รักร้ายนายป่าเถื่อน

กดดัน

@Rolexhouse

"เดี๋ยวผมเก็บเองครับ"

"ไม่เป็นไรๆเดี๋ยวให้แม่บ้านมาเก็บกวาด นี่ก็มืดแล้วลูกพีชค้างที่นี่มั๊ยลูก?"

ซาร่าหันไปเอ่ยถามลูกสาวบุญธรรมแต่เธอส่ายหน้าปฏิเสธเพราะไม่อยากอยู่ใกล้ใครบางคนแถวนี้สักเท่าไหร่

"พีชกลับไปนอนที่บ้านดีกว่าค่ะ เดี๋ยวพีชให้คนขับรถมารับก็ได้ ขอบคุณคุณแม่กับคุณพ่อนะคะที่ชวนพีชมาทานข้าว"

"ก็พ่อกับแม่คิดถึงลูก ตอนนี้เราไม่ได้อยู่ด้วยกันทุกวันแล้วนี่นา"

แอนดริวพูดตัดพ้อเพราะตั้งแต่ลูกพีชลับไปอยู่บ้านเดิมที่นี่ก็ดูโล่งๆไปเลยแถมยังเงียบเหงา อีกอย่างลูกพี่ก็อยู่ที่นี่มาเกือบสิบปีแล้วพวกเขาก็รักเธอเหมือนลูกสาวแท้ๆไม่อยากให้ไปอยู่ห่างไกลกัน

"งั้นพีชจะมาเยี่ยมบ่อยๆนะคะ"

เธอพูดจบก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเพื่อโทรหาคนขับรถที่บ้านให้มารับ

"เดี๋ยวผมไปส่งน้องเองครับ"

โรเล็กซ์พูดขัดขึ้นทำให้นิ้วเรียวที่กำลังจะกดปุ่มโทรออกชะงักทันที ลูกพีชเงยหน้ามองพี่ชายบุญธรรมเพียงนิดเดียวก่อนจะหลบสายตาเขา

"งั้นรับไปส่งน้องเถอะเดี๋ยวจะดึก"

ลูกพีชยกมือไหว้สวัสดีคุณพ่อคุณแม่ก่อนจะเดินตามโรเล็กซ์มาขึ้นรถเงียบๆและพยายามไม่กังวลเพราะอีกไม่นานก็จะถึงบ้านแล้ว

"เลยสามวันมาแล้วทำไมยังไม่เลิกกับมัน!"

น้ำเสียงเรียบนิ่งแฝงความกดดันเอ่ยถามขึ้น ลูกพีชหันมองโรเล็กซ์ด้วยสายตาไม่เข้าใจ ทำไมเขาต้องอยากให้เธอเลิกกับไทม์ด้วย มีเหตุผลอะไรกันแน่!

"ทำไมพี่โรต้องบังคับพีชด้วยคะ?"

คิ้วเข้มขมวดเมื่อถูกย้อนถามทั้งๆที่เมื่อก่อนลูกพีชไม่เคยกล้ากับเขาเลยสักครั้ง

"ฉันสั่ง เธอก็ต้องทำ!"

"พีชไม่ทำ!"

ลูกพีชสวนเสียงแข็ง เธอจะไม่ยอมให้โรเล็กซ์มาบังคับข่มขู่อะไรเธอต่อไป...เพราะเขาไม่มีสิทธิ์!

โรเล็กซ์เบรครถจอดลงข้างทางมืดๆอย่างแรงก่อนจะหันไปจ้องหน้าลูกพีชด้วยสายตาดุดันน่ากลัวเพราะนี่เป็นครั้งแรกที่ผู้หญิงตรงหน้ากล้าขัดคำสั่งเขา

"เมื่อกี้เธอพูดว่าอะไร!"

หญิงสาวจ้องหน้าชายหนุ่มอย่างไม่เกรงกลัวเพราะตลอดเวลาที่ผ่านมาเธอยอมมามากพอแล้วและนับจากนี้เธอจะไม่ยอมโดนรังแกอีกเด็ดขาด

"พีชบอกว่า พีช...ไม่...ทำ อื้อ!"

มือหนากระชากร่างบางขึ้นมานั่งบนตักก่อนล็อคท้ายทอยและบดจูบลงไปบนปากเล็กอย่างรุนแรง ลูกพีชดิ้นและจิกเล็บลงบนแขนแกร่งแต่เขาไม่สะทกสะท้าน ในใจต้องการทำโทษคนดื้อตรงหน้าเท่านั้น

"อื้อ!"

มือข้างหนึ่งของโรเล็กซ์ล้วงเข้าไปในเสื้อลูกพีชก่อนเค้นอกอิ่มอย่างหนักหน่วง โดยที่มีมือเล็กคอยปัดป้องทุกอย่างไม่ยอมแพ้เพราะเธอสัญญากับตัวเองแล้วว่าจะไม่ยอมโดนรังแกอีก!

