เรื่องสั้น หลวงปราบ & จงรัก จงหลง จงดอมดมของข้า

บทที่ ๕

“โอ๊ย!!! จะ เจ็บ ๆ” กลิ่นจันทร์ร้องโอดครวญขึ้นมา เมื่อแผ่นหลังของเธอแตะลงบนพื้นไม้ที่ชุ่มไปด้วยน้ำ

เช่นเดียวกับเขาที่ล้มลงไปด้วยเช่นกัน เพียงเพื่อจะคว้าเธอเอาไว้ แต่กลับกลายล้มไปทั้งคู่ จนผ้าถุงของหญิงสาวถูกปลดด้วยมือของเขา

“เจ้าโตเป็นสาวแล้วจริง ๆ” เขาว่าพลางมองส่วนเกินความเป็นสาวอย่างลืมตัว ในขณะที่เจ้าตัวชำเลืองมองด้านล่าง จึงนึกขึ้นได้ว่าเขาหมายถึงอะไร

“อ๊ายยยย อุ๊บ!” กลิ่นจันทร์กรีดร้องออกมา หากแต่เขานำฝ่ามือปิดเอาไว้ไม่ให้เธอส่งเสียงดังไป

ก็สิ่งที่หญิงสาวเห็น คือหน้าอกที่โผล่พ้นออกมา จนเธอต้องรีบนำผ้าถุงขึ้นมาปิด ด้วยสีหน้าแดงก่ำ และความเขินอาย พลางเหลือบสายตามองคนข้าง ๆ ที่ใบหน้าห่างกันแค่เพียงไม่กี่คืบ

หลวงณรงค์ปราบเห็นว่าเด็กน้อยของเขาเงียบเสียง เขาจึงค่อย ๆ ผ่อนเอาฝ่ามือออก เพื่อให้หญิงสาวได้เป็นอิสระ

“ทะ ท่านพี่ หะ เห็นของข้าแล้วใช่ฤๅไม่” หญิงสาวถามอย่างกล้า ๆ กลัว ๆ ในขณะที่มือกุมผ้าถุงเอาไว้แน่น

เขาพยักหน้าว่าเห็นของเธอแล้วจริง ๆ แต่กลับทำให้หญิงสาวมีใบหน้าที่แดงก่ำกว่าเก่า ก่อนจะหลบสายตาเขาอย่างเคอะเขิน

“เจ้าจักเขินไปเหตุใดกัน ในเมื่อข้าเห็นของเจ้ามาตั้งแต่แบเบาะ” ว่าพลางยักคิ้วให้หญิงสาว ในขณะที่เขาอมยิ้ม

“กะ ก็กลิ่นจันทร์โตเป็นสาวแล้วเจ้าค่ะ คงจักปรนนิบัติเหมือนครั้งก่อนกับท่านพี่ไม่ได้” ว่าพลางขยับกายลุกขึ้น และจัดแจงผ้าถุงให้เรียบร้อย

“ยังไงเสียเจ้าก็ยังเป็นเด็กน้อยในสายตาข้า” เขาได้ลุกขึ้นตามหญิงสาว พลางวางฝ่ามือลงบนศีรษะของอีกฝ่าย แต่โดนเด็กสาวสะบัดให้หลุดออก

“หากท่านพี่จักอาบน้ำอาบท่าด้วย ท่านพี่จักต้องไปยืนตรงกระโน้นนะเจ้าค่ะ” หญิงสาวชี้นิ้วไปด้านหน้า ให้ยืนห่างจากเธออยู่หลายก้าว

“ไม่” เขาตอบเพียงแค่นั้น และนำขันตักลงไปในโอ่งใบใหญ่อย่างหน้าตาเฉย หากทว่าหญิงสาวได้แต่ยืนอึ้งว่าเขาทำแบบนี้ทำไม

กลิ่นจันทร์ถอนหายใจเฮือกใหญ่ ต่อให้ไล่อีกฝ่ายยังไงดูท่าเขาคงจะไม่ไปอยู่ดี เธอจึงจำใจอาบน้ำเก้ ๆ กัง ๆ เพราะเนื้อตัวของเธอถูกเศษดินเศษทรายทำให้สกปรกอีกครั้ง

“ทะ ท่านพี่มารอบนี้จักมีอยู่กี่วันกี่เดือนฤๅเจ้าคะ” หญิงสาวเปิดปากถามอีกครั้ง ในขณะที่เขากำลังใช้ผ้าถูเอาไคลออก เช่นเดียวกับเธอที่กำลังใช้มะขามเปียกซึ่งผสมกับน้ำ โดยใช้กากมาใช้เป็นใยสำหรับขัดผิว

