เพราะเธอเป็นของฉัน

เริ่มคุย

"ภัทร์ ชุดขาว ที่สิบสองนาฬิกา เค้ามองมึงอยู่"

เสียงเพื่อนสะกิดบอก เจ้าตัวมองตามไปที่เพื่อนบอกแล้วหันหน้ากลับ

"สวยนะมึงไม่สนหรอ"

ภัทร์ส่ายหน้า หญิงสาวคนนี้นั่งมองเค้ามาสักพักแล้ว แต่เค้าไม่ได้สนใจอะไร นั่งดื่มกินอย่างเป็นปรกติ พรุ่งนี้วันหยุด ใครมีแพลนอะไรไหนเล่ามา เสียงผู้จัดการถาม คำตอบส่วนใหญ่คือ นอนเปื่อยๆกันเป็นส่วนมาก เพราะเหนื่อยกันมาทุกวัน บางคนก็จัดห้องทำความสะอาดบ้านเป็นเรื่องปกติ นารินยิ้มออกมา วันเสาร์ เธอมีงานรอเพียบ พนักงานแบบเธอหากไม่มีงานพิเศษทำด้วยคาดว่าจะอยู่ยากและรวยช้า เงินเดือนเพียงสองหมื่นนิดๆหักจ่าค่าห้องพัก ค่าน้ำค่าไฟ ค่าน้ำมันก็มีเหลือเพียงหมื่นนิดๆเท่านั้น แล้วจะพอกินใช้ถึงเดือนหรือไง อย่างวันนี้ถ้าหารแล้วน่าจะไม่ต่ำกว่าคนละ500บาทเข้าไปแล้ว นานๆทีคงไม่เป็นไร นารินบอกกับตัวเอง

เกือบสามทุ่มแล้ว ทุกคนเห็นพ้องกันว่าควรจะกลับได้แล้ว เมื่อจัดการเช้กบิลกันแล้ว ผู้จัดการก็มองหน้ารุ่นน้องทีละราย

"ใครเมาใครหนักบอกมากูหารถกลับให้"

ไม่มีใครบอกว่าเมาสักคน เหล้าลิตรเดียวกับคนเจ็ดแปดคนจะไปทำอะไรได้ ทั้งหมดจึงแยกย้ายกันกลับ ขากลับนารินกลับเพียงคนเดียว รถเธอจอดแยกห่างจากคนอื่นพอสมควร ร่างบอบบางสวมกระโปรงสีน้ำตาล เสื้อสีเหลืองครีมแขนสั้น รองเท้าแตะดูลำลองยิ่งนัก

ภัทร์เดินตามมาอย่างแผ่วเบา เค้าและเธอไม่ค่อยมีเรื่องอะไรต้องคุยกันมากนัก นอกจากเรื่องเอกสารที่ประสานงานกับผู้รับเหมารายย่อย และเรื่องเงินงบประมาณที่ใช้แต่ละโปรเจ้กเท่านั้น นารินทำงานเป็นระเบียบและเรียบร้อย เค้ามักจะรู้ก่อนเสมอว่าเค้าใช้เงินโครงการไปเท่าไหร่แล้ว เธอมักจะแนบโน้ตรายละเอียดมาให้เค้าเสมอ ผมยาวที่มัดเป็นหางม้าดูท่าเป็นทรงที่เจ้าตัวจะชอบเป็นพิเศษ เค้ามักจะเห็นเธอมัดผมเสมอ เคยมีคนเล่าว่ามีคู่ค้าหลายคนสนใจนารินมากเพราะเธอสวยแบบเย็นๆเรียบร้อยดี ภัทร์เพิ่งมองเห็นก็วันนี้นี่เอง

"อ้าว คุณภัทร์" เธอหันมาเห็นผมแล้ว หลังจากที่ผมเดินตามออกมาได้หลายนาทีแล้ว

"รถจอดทางนี้หรอคะ" เธอชวนคุย ผมพยักหน้าเป็นคำตอบ แล้วเธอก็ปลดล้อกรถเก๋งของเธอ

"นาไปก่อนนะคะ คืนนี้ไม่เมาใช่ไหม" เธอบอกแล้วย้อนถามกลับ

"ไม่เมาครับ กลับโดยปลอดภัยแน่ๆ ถึงบ้านแล้วแชทมาบอกบ้างนะครับ" ด้วยอะไรก็แล้วแต่ ผมบอกให้เธอบอกผมด้วยว่าถึงบ้านแล้ว" เจ้าตัวรับคำโดยไม่สงสัยอะไร

ภัทร์อาบน้ำอย่างผ่อนคลายเค้าเปิดทีวีดูบอลคืนนี้ เสียงเตือนข้อความดังขึ้น

'นาถึงบ้านแล้วค่ะคุณภัทร์ ขอบคุณนะคะ'

ภัทร์วางโทรศัพท์ลงโดยที่ไม่ตอบอะไร เสียงเตือนหน้าจอเฟสบุ้กดังขึ้นอีกครั้ง มีคนลงภาพวันนี้แล้วแท้กมาหาเค้าด้วย มีบทสนทนาคุยกันหน้าวอลหลายข้อความ รูปสุดท้ายที่เค้าเห็นคือรูปตัวเค้ามองนารินอย่างตั้งใจ ภัทร์อมยิ้มออกมา ผมคลาดสายตาไปจากคุณไม่ได้เลยใช่ไหม นาริน เค้าคิดในใจอยู่คนเดียว แม้จะเคยเจอเคยคุยเคยร่วมงานกันมาก็หลายเดือนแล้ว แต่เค้าไม่ค่อยได้ประจำที่นี่มากนัก ล่าสุดก็เพิ่บกลับมาจากอีสาน แม้จะอยากจีบสักเท่าไหร่แต่ก็ยังไม่เห็นว่าจะถึงเวลาที่เหมาะสม เค้าทุ่มเทเวลาทั้งหมดให้กับงานอย่างเต็มที่ ช่วงนี้มีงานร้านกาแฟ มีงานบ้านในกรุงเทพอีก2หลัง และมีโปรเจ้กรีสอร์ตที่นครนายก คราวนี้ละได้อยู่กรุงเทพยาวๆแบบนี้เค้าจะลองจีบเธอดูสักที นาริน

นาริน มองดูหน้าจอโทรศัพท์แล้วอดยิ้มไม่ได้ คุณภัทร์แค่เป็นห่วงเธอขับรถกลับคนเดียวเท่านั้นเองไม่มีอะไรมากหรอก นาริน หญิงสาวบอกกับตัวเองแล้วยิ้มออกมา คุณภัทร์ เป็นคนเก่งคนขยัน เค้ารับผิดชอบงานใหญ่มาหลายโครงการแล้ว แถมยังแว่วมาว่าโสด แต่จะสนิทหรือเปล่าคงไม่มีใครรู้ อย่างวันนี้ที่ร้านอาหารยังมีสาวๆหลายคนสนใจเค้าจนออกนอกหน้า แต่เจ้าตัวกลับเฉยไม่สนใจใครสักคน ผู้หญิงแบบไหนกันนะที่มัดหัวใจคุณภัทร์ได้ นารินคิดในใจคนเดียวแล้วยิ้มออกมา