เจ็ดวันผ่านไป
คนที่ได้รับการผ่าตัดก็ยังไม่มีปฏิกิริยาใด ๆ เธอยังคงนอนนิ่งในห้องไอซียู และเขาก็มาเฝ้าเธอแทบทุกวัน แม้ว่าจะไม่ได้เข้าเฝ้าด้านใน แต่ขอแค่ได้อยู่ใกล้ที่สุดก็เพียงพอ
“หมอครับ นี่เป็นอาทิตย์แล้วทำไมเธอยังไม่มีทีท่าจะตื่นเลยล่ะ”
เขาเดินเข้าไปถามหมอเจ้าของไข้ ที่กำลังจะเดินเข้าไปด้านใน
“การผ่าตัดเรียบร้อยดี ตอนนี้คือรอให้ร่างกายของเธอค่อย ๆ ฟื้นฟูครับ ร่างกายของเธอปกติดีทุกอย่าง” หมอบอกตามสิ่งที่เขาต้องการใครรู้
“นานแค่ไหนครับหมอ ผมรอเธอมาจนแทบท้อแล้วนะ”
คนรอก็รอด้วยหัวใจที่ทรมาน การพูดตอบกับหมอทำเอาน้ำตาคนรอนั้นรินไหล เขาจับไหล่ของหมอสองข้าง โน้มตัวก้มหน้าลงมองพื้น เขาฝืนน้ำตาไว้ไม่ไหว ต้องปลดปล่อยมันออกมาอย่างไม่คิดอายหมอที่ยืนมอง
“เธอไม่มีอะไรน่าเป็นห่วง เชื่อหมอเถอะครับ ตอนนี้เราทำได้แค่รอ และญาติคนไข้ก็ต้องใจเย็น ๆ ... หมอขอตัวไปตรวจคนไข้ก่อนนะ” พูดจบหมอก็เดินจากไป
