หลังจากตื่นขึ้นมาแล้วพบว่าตัวเองกำลังนอนหลับสนิทอยู่ในอ้อมกอดของรเมศในครั้งนั้น พลอยขวัญก็พยายามหลบหน้าหลบตาเขามาตลอด ซึ่งมันก็ผ่านมาเกือบสามวันแล้วที่เธอทำได้สำเร็จ แต่จะสำเร็จได้ทุกวันไหมไม่อาจจะรู้ได้ เพราะเท่าที่ได้เห็นเขาก็ยังพยายามเข้าหากันอยู่เรื่อย
ส่วนเรื่องขี้ปากคนยิ่งไม่ต้องพูดถึง ทุกครั้งที่เขาแวะมาหาเธอมักจะถูกมองด้วยสายตาแปลกๆ จากเพื่อนร่วมงานอยู่เสมอ จะมีก็แต่ดวงเดือนคนเดียวเท่านั้นที่คอยให้กำลังใจอยู่ใกล้ๆ ทำให้พอจะมีแรงพาตัวเองผ่านพ้นเรื่องบ้าๆ พวกนี้ไปได้ในแต่ละวัน
“พบกันอีกแล้วนะครับ” คนที่กำลังยืนคิดอะไรเงียบๆ คนเดียวตกใจไม่น้อยเมื่อจู่ๆ ก็ถูกทักจากใครบางคน ที่พอได้พบหน้าก็จำเขาได้ทันที
“คุณนั่นเอง ต้องขอโทษอีกครั้งนะคะสำหรับเรื่องเมื่อหลายวันก่อน” พลอยขวัญตอบรับก่อนจะเอ่ยขอโทษผู้ชายที่เธอปั่นจักรยานประสานงาด้วยเมื่อหลายวันก่อนอย่างรู้สึกผิด เธอรู้มาจากดวงเดือนอีกทีว
