มันเกิดขึ้นอีกแล้ว…
เกิดขึ้นโดยที่เธอแทบไม่ขัดขืนเขาเลยสักนิด ซ้ำยังให้ความร่วมมือกับเขาจนทุกอย่างจบลง คิดถึงตรงนี้น้ำตาเจ้ากรรมก็ไหลอย่างบ้าคลั่ง มันทำให้เธอเริ่มรู้สึกเกลียดตัวเอง ที่คิดว่าจะเข้มแข็งได้แต่สุดท้ายก็ไม่ใช่เลย
“โกรธพี่มากเหรอ…” คนที่เพิ่งจะรู้ตัวว่าเผลอทำรุนแรงจนอีกคนนอนสะอื้นไห้เอ่ยถามเบาๆ ก่อนจะรั้งคนขี้แงเข้ามากอด แม้อีกคนจะไม่ขัดขืนแต่ก็ใช่ว่าเธอจะมีความสุขในอ้อมกอดของเขา รเมศรู้สึกได้
“พี่ขอโทษ พลอยเจ็บตรงไหนบอกพี่สิครับคนดี จะตบจะตีพี่คืนก็ได้ถ้ามันจะทำให้พลอยหายโกรธพี่” พลอยขวัญเลือกที่จะไม่ตอบ เธอปล่อยให้อีกคนนอนกอดไปอยู่อย่างนั้น ในขณะที่หัวใจของเธอก็ใกล้แตกสลายเต็มที
เขาทำเหมือนเธอเป็นผู้หญิงไม่มีค่า ทำเหมือนเธอเป็นแค่ที่ระบายอารมณ์ของตัวเอง ไม่มีเกียรติ ไม่มีศักดิ์ศรี ไม่จำเป็นที่เขาจะต้องมาสนใจว่าเธอจะรู้สึกเจ็บเจียนตายสักแค่ไหน กับตราบาปที่เขาเพิ่งจะสาดใส่
