รามสูรใช้มือควานหาคนตัวเล็กข้างกายก็พบแต่ความว่างเปล่า เขาลืมตาขึ้นมองที่นอนสีขาวมีแค่เขาคนเดียวที่นอนอยู่ ร่างกำยำลุกขึ้นนั่งพิงหัวเตียงก่อนพ่นลมหายใจปนหงุดหงิด
สองสัปดาห์ที่ผ่านมา ลินดาของเขาตื่นเช้ามากเพื่อลงไปหาแมวก่อนจะขึ้นมาเตรียมเสื้อผ้าให้เขา หลายวันแล้วที่เขาตื่นมาไม่เจอเธอ
“ลินดา!” เสียงทุ้มเอ่ยด้วยอารมณ์หงุดหงิดแต่เช้า
ตื่นเช้า...ไปหาแมว
ช่วงสาย...อยู่กับแมว
ช่วงบ่าย...เล่นกับแมว
ช่วงเย็น...ก็มีแต่เจ้าแมวตัวนั้น
บางวันเขาทำงานที่บ้านเธอก็ยังอยู่แต่กับแมว เธอคงมีเวลาว่างมากเลยอยู่กับแมวได้ทั้งวัน
เขาคิดถูกหรือคิดผิดที่อนุญาตให้เธอเลี้ยงแมว…
หญิงสาวกลับขึ้นมาบนห้อง เห็นชายหนุ่มทำตัวเฉยชาใส่ ใบหน้าเรียบนิ่งของเขาทำให้เธอเป็นกังวล วันนี้เธอรู้ว่าเขาจะทำงานที่บ้านเลยหยิบเสื้อเชิ้ตและกางเกงสีดำยื่นให้ เขารับไปโดยไม่พูดอะไรเข้าไปในห้องเปลี่ยนเสื้อผ้า
เขาโกรธอะไรเธอหรือเปล่านะ
