รักร้ายนายป่าเถื่อน

แฟนหนุ่ม

หลังจากที่คุณพ่อออกไปจากบ้านลูกพีชจึงขนโน้ตบุ๊กมาทำงานที่ศาลาริมน้ำเพราะไม่อยากอยู่ในบ้านที่มีโรเลกซ์อยู่ด้วยอีกอย่างตอนนี้แม่บ้านก็เพิ่งออกไปจ่ายตลาดจึงกลัวว่าตัวเองจะไม่ปลอดภัย

ตื้ดๆๆๆๆ

โทรศัพท์ที่สั่นขึ้นมาทำให้ลูกพีชต้องหยิบขึ้นมาดูและรีบกดรับสายไทม์แฟนหนุ่มแสนดีของเธอด้วยความดีใจ

"ว่าไงไทม์"

( วันนี้พีชว่างรึเปล่า ไปดูหนังกันมั๊ย?)

"ไปสิ วันนี้พีชไม่ค่อยอยากจะอยู่บ้านสักเท่าไหร่"

(งั้นแต่งตัวสวยๆนะเดี๋ยวไทม์ไปรับ)

"โอเค งั้นพีชรอหน้าบ้านนะ"

(ครับผม)

ลูกพีชวางสายจากไทม์และรีบเก็บโน๊ตบุ๊คใส่กระเป๋าก่อนจะเดินเข้าบ้านเพื่อเปลี่ยนชุดใหม่ออกไปดูหนังกับแฟนหนุ่มของเธอ ซึ่งความจริงแล้วไทม์อายุเท่าโรเล็กซ์แต่ที่เธอไม่ได้เรียกเขาว่าพี่เพราะตอนรู้จักกันใหม่ๆไทม์บอกว่าอยากให้สนิทกันเร็วๆ

Lookpeach Talk

ฉันเลือกชุดเดรสสีชมพูที่ไทม์ซื้อให้มาใส่และแต่งหน้าบางๆรวบผมเป็นหางม้าก่อนจะหยิบกระเป๋าใบเล็กสะพายข้างและเดินออกมา แต่ระหว่างที่ฉันกำลังจะปิดประตูห้องของตัวเองพี่โรเล็กซ์ก็เดินออกมาจากห้องเขาพอดีฉันจึงรีบหันหลังเดินลงมาข้างล่างอย่างรวดเร็วเพราะรู้สึกได้ถึงความไม่ปลอดภัย

"จะไปไหน!"

ระหว่างที่ฉันกำลังสวมรองเท้าพี่โรเล็กซ์ที่ตามมาก็เอ่ยถามด้วยน้ำเสียงดุดัน เขามองฉันหัวจรดเท้าด้วยสายตาเรียบนิ่งไม่รู้ว่ากำลังคิดอะไรอยู่

"ฉันถามว่าจะไปไหน!"

"ไปดูหนังค่ะ"

ฉันเคยตอบเสียงเบา

"ไปกับใคร!"

เขากระชากเสียงถามพร้อมเดินเข้ามาใกล้ทำให้ฉันต้องถอยหลังอัตโนมัติ

"ปะ ไปกับไทม์ค่ะ"

"ฉันไม่ให้เธอไป!"

เขาตวาดใส่จนฉันตกใจและรู้สึกว่าน้ำตาเริ่มจะไหลจนต้องกระพริบตาถี่ๆ ในใจก็ขอให้ไทม์มาถึงเร็วๆเพราะฉันรู้สึกกลัวกับท่าทีคุกคามของพี่โรเล็กซ์ อีกอย่างก็กลัวว่าเขาจะทำร้ายฉันแบบเมื่อคืนอีกครั้ง

"กลับเข้าไปในบ้านซะ!"