"รู้ใช่มั๊ยว่าการคำสั่งฉันจะต้องเจอกับอะไร!"

โรเล็กซ์ปรับเบาะให้เอนลงก่อนจะพลิกขึ้นมาอยู่ด้านบน เขาล้วงมือเข้ามาในกระโปรงลูกพีชและกระชากแพนตี้ตัวบางออกอย่างแรงโดยไม่สนว่าเธอจะเจ็บหรือไม่

"ปล่อยพีชนะ! ปล่อย!"

ลูกพีชดิ้นอย่างรุนแรงจนถูกรวบข้อมือสองข้างขึ้นเหนือหัวตามด้วยเสื้อที่ถูกกระชากออกด้วยมือหนาเพียงมือเดียว น้ำเสียงเเข็งกร้าวตวาดใส่คนตัวเล็กใต้ร่าง สายตาดุดันกวาดมองเรือนร่างสวยอย่างจาบจ้วง

"เธอไม่มีวันหนีฉันพ้น! เข้าใจมั้ยลูกพีช!"

โรเล็กซ์ใช้ปากครอบครองยอดอกทั้งขบและกัดจนเลือดซิบ นิ้วเรียวยาวสอดเข้าไปในช่องแคบพร้อมขยับเข้าออกอย่างรุนแรง ลูกพีชพยายามดิ้นหนีด้วยความเจ็บปวดจนน้ำตาไหลออกมาแต่ก็ไม่ได้ทำให้โรเล็กซ์อารมณ์เย็นลงเลยสักนิด เขายังคงทำตามใจตัวเองไม่สนว่าเธอจะรู้สึกอะไรยังไง

"ปล่อยพีช! พีชเกลียดพี่โร! พีชเกลียดพี่โร!"

"เธอไม่มีสิทธิ์เกลียดฉัน!"

ยิ่งได้ยินคำว่าเกลียดจากปากลูกพีชอารมณ์ที่ปะทุหนักก็มากขึ้นกว่าเดิม โรเล็กซ์ชักนิ้วออกก่อนจะปลดกางเกงลวกๆและกระแทกแก่นกายเข้าไปในส่วนอ่อนไหวอย่างรุนแรง

"ฮึก!"

ลูกพีชนิ่วหน้าเพราะรู้สึกเจ็บเหมือนส่วนนั้นจะฉีกขาดให้ได้ พอเธออ้าปากจะโวยวายโรเล็กซ์ก็ก้มลงมาบดจูบปิดปากเอาไว้อย่างรวดเร็วลิ้นร้อนสอดเข้ามาในโพรงปากดูดดุนจนเกิดเสียงดังไปทั้งรถ

โรเล็กซ์ขยับเอวกระแทกแก่นกายเข้าออกรวดเร็วและรุนแรงเหมือนพายุจนร่างบางสั่นคลอน ลูกพีชพยายามขยับมือที่ถูกกดไว้ออกและขัดขืนไม่ยอมแพ้แม้จะรู้สึกเจ็บจนแทบขาดใจ

"อยู่เฉยๆ!"

เขาตวาดใส่คนใต้ร่างที่ดิ้นไปมาไม่ยินยอม

"มะ ไม่! ปล่อยพีช! ปล่อย!"

โรเล็กซ์รู้สึกหงุดหงิดหยิบเศษเสื้อมามัดข้อมือเล็กสองข้างติดกันเอาไว้และล็อกสะโพกลูกพีชก่อนกระแทกแก่นกายเข้าไปอย่างแรงจนเธอรู้สึกจุก เมื่อรู้ตัวว่าดิ้นไปก็เหนื่อยป่าวเพราะยังไงก็สู้เเรงคนบนร่างไม่ได้เธอจึงหยุดนิ่งปล่อยน้ำตาให้ไหลอาบแก้ม

"พีชเกลียดพี่โร! ฮึก! เกลียดที่สุด!"

น้ำขาวขุ่นอัดฉีดเข้าไปเต็มแรงจนร่างบางสะดุ้ง โรเล็กซ์หยุดขยับและหอบหายใจโดยที่สายตาดุดันยังจ้องมองใบหน้าสวยของคนใต้ร่างอยู่อย่างนั้น

"พีชเกลียดพี่โร"

เสียงลูกพีชแผ่วเบาลงท่าทางเหนื่อยอ่อน เหงื่อเม็ดเล็กผุดเต็มใบหน้าผสมน้ำตาจนเปียกชุ่ม สายตาที่มองคนบนร่างมีแต่ความเกลียดชัง แววตาโรเล็กซ์วูบไหวเพียงเล็กน้อยเมื่อสบเข้ากับสายตาไร้เยื่อใย เขานิ่งชะงักไปสักพักก่อนกลับมาดุดันตามเดิมพร้อมส่วนล่างที่เริ่มขยับอย่างรุนแรงอีกครั้ง

"เกลียดฉันให้พอ แล้วอย่ามาร้องขอให้ฉันหยุด เพราะฉันจะไม่ทำ!"