เธอขัดตั้งแต่แขนทั้งสองข้าง บ่า ไหล่ คาง ลำคอ เนินอก และต้นขาทั้งสอง โดยที่ทุกอย่างอยู่ในสายตาของเขา

ชายหนุ่มเห็นแบบนั้น ก็ต้องกลืนน้ำลายอึกใหญ่ พยายามที่จะไม่คิดอกุศลใด ๆ แต่พอยิ่งห้ามใจ เขาก็อดคิดไปไกลไม่ได้ทุกที

“คงมาอยู่พักใหญ่ ช่วงนี้ไม่มีราชกิจที่จักไปที่ใด แล้วเจ้าต้องการทราบไปเพื่อกระไรกัน” เขาหยักคิ้วขึ้นสูงหนึ่งข้าง เป็นเชิงคำถาม

“ปะ เปล่า ๆ เจ้าค่ะ กลิ่นจันทร์แค่อยากทราบเท่านั้นเองเจ้าค่ะ” เธอว่าพลาง ขัดร่างกายไปพลาง

“งั้นเหรอ” เขาตอบเพียงแค่นั้น “มา ประเดี๋ยวข้าช่วยขัดหลังเจ้า” เขาไม่พูดเปล่า นั่งลงด้านหลังจากนั้นก็แย่งกากใยมะขามเปียกจากหญิงสาวไปซะดื้อ ๆ

“ทะ ท่านพี่อย่านะเจ้าค่ะ คงไม่เหมาะกระมัง หากผู้ใดมาเห็นเข้า มันจักไม่งามนะเจ้าค่ะ” หญิงสาวยื้อแย่งกากใยในมือ หากแต่ก็สู้อีกฝ่ายไม่ได้

“นี่มันก็ตีห้า จักมีผู้ใดมาเห็นกัน” กล่าวจบ เขาก็ได้นำใยนั้นขัดเนื้อบางตั้งแต่ต้นคอลงมา

หญิงสาวก็ได้นำผมปาดมาอยู่ด้านข้าง เพื่อไม่ให้เกะกะอีกฝ่าย ทั้งที่หัวใจของหญิงสาวเต้นแรงอยู่ในอก สิ่งที่เธอกำลังสัมผัสจากเขา มันช่างอบอุ่นจวนขนลุก

“ทะ ท่านพี่พอแล้วเจ้าค่ะ” น้ำเสียงสั่นเครือกล่าวออกมาเบา ๆ

“ยังไม่เสร็จเลย เจ้าจักรีบกระไรกัน” เขาเอ็ดออกมาเบา ๆ “ลดผ้าลงมาหน่อยซิ ข้าจักได้ขัดให้ทั่วแผ่นหลัง” เขากล่าวเพียงแค่นั้น ก่อนจะดึงผ้าถุงของหญิงสาวลงมา จนมัดหลุดไปอยู่ตรงหน้าท้อง

“อ้ายยยย อุ๊บ!” เป็นอีกครั้งที่เธอกรีดร้องออกมา และเป็นเขาที่ต้องนำฝ่ามือมาปิดปากเธอเอาไว้

“เอะอะเจ้าก็ร้องท่าเดียว ประเดี๋ยวก็มีผู้คนแห่งกันมาซะหรอก” เขากระซิบข้างใบหู หากทว่าสายตาของเขากลับมองต่ำลงไป เผยให้เห็นเนื้อหน้าอกที่หญิงสาวพยายามจะปิด

แต่ถึงอย่างไรก่อนหน้านี้เขาก็เคยเห็นไปแล้ว จะแอบมองสักหน่อยจะเป็นไรไป ว่าแล้วเขาก็มองเสียยกใหญ่

หากทว่าหญิงสาวกลับหันหน้าไปหาเขา จนทำจมูกของเธอไปโดนแก้มของหลวงณรงค์ปราบ ก่อนจะรีบผละแต่โดนอีกฝ่ายประกบริมฝีปากเข้าหากันซะอย่างนั้น

ริมฝีปากหนาบดขยี้ลงไปที่ริมฝีปากบางของกลิ่นจันทร์ กลิ่นหอมจากมะขามเปียกและขมิ้นที่อยู่บนเรือนร่างของหญิงสาวส่งกลิ่นหอมโชยเข้าจมูกเขา

ฝ่ามือหนาทั้งสองข้างจับไหล่ของกลิ่นจันทร์เอาไว้ เพื่อไม่ให้เธอหนีไปไหน ในขณะที่หญิงสาวกุมผ้าถุงเอาไว้ในมือจนแน่น ลมหายใจติดขัด ที่โดนอีกฝ่ายใช้ริมฝีปากบดขยี้ริมฝีปากของเธอ