ของเล่นชิ้นใหม่
1808 Words
"ครีมกลับมาแล้วเหรอครับ" เสียงของบุคคลที่สามแทรกขึ้นระหว่างที่นางอุ่นกำลังประคบเย็นบนแก้มขาวผ่องของคุณหนูที่นางรักและเอ็นดูไม่ต่างจากลูกที่ในตอนนี้แก้มช้ำเพราะน้ำมือของบิดาที่ฟาดลงมาจนเต็มแรง
หางตาของคีรติมีน้ำตาไหลออกมาตลอดเวลา เข้าใจว่า คุณหนูของนางคงเสียใจที่คุณพ่อลงไม้ลงมือและอาจจะเป็นเพราะยังเจ็บมาก
"คุณพล..."
"แก้มครีมไปโดนอะไรมาครับป้าอุ่น" รัตนพล สาวเท้าเข้ามาหาหญิงสาวที่นั่งแก้มบวมอยู่บนโซฟาแทบจะทันที
"เกิดอะไรขึ้นครีม แก้มเธอ...แล้วเมื่อคืนเธอหายไปไหนมา มันเกิดอะไรขึ้น แล้วนี่ใครทำเธอบอกเรามานะ" สีหน้าของรัตนพลจริงจัง ในยามที่สบตากับหญิงสาวเพียงคนเดียวที่รัก ดวงตาคมกริบหลุดความห่วงใยออกมาอย่างชัดเจน
"ครีม..."
"คุณพ่อตบหน้าน่ะ"
"ว่าไงนะ แล้วทำไมคุณลุงถึงทำแบบนี้"
"เราทำตัวเหลวแหลกเองนี่" รัตนพลดันลิ้นเข้าหากระพุ้งแก้ม รู้ดีว่าคีรติไม่ใช่คนแบบนั้น แต่สภาพของเธอ และร่องรอยบางอย่างบนลำคอระหง คนมองถึงกับน้ำตาคลอ
"มันเป็นใคร!" น้ำเสียงที่สั่นบอกได้อย่างดีว่าความรู้สึกของเจ้าของคำถามยับเยินแค่ไหน หัวใจแกร่งสั่นขึ้นมาทันที มันร้อนวูบที่ตรงอก คนหนึ่งเฝ้าประคบประหงม แล้วคนที่มันเหยียบหัวใจเขานี่คือใคร?
"ไปกันได้แล้วครับ..." เสียงจากทางด้านหลังส่งผลให้รัตนพลหันขวับ สายตาปะทะเข้ากับอินทัชที่มองสบตากับเขาเพียงนิดแล้วมองเลยกลับไปที่คีรติเหมือนเดิม
"จะพายัยครีมไปวันนี้เลยเหรอคะ เจ้านายของเธอเป็นใคร พามาพบพวกเราก่อนไม่ได้เหรอ" รัศมีเดินเร็วๆ เข้ามาเคียงข้างบุตรสาว
ก่อนหน้านี้อินทัชเข้าขวางคันศรตอนที่กำลังจะตบหน้าบุตรสาวซ้ำ คำที่บอกว่าเจ้านายของเขามีเรื่องที่จะคุยด้วย เรื่องนั้นเกี่ยวกับคีรติ
คนที่คีรติไปนอนด้วยเมื่อคืนคือเจ้านายของเขา อินทัชอ้างว่าคีรติและเจ้าของของกำลังคบกัน ฝั่งนั้นขอแสดงความรับผิดชอบในสิ่งที่เกิดขึ้นด้วยเงินจำนวนหนึ่งที่ค่อนข้างมากอยู่เป็นการมัดจำค่าสินสอด คีรติเรียนจบเมื่อไหร่ค่อยว่ากันอีกที
"อย่าขวางเลยรัศมี ลูกเราเสียหาย ทำแบบนี้มันถูกต้องที่สุดแล้ว"
"เกิดอะไรขึ้นคะคุณแม่ พี่ทัชคุยอะไรกับคุณพ่อคุณแม่คะ" ชื่อที่คีรติหลุดออกมาส่งผลให้รัตนพลคิดตาม ชื่อคุ้นมาก หน้าตาของชายแปลกหน้าที่ยืนอยู่ตรงนี้ เขาเองก็รู้สึกคุ้นมากอยู่เหมือนกัน
แม้จะพึ่งพบ แต่รู้สึกว่าเคยพบมาก่อนหน้านี้
"ขอผมคุยกับคุณครีมเองจะดีกว่านะครับ รบกวนเก็บเสื้อผ้าของคุณครีมให้ผมทีครับ" อินทัชถือวิสาสะเข้าไปคว้ามือเรียวของคนตัวเล็กมาจับ รัตนพลมองมือนั้นไม่วางตา
"รัศมี คุณไปเก็บเสื้อผ้าให้ลูก อุ่นขึ้นไปช่วยคุณผู้หญิง"
"คุณคะ..."
