จำนนรักลวงใจ

บทที่2

“พี่เข้าใจแล้ว ในเมื่อฟ้าเลือกแล้วพี่ก็หมดคำพูด พี่ขอให้ฟ้าโชคดีกับคนที่ฟ้าเลือกนะครับ ลาก่อนครับ!” ชายหนุ่มตัดสินใจเอ่ยขึ้นก่อนจะขอร้องให้อีกคนกลับไปก่อนเพราะเขาในตอนนี้ยังไม่มีเรี่ยวแรงที่จะลุกไปไหนซึ่งฟ้าลดาก็ยอมกลับไปแต่โดยดีแต่ยังไม่ทันจะได้เดินออกไปไหนไกล เธอก็เหลือบไปเห็นใครบางคนเข้าโดยบังเอิญ ถึงได้ตัดสินใจเดินเข้าไปหา

“เรายกพี่ปราบให้ เรารู้ว่าพลอยรักเขา แล้วเราก็เชื่อว่าพี่ปราบจะรักพลอย เราขอโทษนะพลอยที่เห็นแก่ตัว ขอโทษจริงๆ” พลอยขวัญตกใจจนพูดอะไรไม่ออกเพราะไม่คิดว่าเพื่อนรักจะดูเธอออกขนาดนี้ แต่ยังไม่ทันจะแก้ตัวอะไรออกไป อีกคนก็เดินจากกันไปเข้าซะก่อน

มันทำให้เธอต้องหันกลับไปมองรเมศอีกครั้งอย่างชั่งใจ…

แม้ใจจะห่วงคนที่กำลังนั่งกระดกเหล้าเข้าปากเป็นว่าเล่นมากแค่ไหน แต่พลอยขวัญก็ไม่กล้าพอที่จะพาตัวเองเดินเข้าไปใกล้เขาเพราะรู้ดีแก่ใจว่าป่านนี้เขาคงจะเกลียดกันจนไม่อยากมองหน้าไปแล้วเมื่อรู้ความจริงว่าเธอปิดบังเรื่องของเพื่อนรักมาโดยตลอด อีกทั้งก็ยังรู้ดีแก่ใจว่าที่เขาเข้ามาใกล้ชิดด้วยก็เพราะเรื่องของเพื่อนรักทั้งนั้น หากลองไม่มีฟ้าลดาสักคน เธอก็คงเป็นได้แค่เศษฝุ่นในสายตาของเขา ไม่มีค่า ไม่ได้น่าจดจำอะไร

แต่สุดท้ายหญิงสาวก็ไม่อาจทนมองดูภาพตรงหน้าอยู่เฉยๆ ได้อีกต่อไปเมื่อเห็นรเมศพยายามที่จะลุกขึ้นแต่แล้วเขาก็กลับล้มลงไปกองกับพื้น นั่นเองที่ทำให้เธอตัดสินใจวิ่งเข้าไปใกล้ พร้อมช่วยพยุงให้เขายืนขึ้น

“มาทำไม! หรือจะมาดูให้เห็นกับตาว่าเพื่อนรักของเธอบอกเลิกฉันยังไง!” สรรพนามที่เขาใช้เรียกกันเปลี่ยนไปจนน่าใจหาย

แต่กระนั้นหญิงสาวก็ยังช่วยพยุงเขาจนออกมาจากร้านได้สำเร็จ แม้ว่าอีกฝ่ายจะไม่เต็มใจให้เธอช่วยเลยก็ตามที แต่เธอก็อยากช่วยอย่างน้อยก็เพื่อลบความผิดในใจ

“ปล่อย!”

