“ทำลูกครับ มาทำลูกกันเถอะ” นั่นคือคำพูดสุดท้ายที่เธอได้ยินก่อนที่รเมศจะเปลี่ยนมันให้กลายเป็นเสียงร้องครางได้ในที่สุด เขาใช้เวลาไม่นานก็สามารถทำให้ตัวเอง และเธอเปลือยเปล่าได้อย่างเสมอภาคกัน
“อื้อ…พี่ปราบ” หญิงสาวร้องครางกระเส่ายามเมื้อเต้าอวบอิ่มถูกดูดเบาๆ จากคนเจ้าเล่ห์ที่ไม่ยอมปล่อยให้เธอได้หยุดพักหายใจหายคอเลย
“พลอยของพี่น่ารักที่สุด พี่ขอนะครับ” นั่นไม่ใช่คำขอร้องเลยสักนิดในความคิดของพลอยขวัญ เพราะเขาแทบไม่รอฟังคำตอบของเธอเลยสักนิด พูดจบก็เริ่มต้นบรรเลงบทรักเร้าร้อนครั้งแล้วครั้งเล่า เธอจำไม่ได้ด้วยซ้ำว่ากว่าเขาจะปล่อยให้ได้นอนหลับพักผ่อน มันปาเข้าไปกี่โมงกี่ยามแล้ว
สิ่งเดียวที่เธอจำได้ดี คือความสุขที่เขามอบให้ครั้งแล้วครั้งเล่า..
เขาว่ากันว่าความสุขมักจะอยู่กับคนเราได้ไม่นานเห็นท่าคงจะจริง เพราะทันทีที่ตื่นขึ้น เสียงเรียกเข้าจากโทรศัพท์มือถือก็ดังขึ้นราวกับรู้เวลา
“พลอย...เราเอ
