คนเราไม่เคยรู้จักมักจี่กันมาก่อนจะมาจีบได้ยังไง นั่นมันในนิยายหรือละคร แล้วที่อะไรๆ ก็เกิดขึ้นได้เพราะมันคือจินตนาการของคนเขียน แล้วหน้าตาเธอก็ไม่ถึงขั้นสะดุดตาใครจนถึงขั้นเห็นครั้งแรกก็คิดจีบ แค่ไปวัดตอนสายๆ ได้โดยไม่อายใครเท่านั้นเอง
นักเขียนนิยายที่ดันมาเจอเหตุการณ์เหมือนที่ตัวเองเขียนเถียงตัวเองอยู่ในใจ
“เอ้อ...คุณครับ มีอะไรให้ช่วยไหมครับ”
ปัทมนที่กำลังคิดอะไร อยู่เพลินๆ ถึงกับสะดุ้งโหยง เพราะคนทักคือเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยของโรงพยาบาล
“ไม่...มีหรอกค่ะ”
พูดจบก็อดค้อนอีกฝ่ายไม่ได้ ทีมองหาดันไม่อยู่ซะนี่ เพราะถ้าอยู่อย่างน้อยอาจเป็นพยานให้เธอได้ ก่อนจะรีบเดินไปยังรถคันเก่งของตัวเองและขับออกไปทันที โดยไม่รู้ว่าเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยวัยกลางคนมองตามหลังพลางส่ายหน้าไปมาเบาๆ
“เสียดายจริงๆ หน้าตาก็ดีทำไมมายืนพูดคนเดียว หรือเป็นเพราะอากาศร้อนเกินไปหว่า น่าเสียดายจริงๆ ”
พริมา