"เชื่อผมรัศมี ทำตามที่ผมสั่งอย่ามาขวาง!" คันศรเอ่ยเด็ดขาด เป็นจังหวะที่อินทัชกุมมือเล็กแล้วพาเดินเลี่ยงออกมาจากตรงนั้น เลือกที่จะหยุดที่มุมที่อยู่ด้วยกันตามลำพัง
"พี่ทัช..."
"เขากำลังช่วยคุณนะ"
"ช่วย?"
"พ่อของคุณไม่สบายใจหรอกที่เห็นคุณในสภาพแบบนี้ คุณควรไปอยู่ในที่ที่เขาหาให้ อย่างน้อยก็เพื่อความปลอดภัยของคุณเอง"
"ฝีมือเฮียวางั้นเหรอคะ เขาสั่งให้พี่ทัชทำแบบนี้งั้นเหรอ"
"ไม่ว่าจะเป็นเพราะเหตุผลอะไร คุณไม่ควรอยู่ที่นี่ในตอนที่พ่อของคุณใจร้อนและกล้าลงไม้ลงมือกับลูกสาวเพียงคนเดียวอย่างคุณนะครับ เพราะคุณนั่นแหละจะเดือดร้อนและเจ็บตัวเอา"
"สุดท้ายลึกๆ แล้วเขาก็ยังเป็นห่วงครีมใช่ไหม"
"คุณเวลาอยู่ที่บ้านหลังนั้น นี่อาจจะเป็นเหตุผลที่คุณควรกลับไปที่นั่น"
"ป้าเวลา..."
"แต่ทั้งนี้ทั้งนั้น หากเขาไม่อนุญาตให้คุณขึ้นชั้นสองของบ้าน คุณเองก็ต้องอยู่ในขอบเขตและห้ามเด็ดขาดเช่นกันนะครับ ผมเตือนด้วยความห่วงใย" ข้อมูลใหม่ที่ได้รับเป็นความหวังเล็กๆ ที่เธอรอคอย
เพราะอะไรที่ผ่านมาพวกเขาถึงต้องหายไป? เพราะอะไรคุณลุงอิทธิถึงต้องฆ่าตัวตาย? และเพราะอะไรผู้ชายที่เคยใจดีกับเธอมากที่สุด ถึงเย็นชากับเธอได้สุดๆ คำตอบที่เธอต้องการ บางทีคุณป้าเวลาอาจจะเป็นคนให้คำตอบทุกอย่างแก่เธอ
"...มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ครีม ทำไมต้องเก็บเสื้อผ้า เธอจะไปไหน" รัตนพลรั้งแขนเรียวไม่ยอมปล่อย ใจจริงอยากเข้าไปกระชากกระเป๋าเสื้อผ้าพวกนั้นลงมาอย่างเก่า ประกาศชัดว่าเขาไม่ต้องการให้เธอไปไหนทั้งนั้น
"เดี๋ยวเราเล่าให้ฟังนะพล"
"ครีม ลืมความห่วงใยของเราแล้วเหรอ?"
