมายความว่าฉันไม่ได้ซึ้งหรือรู้สึกดีกับคำพูดของเด็กกะโปโลอย่างเธอเลย"
"..."
"ไสหัวออกไปจากที่นี่ซะ เด็กกะโปโลที่ยังเรียนหนังสือไม่จบและยังแบมือขอเงินพ่อแม่ใช้อย่างเธอ ไม่มีความจำเป็นที่ฉันจะเสียเวลาเพื่อปรายตามอง"
"..."
"ไม่ต้องพยายามรื้อฟื้นอะไรเก่าๆ เพื่อหวังที่จะทำให้ฉันจำเธอได้หรอกนะ รู้เอาไว้ซะว่าฉันยังจำเด็กขี้แยแบบเธอได้ เพียงแต่ตอนนี้ฉันไม่ได้สิ้นคิดเหมือนอย่างตอนนั้น ไม่ได้มีเวลามาทำตัวไร้สาระหรือทำตัวเป็นผู้ชายที่แสนดีที่คอยอยู่ข้างเธอตลอดเวลา!" ร่างสูงเดินกระแทกไหล่มนแบบซึ่งๆ หน้า แรงกระแทกทำคนตัวเล็กเจ็บตัว ถึงอย่างนั้นเธอก็ยังอดทน ยังคงเชื่อว่าทุกอย่างต้องมีเหตุผลที่อยู่ในตัวของมัน
"สามปีที่ครีมรอ ไม่เคยมีวันไหนที่ครีมท้อ ต่อให้วันนี้เฮียวาจะเย็นชาใส่ครีมแค่ไหน ครีมก็ยังจะรอฟังเหตุผลจริงๆ ในใจของผู้ชายคนเดียวที่ครีมรักอยู่ดี"
"โง่!" เทวาโพล่งน้ำคำที่ทำคนฟังน้ำตาไหล มือเรียวบีบเข้าหากันแน่น
อยากจะกระชากร่างหนาเข้าหาลำตัวแล้วคาดคั้นให้เขาพูดทุกอย่างออกมา เขาหายไปอยู่ที่ไหน ช่วงที่หายไปเป็นยังไงบ้าง แล้วเหตุผลอะไรที่ต้องไปโดยไม่เอ่ยคำลาใดๆ สักคํา
"...รถพร้อมแล้วครับ" อินทัชเดินเข้ามารายงานผู้เป็นนายด้วยสีหน้าเรียบเฉย แวบหนึ่งที่เหลือบมองคนตัวเล็ก เห็นคีรติใช้หลังมือเช็ดน้ำตาตัวเองลวกๆ
ขณะที่ผู้เป็นนายของเขากำลังสาวเท้าไปที่เบื้องหน้า ร่างเล็กก็รีบถลาตัวเข้ามาขวางแบบเดิม
"ลุงอิทธิและป้าเวลาอยู่ที่ไหนคะ"
"ถามทำไม"
"ในเมื่อเฮียวาไม่สามารถให้คำตอบครีมได้ ครีมจะไปถามคุณลุงคุณป้าด้วยตัวเอง"
"เธอไม่ควรทำให้ฉันอารมณ์เสียไปมากกว่านี้นะ"
"รู้จักครีมดีไม่ใช่เหรอคะ รู้ไม่ใช่เหรอคะว่าเด็กกะโปโลอย่างครีมไม่เคยยอมแพ้ให้กับอะไรง่ายๆ สุดท้ายแล้วครีมก็จะยังพยายามต่อไป พยายามจนกว่าจะเจอพ่อกับแม่ของพี่ หรือแม้กระทั่งรู้ความจริงที่พี่พยายามปกปิดมันตลอดสามปีที่หายไป"
"อวดดี ฉันไล่แล้วทำไมไม่ไป ตามตอแยอยู่ได้น่ารำคาญ!" น้ำตาเม็ดโตร่วงออกมาจากตาทันทีที่ได้ยินแบบนั้น เม็ดน้ำตาที่รวมตัวหลั่งไหลส่งผลให้คีรติตาพร่ามัว ถึงอย่างนั้นเธอก็ยังไม่ถอย เผชิญหน้ากับเขาจนกระทั่งอินทัชที่มองเหตุการณ์อยู่เงียบๆ ต้องเป็นฝ่ายแทรกตัวเข้ามา
"คุณครีมครับ ตัวคุณ..."
"เฮ้ย!"
