BAD GUY แค่ผู้ชายข้างบ้าน

ถ้อยคำร้ายกาจ

'เป็นอะไรครีม ทำไมถึงร้องไห้' น้ำเสียงห่วงใยจากใครบางคนที่คุ้นเคยทำคีรติร้องไห้หนัก

เทวามองผมเปียสองข้างที่หลุดลุ่ยไม่เป็นทรงพลางหลุดความรู้สึกไม่ชอบใจออกมาทางสีหน้า

'บอกเฮียมาว่าใครทำครีม'

'ฮึก...'

'อย่าร้องสิครีม บอกเฮียมาแล้วเฮียจะจัดการทุกอย่างให้เอง'

'รัตนพล ฮึก นายพลดึงผมครีม'

'โถ่เว้ย!' เทวาเลื่อนมือมากุมมือบองบาง ก่อนจะพาเธอเดินไปที่บ้านอีกหลังทันที

คนตัวเล็กยังร้องไห้ตัวโยน ผมเปียที่ถูกดึงอย่างแรงมันเจ็บจนน้ำตาไหล เมื่อมาหยุดที่บ้านหลังใหญ่ เทวากดกริ่งหน้าบ้านรัวๆ ไม่นานเจ้าของบ้านก็เปิดประตูออกมา

'อะไร...' รัตนพลเอ่ยถามพลางกลืนน้ำลายลงคอหนักๆ มองคนที่ยืนร้องไห้อยู่หน้าบ้านและคนตัวโตข้างๆ

งานเข้าไอ้พลแล้วแน่ๆ

'นายดึงผมครีมใช่ไหม?'

'ผะ ผมเปล่าทำ...'

'ไม่ทำแล้วทำไมครีมถึงร้องไห้?'

'ก็ยัยนี่ขี้แยเอง ผมไม่ได้ทำสักหน่อย'

'พลทำ ฮึก... พลดึงผมเรา'

'ยัยครีมบ้า บอกว่าไม่ได้จะทำให้เจ็บไงล่ะ' รัตนพลถลึงตาใส่ ส่งผลให้คนตัวโตเข้าขวางหน้าบดบังร่างเล็กไว้ทันที

'ฉันรู้นะว่านายคิดจะทำอะไร อยากเป็นเพื่อนกับครีม แต่เรียกร้องความสนใจด้วยวิธีโง่ๆ ขอโทษครีมซะ'

"ผะ ผม คือผม...'

'ถ้านายไม่ขอโทษ ก็อย่าหาว่าฉันไม่เตือน!'

'พะ พี่ พี่จะทำอะไรผม'

'ฉันทำอะไรนายไม่มากกว่าที่นายคิดก็แล้วกัน ขอโทษครีมซะ!'

'ขะ ขอโทษ'

'พูดดีๆ สิวะ'

'ขอโทษครีม เราไม่ได้จะทำให้เธอเจ็บ เราก็แค่อยากเล่นกับเธอบ้าง' เทวามองเด็กหนุ่มรุ่นน้องอย่างไม่สบอารมณ์ ไม่นานก็จูงมือคีรติกลับบ้านตามเดิม

'เฮียว่าป้าอุ่นมัดผมให้ครีมแน่นเกินไป เวลาเจ้าพลดึงครีมเลยเจ็บมาก เฮียแกะยางมัดผมให้นะ' คีรติพยักหน้าหงึกหงัก ปล่อยคนตัวโตแกะยางมัดผมให้อย่างอ่อนโยน

'เฮียวาปกป้องครีมอีกแล้ว...'

'เฮียวาเป็นคนที่รักครีมมาก เฮียวาจะปกป้องครีมตลอดไป' คีรติยิ้มกว้าง เป็นเวลาที่มือหนาวางหมับลงที่ศีรษะของเธอ

'เฮียวาอยากเห็นครีมเข้มแข็ง อย่าร้องไห้ อย่ายอมแพ้ให้กับอะไรง่ายๆ เชื่อเฮียนะ'

'ค่ะ ครีมจะจำทุกคำพูดของเฮียวาเลย'

"เฮือก!" ร่างเล็กสะดุ้งตื่นจากฝัน หัวใจดวงน้อยเต้นตึกตัก เม็ดเหงื่อผุดพรายตามกรอบใบหน้างดงาม