"พล มันไม่ใช่แบบนั้น"
"งั้นก็ตอบเรามาว่ามันเกิดอะไรขึ้น ผู้ชายคนนั้นหน้าคุ้นๆ นะ เรากำลังนึกอยู่ว่าเคยเจอที่ไหน" แวบหนึ่งที่รัตนพลมองกลับไปที่อินทัช มันคุ้นมาก แต่เขาไม่ได้มีเวลามากพอที่จะมาคิดอะไรได้นาน ลุงคันศรเป็นฝ่ายอนุญาตให้ผู้ชายคนนั้นขนประเป๋าของครีมออกจากบ้าน คุณป้ารัศมีก็ขัดขวางอะไรไม่ได้เลย
"เขากลับมาแล้วนะ"
"ใคร เขานี่ใคร?" รัตนพลหันกลับ น้ำตาเม็ดโตที่หล่อเลี้ยงอยู่ในลูกตากลม หน้าของใครบางคนลอยชัดเข้ามาในหัวทันที
"พี่เทวา..."
"อืม เขากลับมาแล้ว"
"หมายความว่ารอยที่เราเห็นบนคอเธอ..."
"อืม เขาเป็นคนทำ และเขาก็กำลังรับผิดชอบในสิ่งที่เขาทำ"
"คุณลุงกับคุณป้ายอมงั้นเหรอ?"
"พี่อินทัช คนของเฮียวาเป็นคนเข้าไปคุยกับคุณพ่อคุณแม่"
"มันง่ายขนาดนั้นเลยเหรอครีม เหตุผลอะไรที่เขาหายไปโดยไม่ติดต่อเธอ ทั้งที่รู้ว่าเธอรอ เราว่ามันไม่ปกตินะครีม"
"..."
"เราได้ยินชัดเต็มสองหู ป้ารัศมีขอให้ผู้ชายคนนั้นมาพบท่านก่อน มันหมายความว่าคุณลุงกับคุณป้ายังไม่รู้ว่าผู้ชายคนนั้นเป็นใคร" คีรติคิดตาม
"เขายังเหมือนเดิมหลังจากที่หายไปสามปีเหรอครีม"
"พล..."
"เราไม่เชื่อ ถ้าเธอจะให้คำตอบว่าเขายังเหมือนเดิม เรื่องนี้เราขอคัดค้านหัวชนฝา เขากล้าทิ้งเธอโดยไม่ส่งข่าว เราไม่เชื่อเด็ดขาดว่าเขาจะยังเหมือนเดิม อย่าไปเลยนะ ไม่ว่าเหตุผลอะไรก็ตามที่เธอ...ยอมเขา หรือปล่อยให้เรื่องนั้นมันเกิด ฟังเรานะ ความสำคัญและคุณค่าในตัวเธอมันไม่ได้ลดลงไปเลย อย่าไปนะครีม..." รัตนพลรั้งร่างบอบบางเข้าสู่อ้อมกอด ความห่วงใย ความรู้สึกดีๆ ในทุกช่วงเวลาที่มีร่วมกัน มันห่วงมากจนชายหนุ่มน้ำตาคลอ
"ครีมฟังเราสักครั้งเถอะนะ"
"ไม่ได้หรอกพล เราต้องกลับไปที่นั่น"
"ครีม..."
"เราต้องการรู้เหตุผลทุกอย่าง เราอยากรู้ว่าที่เขาหายปะ..."