“ไม่ปล่อยค่ะ! พลอยรู้ว่าพี่ปราบเกลียดพลอย แต่ให้พลอยช่วยเถอะนะคะ แล้วพลอยจะไม่มาให้พี่ปราบรำคาญอีก ถ้านั่นมันเป็นสิ่งที่พี่ปราบต้องการ” คำพูดของคนตัวเล็กทำให้รเมศยอมอ่อนลงในที่สุด เขายอมที่จะยืนนิ่งๆ ปล่อยให้เธอโบกแท็กซี่เพื่อพามาส่งที่คอนโดที่ซื้อเอาไว้ตอนเข้าปีหนึ่ง

พลอยขวัญไม่ได้ตื่นเต้นเท่าไหร่นักเพราะนี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เธอมีโอกาสเข้ามาในห้องของเขา แต่มันกลับเป็นครั้งแรกที่ในห้องมีแค่เธอกับเขาเพราะปกติแล้วจะมีฟ้าลดามาด้วย เพื่อให้เขาช่วยติวหนังสือให้ก่อนวันสอบ หญิงสาวพยุงคงเมามาส่งที่เตียงก่อนจะเดินหายเข้าไปในห้องน้ำอย่างถือวิสาสะ ใช้เวลาไม่นานเธอก็เดินกลับออกมาพร้อมผ้าขนหนูผืนเล็กในมือ อย่างน้อยก่อนกลับเธออยากเช็ดตัวให้เพื่อเขาจะได้หลับสบาย

“อื้อ! หนาว!”

“ทนหน่อยนะคะ แค่นิดเดียวค่ะ” พลอยขวัญเอ่ยบอกคนเมาเสียงแผ่ว ยิ่งได้เห็นว่าผลของการตัดสินใจของเพื่อนมันส่งผลเช่นไรกับเขาบ้างเธอก็ยิ่งรู้สึกผิดที่ต้องช่วยฟ้าลดาปิดบังความจริงมานานหลายเดือนไม่ได้บอกให้เขาได้รับรู้ตามความต้องการของอีกฝ่ายที่เปลี่ยนใจไปรักคนอื่น

“อย่าทิ้งพี่ไปเลยนะฟ้า พี่รักฟ้า…”

คำพูดที่ดังขึ้นทำมือของเธอชะงัก แต่ยังไม่ทันจะได้ทำอะไรอีกฝ่ายกลับกระชากข้อมือของเธออย่างแรงจนเธอล้มลงไปทับอกของเขา แต่นั่นก็เพียงแค่ไม่กี่วินาทีเท่านั้นเพราะทันทีที่ได้สติ รเมศก็จัดการพลิกเธอลงไปอยู่ใต้ร่างโดยมีเขาขึ้นมาคร่อม

“พี่ปราบ!”

“พี่รักฟ้านะครับ พี่ไม่ยอมให้ฟ้าไปไหนทั้งนั้น ฟ้าต้องเป็นของพี่คนเดียว...”สิ้นเสียงริมฝีปากหนาก็ทาบทับลงมาอย่างหนักหน่วงรุนแรง รเมศไม่ปล่อยให้คนใต้ร่างที่เขากำลังเข้าใจผิดคิดว่าเป็นอดีตคนรักได้เอ่ยห้าม สติที่หลงเหลืออยู่เพียงน้อยนิดทำให้เขามองภาพทุกอย่างตรงหน้าอย่างสับสน สิ่งเดียวที่รับรู้ได้อย่างชัดเจนที่สุดตอนนี้คือแรงดิ้นน้อยๆ ของเจ้าของเรือนร่างหอมกรุ่น ที่ไม่ว่าจะจับต้องตรงไหนก็แสนถูกใจเขาไปหมด

ขณะที่อีกคนกำลังตักตวงความหอมหวานจากริมฝีปากเรียวสวย พลอยขวัญกลับกำลังต่อสู้กับเขาสุดกำลัง เธอรู้ว่าเขาไม่มีสติ เขาไม่ได้จูบเธอเพราะอยากจูบ แต่จูบเพราะคิดว่าเธอเป็นใครอีกคนที่เขารักมากกว่าอะไรทั้งหมดในโลก คิดถึงความจริงข้อนี้หัวใจดวงน้อยก็แสนชอกช้ำ แค่เขาไม่รักก็เจ็บมากพออยู่แล้ว แต่นี่เธอยังต้องมานอนให้เขาจูบเพียงเพราะเขาเข้าใจผิดคิดว่าเธอคือฟ้าลดาอย่างนั้นหรือ มันคงไม่มีอะไรเจ็บปวดได้เท่านี้อีกแล้ว

“พี่ปราบนี่พลอยนะคะไม่ใช่ฟ้า! อื้อ”