มือเรียวเลื่อนเข้าไปเปิดสวิตช์ไฟให้ส่องสว่างพลางยกขึ้นลูบหน้าผากของตัวเองเบาๆ

บ่อยครั้งที่เธอฝันถึงเขา คนที่เคยปกป้องเธอเสมอมา กาลเวลาเนิ่นนานที่เขาจากไป แต่จะใจหายเมื่อในวันที่เขากลับมา ทว่าทุกอย่างมันกลับไม่เหมือนเดิม

เธอไม่เคยลืมเขา แต่เขากลับไม่เคยจดจำเธอเลย

@วันต่อมา

"มาหาเฮียวา อ่า มาหาคุณเทวาค่ะ" คีรติบอกความประสงค์แก่พนักงานขายที่ยืนมองเธอทว่าไม่เข้ามาต้อนรับ เข้าใจว่าเหตุผลอาจจะเป็นเพราะว่าตอนนี้เธออยู่ในชุดนักศึกษา

ยังเรียน ไม่มีรายได้ จะเอาปัญญาที่ไหนมาซื้อรถราคาแรงๆ ที่จอดอยู่ภายในโชว์รูมได้ สายตาพนักงานขายระบุความคิดในหัวได้โดยที่ไม่จำเป็นต้องขยับปากพูดออกมา

"คุณเทวาไม่เข้ามาที่นี่ค่ะ สนใจรถเหรอคะ?" คีรติกลืนน้ำลายลงคอหนักๆ สายตาเหยียดเบอร์นั้น ขายรถได้สักคันไหมล่ะนั่น

"มองแบบนี้หมายความว่าไงเหรอคะ?"

"พี่ถามน้องว่ามาซื้อรถเหรอคะ?"

"ไม่ได้มาซื้อรถค่ะ"

"งั้นก็ มาถ่ายรูปไปอวดเพื่อนๆ เหรอคะ?" คีรติชักสีหน้าอย่างไม่พอใจ แม้ความจริงแล้วเธอไม่ได้คิดที่จะทำแบบนั้น แต่คุณสมบัติของการเป็นพนักงานขายก็ไม่ควรพูดจาหรือแสดงกิริยาแบบนี้ใส่ลูกค้าเช่นกัน

"เชิญเถอะค่ะ พี่ขอเอาเวลาไปรอต้อนรับลูกค้าที่จะมาซื้อรถก่อนนะคะ"

"ดะ เดี๋ยวค่ะ..." แม้จะพยายามรั้ง ทว่าพนักงานคนนั้นกลับไม่ได้คิดที่จะฟัง

คีรติมองร่างแบบบางที่เดินนวยนาดออกไปพลางถอนหายใจออกมาเบาๆ

รู้อยู่แก่ใจว่าคนที่เธอมาหาไม่ได้อยู่ที่นี่ ไม่รู้เหมือนเดิมว่าสรุปเขาอยู่ที่ไหนกันแน่

คีรติเดินคอตกออกมาจากโชว์รูมด้วยความรู้สึกเดียวไม่เปลี่ยนแปลง แต่ฉับพลันที่ดวงตากลมโตประสานเข้ากับร่างของอินทัชที่หอบอะไรต่อมิอะไรเต็มไปหมด สังเกตว่าเขาเดินออกมาจากทางด้านหลังของโชว์รูมตรงไปยังรถยนต์ส่วนตัว ความผิดหวังที่รวมกันมาหลายต่อหลายวัน วันนี้เธอรู้สึกมีหวังขึ้นมาทันที

ขาเรียวขยับตาม มวลสมองที่กำลังประมวลบางอย่างทำให้คีรติชะงัก จากนั้นเธอก็รีบหันซ้ายหันขวามองหาแท็กซี่ คิดว่าวิธีที่จะตามไปเงียบๆ คงดีกว่าการเดินเข้าไปบอกความต้องการของเธอกับอินทัชตรงๆ

@คฤหาสน์ของเทวา

แท็กซี่โดยสารเลื่อนเข้ามาจอดเทียบที่หน้าประตูคฤหาสน์หรู คีรติรีบจ่ายเงินแก่คนขับพลางเดินลงจากรถ กวาดสายตาสาดส่องไปทั่วบริเวณ เธอไม่เคยมาที่นี่ หวังว่าการที่อินทัชมาโผล่ที่นี่ เขาคงมาหาเจ้านายของตัวเอง

