รักร้ายนายป่าเถื่อน

หายไปไหน

@Rolexhouse

07:20 AM

ตอนเช้าลูกพีชมายืนรอไทม์หน้าบ้าน วันนี้เธอไม่ได้ร่วมโต๊ะอาหารกับคุณพ่อคุณแม่เพราะพวกท่านยังไม่ตื่น อีกอย่างนี่ก็เพิ่งเจ็ดโมงกว่าๆเท่านั้น

ตื๊ดๆๆๆ

ลูกพีชหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาก่อนจะกดรับสายแฟนหนุ่มด้วยสีหน้าเปื้อนยิ้ม

(พีชวันนี้ไทม์คงไปรับไม่ได้พอดีไทม์ติดธุระ ขอโทษนะ)

"ไม่เป็นไรหรอก"

(ขอโทษจริงๆนะ)

"ไม่เป็นไรพีชเข้าใจ"

(งั้นเดี๋ยวเจอกันนะ)

"โอเค"

ลูกพีชเก็บโทรศัพท์ใส่กระเป๋าตามเดิมก่อนจะเดินไปตามฟุตบาทเพื่อออกไปหน้าหมู่บ้าน ซึ่งปกติถ้าไทม์ไม่ได้มารับหรือติดธุระเธอก็จะเรียกแท็กซี่ให้ไปส่งเพราะไม่อยากรบกวนคนที่บ้าน

ระหว่างนั้นรถของโรเล็กซ์ก็ขับผ่านมา ชายหนุ่มหันมองน้องสาวนอกไส้ที่เดินอยู่ริมถนนด้วยสายตาเรียบนิ่งก่อนจะเบี่ยงรถเข้าไปจอดใกล้ๆเธอ

ลูกพีชหันมามองพอเห็นรถของพี่ชายบุญธรรมก็ตกใจรีบเดินหนีแต่เขาลงมาจากรถและกระชากแขนเล็กเอาไว้ซะก่อน

"จะไปไหน!"

"ปะ ไปมหาลัยค่ะ"

สายตาหงุดหงิดของโรเล็กซ์มองลูกพีชที่ตัวสั่นเพราะความกลัวก่อนจะสั่งให้เธอไปขึ้นรถเสียงเข้ม

"ขึ้นรถ"

"มะ ไม่เป็นไรค่ะพีชไปเองได้"

"ฉันสั่งให้ขึ้นรถ! หรืออยากโดนดี!"

ลูกพีชสะดุ้งเมื่อถูกตวาดใส่ร่างบางถูกผลักเข้าไปในรถอย่างแรงก่อนที่โรเล็กซ์จะปิดประตูกระแทกใส่หน้าเธอ

"ไอ้ไทม์ไม่มารับ?"

ลูกพี่พยักหน้าเมื่อโรเล็กซ์ถามขึ้นก่อนจะก้มมองมือตัวเองที่สั่นไม่หยุด เธอไม่ชอบความรู้สึกแบบนี้เลยสักนิด เธอไม่อยากอยู่ใกล้เขา ไม่อยากให้เขามาแตะต้องตัวเธอ ยิ่งสายตาของเขาเธอก็ไม่อยากเห็นและไม่อยากให้เขามองตรงมาที่เธอเพราะมันน่ากลัวเกินไป

เกือบหนึ่งชั่วโมงในที่สุดรถหรูก็จอดลงที่หน้ามหาลัย ลูกพีชปลดเข็มขัดนิรภัยออกก่อนจะหันไปไหว้ขอบคุณโรเล็กซ์โดยไม่มองหน้าเขาและเปิดประตูรถเตรียมก้าวลงไปแต่แขนเรียวถูกดึงเอาไว้ซะก่อน

"เมื่อไหร่เธอจะเลิกกับไอ้ไทม์!"

แววตาลูกพีชวูบไหวก่อนเอ่ยเสียงสั่นๆเบาๆ

"พะ พีชขอเวลา..."

มือโรเล็กซ์บีบเเขนลูกพีชเเน่นก่อนเอ่ยเสียงเข้มจริงจัง แววตากดดันมองร่างบางตรงหน้า

"ฉันให้เวลาเธอสามวันเลิกกับไอ้ไทม์ซะ ไม่งั้นเธอได้เป็นนางเอกหนังบนหน้าเว็บแน่!"