"เธอยังรักเขาใช่ไหม?" รัตนพลแทรกประโยคของคนในอ้อมกอดทั้งที่เธอยังไม่ทันจบประโยค แวบหนึ่งที่นัยน์ตาที่หวานแกมเศร้าเงยหน้าขึ้นมองสบตากับเขา
คีรติพยักหน้าทั้งน้ำตา
รถยนต์คันหรูเคลื่อนเข้ามาจอดภายในคฤหาสน์ สายตาของคีรติทำคนที่ลอบมองอยู่ห่างๆ ถึงกับถอนหายใจ
"ผมไม่อยากเห็นเขาใจร้ายกับคุณ ผมแนะนำว่าสิ่งที่คุณควรทำคืออย่าท้าทายเขา"
"เฮียวาอยู่ที่ไหนคะ"
"...ห้องทำงานครับ" คีรติขยับตัวลงจากรถทันที หลายสิ่งหลายอย่างประเดประดังเข้ามาในหัว ขาสวยก้าวเข้าบ้าน เป้าหมายคือห้องทำงาน
แกร๊ก~
เสียงเปิดประตูโดยไม่ขออนุญาตทำคนที่นั่งอยู่บนโต๊ะทำงานตรงหน้ามีกองแฟ้มเอกสารเงยหน้าขึ้นมองสบตากันทันที
สายตาที่ยากเกินกว่าจะคาดเดาทำคนตัวเล็กเสียวสันหลังวาบ ถึงอย่างนั้นเธอก็ยังเลือกที่จะเดินเข้าไปหาเขา สอดตัวตนเข้าไปแทรกกลางต้นขาแกร่ง สวมกอดคนตัวโตแม้เขาจะยังนั่งเฉยก็ตาม
"ฮึก...ครีมเสียใจด้วยนะคะ" แขนเรียวโอบประคองลำคอหนาด้วยความรัก กลิ่นหอมจากร่างกายกำยำ
เขากลับมาหาเธอแล้ว กลับมาด้วยเรื่องราวในหัวมากมาย ซ้ำยังเรื่องอะไรต่อมิอะไรก็ไม่รู้ที่เทวาแบกรับ บางครั้งมันก็หนักจนเขาต้องพูดไม่ดีกับเธอ
"เสียใจเรื่องอะไร"
"เสียใจเรื่อง...คุณลุงอิทธิ ครีม...อื้อออ~" แขนเรียวทั้งสองข้างที่ถูกพันธนาการอย่างแรงด้วยการคว้าหมับแล้วเจ้าของการกระทำลุกขึ้นเผชิญหน้ากัน ความเจ็บปวดจากอุ้งมือหนาทำคนตัวเล็กน้ำตาไหลออกมา
"คะ ครีมเจ็บ..."
"เสียใจงั้นเหรอ? ไอ้อินทัชมันบอกเรื่องนี้กับเธองั้นเหรอ"
"อย่าโกรธพี่ทัช ครีมคือคนที่..."
"หุบปาก! อย่ามาสอดรู้สอดเห็นเรื่องของฉัน อย่าคิดว่าการที่ฉันพาเธอกลับมาที่นี่แล้วมันจะหมายความว่าเธอมีค่าอะไรกับฉันนะ"
"ถะ ถ้าเป็นแบบนั้นแล้วช่วยครีมทำไม ทำไมไม่ปล่อยให้ครีมพบเจอกับชะตากรรมของครีมด้วยตัวของครีมเอง"
ปึก~ เคล้งง~
ท่อนแขนแกร่งปัดแฟ้มเอกสารและทุกอย่างบนโต๊ะลงพื้นอย่างไม่ใยดี มือหนายกร่างบางขึ้นนั่งบนโต๊ะทำงาน ร่างสมส่วนแทรกกายเข้าไปที่กลางหว่างขาจนหัวเข็มขัดเย็นเฉียบกระแทกเข้ากับกลีบกุหลาบอวบนูนที่ยังบอบช้ำจากการร่วมรักเมื่อคืน
"เพราะฉันยังไม่เบื่อเธอไง" ใจคนฟังกระตุกวูบ ต่อให้เธอจะพยายามจ้องลึกเพื่ออ่านความรู้สึกในตาของเขา แต่เธอก็เห็นเพียงความว่างเปล่าอยู่ดี
"...แค่นั้นเหรอคะ เพราะเหตุผลนั้นเลยทำให้เฮียส่งพี่ทัชไปคุยกับคุณพ่อคุณแม่แบบนั้นงั้นเหรอ"
"หึ จ่ายเงินไม่กี่ล้านเพื่อซื้อของเล่นชิ้นใหม่ คนอย่างฉันไม่ได้เสียดาย"
"เฮียวา..."
"ก็อย่างว่า เงินที่เสียไปกับตัวเธอที่ได้มา อย่ามาทำตัวอ่อนแอจนตายก่อนที่ฉันจะเบื่อเธอล่ะ"
------
ใจร้าย อยากจะตบหน้าพี่มันแรงๆ สักสองสามครั้งติดๆ สงสารน้อง แง้ๆ
อ่านจบตอนอย่าลืมกดไลก์และคอมเมนต์ให้กันนะคะ ไม่เห็นคอมเมนต์มันก็เป็นเหงาๆ งื้ออ
- Writer