ร่างเล็กที่เซเพราะหมดสติ หัวคงฟาดพื้นแน่ๆ ถ้าท่อนแขนแกร่งรั้งเอาไว้ไม่ทัน
"อื้ออ~" เสียงงัวเงียของคนที่หลับอยู่บนเตียงส่งผลให้คนที่ยืนสูบบุหรี่อยู่ริมระเบียงปล่อยควันขาวคลุ้งให้รวมตัวกันออกมาลอยเป็นวงกว้างอยู่ในอากาศ
สายตาคมกริบจ้องมองคนบนเตียงที่กำลังใช้มือดันกับที่นอนพลางดันตัวลุกนั่ง ดวงตากลมโตที่หันมาหยุดสบตากับเขาพอดี เป็นจังหวะที่เทวาดับบุหรี่และสาวเท้ากลับเข้ามาในห้องนอนตามเดิม
คีรติจ้องมองการเคลื่อนไหวของเขาในความเงียบ ไม่มีคำพูดใดหลุดออกมาจากปากของเธอเลยสักคำ
"คนรักของเธอโทรตามหลายครั้งแล้ว รีบกลับไปหามันซะ"
"คนรัก?"
"รัตนพล หมอนั่นกำลังตามหาเธอ"
"ครีมกับนายพลไม่ได้เป็นอะไรกัน"
"เหมือนว่าหมอนั่นมันจะชอบเธอ หรือว่าเธอไม่รู้"
"เฮียวาก็รู้ว่าครีมไม่เคยคิดอะไรเกินเลยกับพลทั้งนั้น เราเป็นแค่เพื่อนกัน"
"ฉันไม่ได้รับรู้อะไรเกี่ยวกับตัวเธอทั้งนั้น ต่อให้เธอจะคบอยู่กับใคร จะชอบหรือไม่ชอบใคร คบหรือคบไม่คบอยู่กับใครนั่นมันก็เป็นเรื่องของเธอ ไม่เคยเกี่ยวกับฉัน"
"แล้วใครที่เคยขอไม่ให้ทิ้งกัน ใครกันที่เคยกลัวว่าครีมจะเป็นฝ่ายทิ้งเขาก่อน สุดท้ายแล้วคนที่เป็นฝ่ายกลัวก็ดันมาทิ้งคนอื่นซะเอง"
"หึ เธอเด็กเกินกว่าที่ฉันคิดอีกนะ เชื่อคำพูดลอยๆ ของผู้ชายซะด้วย"
"อย่ามาดูถูกความรู้สึกของครีมแบบนี้"
"จะบอกว่าเธอชอบฉันมาก มากจนไม่เคยมองใครเลยงั้นสิ พึ่งรู้ว่าฉันมีเสน่ห์ขนาดนั้น ขนาดคำพูดที่เป็นเพียงลมปากผู้หญิงอย่างเธอยังเชื่อจนหมดหัวใจ" เจ้าของคำพูดแสยะยิ้มร้ายกาจ ร่างสูงโน้มตัวเข้ามาใกล้ วางมือดันกับที่นอนขณะที่ยื่นใบหน้าเข้ามาใกล้เธอ
"ในเมื่อฉันพูดตรงๆ แบบนี้แล้ว หวังว่าเธอจะไม่โง่เชื่อคำพูดของผู้ชายง่ายๆ แบบนี้อีกนะ" คนฟังถึงกับน้ำตาไหล ทั้งที่เขาย้ำออกมาแล้วว่าในตอนนี้น้ำตาของเธอไม่ได้มีผลอะไรต่อความรู้สึกของเขาทั้งนั้น แต่ความผิดหวังที่ประเดประดังเข้าใส่มันทำให้กลั้นน้ำตาไม่ไหวจริงๆ
"ครีมโง่มากเลยใช่ไหม?"
"..."
"ความรู้สึกของครีมมันเป็นแค่เรื่องโง่ๆ เท่านั้นเหรอ เหตุผลอะไรที่ต้องทำร้ายความรู้สึกของกันด้วยคำพูดแรงๆ แบบนี้"
"..."
"ครีมผิดอะไร อยากให้ครีมไปไกลๆ นักก็พูดความจริงออกมา และเมื่อไหร่ที่ครีมรู้ความจริงแล้วครีมจะเป็นฝ่ายเดินออกไปโดยที่ไม่จำเป็นต้องมีใครมาไล่เหมือนหมูเหมือนหมาแบบนี้เลย"
- Writer
