ตั้งแต่มื้อเย็นเธอก็ขึ้นมาเก็บตัวบนห้องไม่ได้นั่งเล่นหรือพูดคุยหลังทานข้าวกับคุณท่านเหมือนเคย และเธอก็ทานได้เพียงคำสองคำ เพราะอาหารที่ทานวันนี้กลิ่นเหม็นทุกอย่าง แต่ก็อดทนกลืนอาหารที่ขย้อนขึ้นมาลงท้องลงไปเพื่อไม่ให้ท่านสงสัยและจับผิดได้
“จะทำยังไงดีรัก...จะทำยังไงดีรัก” หล่อนถามตัวเองแบบนี้เป็นร้อยครั้งแล้วตั้งแต่ขึ้นมาเก็บตัวบนห้อง ไม่ได้อ่านหนังสือแบบที่อ้างคุณท่าน
“เธอท้อง เธอยังเรียนไม่จบ และคุณท่านต้องผิดหวังแน่ถ้ารู้เรื่องนี้ จะทำยังไงดี”
พยายามถามตัวเองและคิดหาทางออก และก็ต้องลุกขึ้นเดินจากเตียงเมื่อได้ยินเสียงรถยนต์แล่นเข้ามาจอดในบ้าน และเสียงนั้นเป็นเสียงรถของคนที่เป็นพ่อของลูกเธอ เธอเดินไปส่องหน้าต่างดูเขาที่โรงจอดรถ ห้องนอนของเธออยู่ติดกับทางโรงรถจึงทำให้มองเห็นเขาได้ถนัดตา ด้วยความมืดที่แสงไฟส่องไม่เพียงพอเลยทำให้ไม่เห็นสีหน้าของเขา แต่ก็ได้ยินเสียงเขาฮัมเพลงเข้ามาในบ้าน ดู
