สายตาของณรงค์ปราบเหลือบมองกลิ่นจันทร์ เขาเห็นเธอกำลังหลบหน้าหลบสายตาของเขา ก่อนจะหันหลังให้ ชายหนุ่มได้แต่ถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ กับหญิงสาวผู้นี้
“เจ้ามาที่เรือนข้าได้เยี่ยงไร นี่มันเพิ่งจะย่ำรุ่ง” เขาว่าพลางพยายามจะแกะมือของหล่อนออก จนเจ้าตัวต้องยื่นหน้าเข้ามา ส่วนณรงค์ปราบก็ถอยใบหน้าห่างหล่อน ไม่เช่นนั้นใบหน้าของคนทั้งสองคงชนกันเป็นแน่
“จำปารอพี่มานานนับแรมปีเลยนะเจ้าคะ เป็นเยี่ยงไรบ้าง เหนื่อยฤๅไม่เจ้าคะ น้องได้ข่าวมาว่าท่านพี่ไปปราบกบฏที่ต่างเมือง” น้ำเสียงเอ่ยอย่างเป็นห่วง ในขณะที่มือของหล่อนจับนั่น จับโน่น มือเป็นระวิง
“เจ้าเป็นกุลสตรี ควรทำตัวให้เหมาะสม ข้าเป็นบุรุษ เราทั้งสองไม่ควรใกล้ชิดกันเช่นนี้” ว่าพลางสะบัดมือของหญิงสาวให้หลุดออก จนหล่อนทำสีหน้าไม่พอใจ
