เวลาผ่านพ้นไปบัดนี้ร่างกายของหนูนิดแข็งแรงดี ผมเริ่มยาวขึ้นจนเป็นทรงสวย เธอถูกชายที่รักดูแลเอาใจใส่ไม่ขาดตกบกพร่อง สิ่งที่เคยทำผิดพลาดในอดีตเขาพยายามกลบเกลื่อนมันด้วยความดีที่มีให้เธอ แม้ลึก ๆ ใจก้นบึ้งของหัวใจจะยังมีความรู้สึกผิดอยู่เป็นนิจก็ตามที
"พี่บ๊อกจ๋า" หญิงสาวที่อยู่ในชุดเดรสลายดอกไม้ เธอเรียกคนที่รักเสียงหวานยืดยาว
"เรียกซะเสียงหวานมาเชียว มีอะไรยัยตัวป่วน" คนที่นั่งทำงานอยู่ในห้องด้วยความตั้งใจ ต้องวางปากกาลง ละสายตาจากงานที่ทำ แล้วมองไปยังคนที่เดินยิ้มเข้ามาหา
"พี่ทำงานเสร็จยัง" เธอเดินเข้ามานั่งลงตักแกร่งแล้วเอ่ยถาม
"ยัง" เขาตอบสั้น ๆ ก่อนจะจรดปลายจมูกลงพวงแก้มเนียนใส ตามด้วยแตะชิดริมฝีปากจูบเธอเบา ๆ มันเป็นการกระทำที่คุ้นชินมานานนับหลายเดือนจนกลายเป็นเหมือนสิ่งที่ขาดไม่ได้ยามใกล้เธอ
"อีกนานไหมอะ?" เธอย้อนถามพร้อมกับโอบวงแขนกอดคอเขา
"ทำไม?" รู้แล้วแน่ว่าเธอต้องมีเลศนัยบ