ข้อมือบอบบางที่พยายามผลักไสถูกรวบขึ้นทันทีที่เธอทำท่าจะผลักเขาออกไปจากร่างกาย

“ฟ้าของพี่ คืนนี้จะมีแค่เรา พี่รักฟ้านะครับ พี่รักฟ้า” รเมศตอกย้ำความจริงที่แสนเจ็บปวดใส่หน้ากันก่อนเขาจะก้มลงมาปิดเสียงร้องห้ามของเธออีกครั้งพร้อมๆ เสื้อผ้าที่ค่อยๆ ถูกเขากระชากออกไปจากร่างกายทีละชิ้นอย่างไม่เบามือนัก การกระทำนั้นทำเอาคนอ่อนประสบการณ์น้ำตาคลอ แม้จะไม่เคยผ่านมือชายแต่เธอก็ไม่โง่ที่จะไม่รู้ว่าอะไรจะเกิดขึ้นต่อไป

“พี่ปราบอย่าทำพลอย ปล่อยค่ะ…อ๊ะ! พลอยเจ็บ!” หญิงสาวสะดุ้งขึ้นเมื่อมือหนาเอื้อมมาบีบเค้นที่ทรวงอกของเธอเบาๆ ก่อนที่เขาจะปลดตะขอชั้นในของเธอออกแล้วโยนมันทิ้งที่ข้างเตียงอย่างไม่ใส่ใจ

“ขอพี่เถอะนะครับฟ้า ให้พี่ได้รักฟ้า นะครับคนดี”

รเมศกระซิบบอกเสียงอ่อน ยอมรับว่าหน้าอกคู่สวยตรงหน้าคือภาพที่สวยงามที่สุดเท่าที่เขาเคยเห็นมาเลยก็ว่าได้ นั่นยิ่งทำให้ความยับยั้งชั่งใจของเขาหมดสิ้นลง ฟ้าลดาคือผู้หญิงที่เขารัก แล้วจะผิดตรงไหนถ้าเขาจะรั้งเธอไว้ด้วยวิธีแบบนี้

ชายหนุ่มคิดเข้าข้างตัวเอง ก่อนจะอาศัยจังหวะที่อีกคนกำลังเผลอก้มลงดูดแรงๆ ที่ปลายถันท่ามกลางเสียงครางกระเส่าที่ดังขึ้น

“อื้อ พี่ปราบ…อย่าค่ะ อย่าทำพลอย” พลอยขวัญกรีดร้องขึ้นยามเมื่อเขามอบสิ่งที่ทำให้เธอรู้สึกเสียวซ่านจนไม่อาจสะกลัดกลั้นเสียงครางเอาไว้ได้ แม้ร่างกายจะปฏิเสธแต่หัวใจกลับยินยอมให้เขาอย่างหน้าไม่อาย

รเมศไม่เคยรู้สึกดีกับอะไรเท่านี้มาก่อน ยอมรับว่าท่าทีไร้เดียงสาที่ดูยังไงก็ไม่ได้ปั้นแต่งขึ้นมาของคนใต้ร่างทำให้เขาสุขสมจนแทบทนไม่ไหว คิดเช่นนั้นชายหนุ่มจึงผละออกเพื่อจัดการกับตัวเองก่อนจะวกกลับมาอีกครั้ง ไม่เปิดโอกาสให้อีกคนได้ทักท้วง จับเรียวขาสวยของเธอแยกออกจากกันก่อนค่อยๆ เคลื่อนตัวต่ำลงไปหาพุ่มดอกไม้ที่สวยเสียจนเขาลืมหายใจ

“สวย…ขอพี่ชิมนะครับ”

พลอยขวัญไม่เข้าใจถึงสิ่งที่เขาต้องการจะสื่อ กระทั่งเมื่อปลายลิ้นของเขาค่อยๆ สัมผัสกับส่วนซ่อนเร้นของร่างกายก็ทำเอาเธอกรีดร้องไม่เป็นภาษา ไม่เคยคิดเลยว่าการร่วมรักกันระหว่างชายหญิงนั้นจะต้องถึงขั้นนี้