ฟ้าที่เริ่มมืดมันทำให้มองไม่เห็นด้านในว่าสรุปแล้วที่นี่คือบ้านของใครกันแน่ อินทัชมาที่นี่ทำไม คนที่เธออยากพบเขาอยู่ด้านในหรือไม่ ชั่วอึดใจที่ใช้เวลาตัดสินใจ คีรติปีนรั้วขนาดใหญ่ ไม่ได้สนใจความสูง คิดเพียงว่ามันไม่ได้เกินความสามารถและมันก็คุ้มมากหากเธอได้พบกับคนที่เธออยากพบจริงๆ

ขาสวยก้าวเดินเข้าไปในบ้านเงียบๆ สมองครุ่นคิดอยู่ตลอดเวลา หากที่นี่ไม่ใช่ที่ของคนที่เธอกำลังตามหา ทว่ามันกลับเป็นบ้านของคนอื่นเธอจะทำแบบไหน จะแก้ตัวด้วยถ้อยคำแบบไหนดี

หมับ~

"กล้าดียังไงถึงมาบุกรุกบ้านฉัน!"

"อ๊ะ!" แขนเรียวที่ถูกกระชากอย่างแรงทำคีรติสะดุ้งโหยง ความคิดเมื่อสักครู่หายไปในตอนที่ใบหน้าคมคายโผล่เข้ามาแทน

"ฮะ เฮียวา..."

"ฉันถามว่าเธอกล้าดียังไงถึงมาบุกรุกบ้านของฉันแบบนี้ คิดว่าฉันใจดีจนไม่กล้าแจ้งตำรวจมาจับหรือแม้กระทั่งโยนเธอออกไปหรือไง" ถ้อยคำร้ายกาจยังคงบาดหัวใจดวงน้อยเช่นทุกครั้ง

และก็เป็นเหมือนทุกๆ ครั้งที่เธอพยายามใจแข็งทำเหมือนไม่แคร์

"ครีมมาหาเฮียวาถึงบ้าน หวังว่าครั้งนี้เราจะได้คุยกันแบบจริงๆ จังๆ สักที"

"เคยบอกแล้วใช่ไหมว่าฉันไม่มีอะไรที่จะคุยกับเธอ"

"ลืมครีมแล้วเหรอ รู้อะไรไหม เวลาแค่สามปี มันไม่สามารถทำให้ครีมลืมเฮียวาได้เลย"

"เลิกทำตัวเป็นเด็กแก่แดดคลั่งรักอยู่แบบนี้สักทีได้ไหมวะฉันรำคาญ"

"เกิดอะไรขึ้นกับเรากันแน่ ทำไมถึงไม่พูดมันออกมา ทำไมถึงเลือกที่จะปล่อยให้มันค้างคาอยู่แบบนี้"

"ออกไปจากที่นี่ ก่อนที่ฉันจะสั่งให้คนของฉันจับเธอโยนออกไป"

"...ที่ผลักไส ทำเหมือนไม่รู้สึกอะไรกับครีมเลย เพราะกลัวว่าจะปกปิดความคิดและความรู้สึกที่แท้จริงของตัวเองไม่ได้ต่างหาก"

"..."

"เฮียวาก็ขี้ขลาด ขี้ขลาดกว่าที่ครีมคิด"

"อย่ามาอวดดีกับฉัน ฉันไม่ได้ใจดีกับเธอถึงขนาดนั้น" เขากดเสียงต่ำ แต่คีรติไม่ได้รู้สึกกลัว

"แน่จริงก็อย่าหนีดิ กลับมาคุยกันให้รู้เรื่อง อย่าดีแต่ทำเป็นพูดว่าไม่ได้รู้สึกอะไรแล้ว ในขณะที่เราไม่เคยเผชิญหน้ากันตรงๆ เลย"

"กล้าปากดีกับฉัน คิดว่าเธอสำคัญกับฉันมากงั้นเหรอ?"

"ครีมยังแน่ใจว่าครีมคือคนสำคัญของเฮียวา..."

"อ้อ ที่ตามไม่เลิก เพราะอยากเป็นผู้หญิงของฉันสินะ?"

"..."

"ถ้าอย่างนั้นก็แก้ผ้าแล้วไปอ้าขารอฉัน เธอจะได้ถวายตัวให้ฉันสมใจ!"