ลูกพีชเดินเหม่อลอยเข้ามาในตึกคณะก่อนจะทรุดตัวนั่งลงบนเก้าอี้และหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเปิดดูรูปของเธอและแฟนหนุ่ม แต่ยิ่งดูมันก็ยิ่งทำให้น้ำตาเธอไหลออกมาด้วยความเจ็บปวดที่อีกไม่นานก็ต้องจำใจปล่อยเขาไป

"ฮึก!"

ลูกพีชปิดปากกลั้นเสียงสะอื้นเพราะไม่อยากให้ใครรู้ว่าเธอกำลังร้องไห้อยู่อีกอย่างก็เริ่มมีนักศึกษาทยอยเข้ามาในห้องกันแล้ว ลูกพีชจึงลุกขึ้นเดินไปเข้าห้องน้ำและไม่ได้เข้าเรียนในคลาสนั้น...

@Rolexhouse

20:00 PM

"ลูกพีชยังไม่กลับมาอีกหรอคะ"

ซาร่าแม่บุญธรรมของลูกพีชเลยถามแอนดริวสามีของเธอที่กำลังโทรหาลูกสาวบุญธรรมซึ่งยังไม่กลับมาบ้าน

"ลูกพีชปิดเครื่องไม่รู้เป็นอะไรรึเปล่า"

ชายหญิงวัยกลางคนมีสีหน้าเป็นกังวลกลัวว่าลูกสาวบุญธรรมจะมีอันตรายเพราะป่านนี้ก็ยังไม่กลับแถมโทรศัพท์ก็โทรไม่ติด ซึ่งผิดปกติเป็นอย่างมากเพราะลูกพีชไม่เคยเถลไถล

"งั้นลองโทรหาไทม์ดูสิคะ"

"โทรแล้วแต่ไทม์บอกว่าวันนี้เขาไม่ได้มารับพีชเพราะติดธุระ"

"แล้วลูกพีชจะหายไปไหนล่ะคะ"

แอนดริวส่ายหน้าด้วยความกังวล ระหว่างนั้น โรเล็กซ์ก็เดินเข้ามาในบ้านพอดี เขามองพ่อกับแม่ที่มีสีหน้าเคร่งเครียดก่อนจะเอ่ยถามขึ้น

"มีอะไรกันเหรอครับ"

"ลูกพีชน่ะสิป่านนี้ยังไม่กลับ โทรไปก็ปิดเครื่อง แม่กลัวน้องจะเป็นอันตราย"

ชายหนุ่มฟังด้วยสีหน้าเรียบเฉยก่อนจะหันหลังเดินออกไปอีกครั้งแต่ไม่ได้บอกพ่อกับแม่ว่าจะไปไหนมีเพียงเสียงรถที่พุ่งทะยานออกไปจากบ้านเท่านั้น

@มหาลัย

20:30 PM

Lookpeach Talk

ฉันลืมตาขึ้นมาในความมืดก่อนจะนึกขึ้นได้ว่าฉันเข้ามาร้องไห้ในห้องน้ำทั้งวันเรื่องของไทม์และเผลอหลับไปในตอนบ่าย ฉันหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเพื่อจะกดดูเวลาแต่ว่าแต่แบตดันมาหมดแถมรอบข้างก็มืดสนิทเพราะไม่มีแสงไฟเข้ามาเลยสักนิดเดียวจึงได้แต่นั่งนิ่งๆไม่กล้าเปิดประตูไปเพราะฉันเป็นคนกลัวผีมาก อีกอย่างห้องน้ำมหาลัยก็ใหญ่แถมฉันยังนั่งอยู่ในห้องสุดท้ายที่ชำรุด

ฉันนั่งลงบนพื้นห้องน้ำก่อนจะพิงผนังและหลับตาลง วันนี้ฉันรู้สึกเหนื่อยๆพอนึกถึงเรื่องที่พี่โรเล็กซ์บังคับให้ทำน้ำตามันก็ไหลลงมาอีกรอบ

ฉันนั่งร้องไห้เพียงสักพักก็ได้ยินเสียงฝีเท้าคนและเสียงพวงกุญแจก่อนที่จะได้ยินเสียงประตูห้องน้ำด้านนอกเปิดออกพร้อมกับไฟที่สว่างขึ้นมาด้วย

"พีช!"