เขาเอ่ยสั่งด้วยน้ำเสียงดุดันแต่ฉันไม่อยากกลับเขาไป ระหว่างนั้นรถไทม์ก็เข้ามาจอดพอดีฉันจึงตัดสินใจวิ่งหนีออกมา

"เป็นอะไรวิ่งหน้าตั้งเชียว"

ไทม์ถามขึ้นขําๆก่อนจะโน้มตัวเข้ามาคาดเข็มขัดนิรภัยให้ฉันที่เข้ามานั่งในรถแล้ว

"พีชแค่กลัวไทม์รอนานไง"

ฉันโกหกไทม์อีกครั้งเพราะไม่กล้าบอกความจริงกับเขา ตั้งแต่วันที่พี่โรเล็กซ์ทำร้ายฉัน ไม่มีวันไหนเลยที่ฉันสบายใจที่ต้องพูดโกหกไทม์ทุกเรื่อง แต่ที่ฉันไม่กล้าเล่าอะไรให้เขาฟังนั่นเป็นเพราะว่าฉันรักเขามากจนกลัวว่าเขาจะรังเกียจที่ร่างกายของฉันไม่ได้บริสุทธิ์อีกต่อไปแล้ว

มันดูเหมือนเห็นแก่ตัวที่ฉันยังยื้อเขาเอาไว้ทั้งๆที่ตัวเองเป็นผู้หญิงสกปรกมากแค่ไหน แต่เพราะว่าไทม์เป็นความสุขเพียงหนึ่งเดียวที่เหลืออยู่ในชีวิตของฉันมันจึงยากที่จะตัดใจและผลักไสเขาออกจากชีวิตของฉัน

หลังจากที่ดูหนังกับไทม์เสร็จแล้วเขาก็มาส่งฉันที่หน้าบ้านตอนสองทุ่มพอดี

"พีช...ไทม์รักพีชนะ"

เขาประคองใบหน้าฉันก่อนจะกดจูบลงมาอย่างอ่อนโยน สัมผัสของเขาทำให้ฉันใจเต้นแรง

"พีชก็รักไทม์เหมือนกัน"

ฉันโผเข้ากอดเขาแน่นไม่อยากปล่อยพอมองเข้าไปในบ้านก็รู้สึกกังวลและไม่สบายใจขึ้นมาเพราะไฟห้องของพี่โรเล็กซ์ยังเปิดอยู่นั่นแสดงว่าเขายังไม่นอน

"รีบเข้าบ้านเถอะ"

ฉันลงมาจากรถและรอจนไทม์ขับรถออกไปจึงเปิดประตูรั้วเข้ามาในบ้านอย่างหวาดระแวง โชคดีที่คุณพ่อคุณแม่นั่งอยู่ตรงโซฟาด้านล่างฉันจึงเบาใจขึ้นมา

"ไปไหนมาลูก"

"ไปดูหนังกับไทม์มาค่ะ"

คุณพ่อคุณแม่รู้จักกับไทม์ดีเพราะเขาเป็นลูกชายของเพื่อนสนิทท่านทั้งสอง เวลาฉันไปไหนมาไหนกับเขาจึงไม่มีอะไรน่าเป็นห่วง

"แล้วเป็นไง สนุกมั๊ยลูก?"

"ก็สนุกดีค่ะ งั้นพีชขอตัวก่อนนะคะ"

ฉันเดินขึ้นบันไดมาเรื่อยๆแต่ก็ต้องชะงักเมื่อเห็นว่าพี่โรเล็กซ์กำลังยืนพิงประตูหน้าห้องฉันอยู่ สายตาคมกริบมองตรงมาที่ฉันนิ่ง

"เธอกล้ามากที่หนีฉัน!"

เขาพูดขึ้นก่อนจะกระชากฉันเข้ามาในห้องและผลักฉันลงบนเตียง มือหนากดข้อมือฉันไว้ก่อนจะบดจูบอย่างรุนแรงจนได้กลิ่นคาวเลือดและแทบจะขาดอากาศหายใจ

"ไอ้ไทม์มันจะว่ายังไง ถ้ารู้ว่าเธอเคยโดนฉันแทงจนพรุนแล้ว!"