“อ้าว...เอ็งมาพาลอะไรข้าวะเนี่ย แล้วข้าก็ถามคุณพริมไม่ได้ถามเอ็งซะหน่อย เดี๋ยวข้าพาลบ้างก็จะเอาเค้กเจ้าอร่อยที่ซื้อมาฝากเอ็ง ทิ้งลงถังขยะเสียหรอก”
คำว่าเค้กเจ้าอร่อยของนายแพทย์แทนคุณ ทำให้พริมาเหลือบมองไปยังถุงในมือแล้วเผลอทำตาโต
“คุณหมอชอบกินเค้กร้านนี้ด้วยหรือคะ”
คนถูกถามยังไม่ทันตอบ นรภัทรก็พูดโพล่งออกมาด้วยสีหน้าฉายแววกังขาขึ้นว่า
“คนความจำเสื่อมอย่างคุณรู้จักร้านเค้กนี่ด้วยหรือ”
คนแกล้งความจำเสื่อมนิ่งไปชั่วอึดใจ นึกด่าความปากไวของตัวเอง ที่บางครั้งควรไวก็ได้แต่อ้ำอึ้งแต่ครั้งนี้ไม่ควรไวดันพูดออกไปได้ น่าตบปากตัวเองนัก แต่มีหรือคนอย่างเธอจะจนมุม จึงตีหน้าเศร้าเล่าความเท็จแก้ตัวเหมือนเช่นเคย
“พริมเห็นจากในกูเกิ้ลค่ะ”
“กูเกิ้ล!” นรภัทรเอ่ยถามน้ำเสียงสูง
คนโกหกเพราะภาวะจำเป็นพยักหน้า
“ใช่ค่ะ เวลาทำอาหารให้คุณภัทร พริมก็หาสูตรจากในกูเกิ้ลนี่แหละค่ะแล้วเอามาดัดแปลง แล้วจิตใต้สำนึ
