“ หาอะไรอยู่เหรอ ให้ช่วยไหม ” อีตาใบโพลาร์เดินถามฉัน ปากแทบจะงับใบหูของฉันแล้วนะ บอสก็หันมามองยิ้ม ๆ ส่วนยัยน้ำหวานทำหน้าเหมือนคนจะร้องไห้แล้วนั่น ฉันเงยหน้าขึ้นอย่างหน้าเสีย ถ้ามันหายก็หมายถึงฉันจะกลับบ้านไม่ได้ และมันก็เสียเวลาที่ต้องติดต่อโน่นนี่นั่นอีกหลายสิ่งหลายอย่างเลยนะ
“ พี่เจนค่ะ ฮื้อ ๆ หวานขอโทษค่ะ ” ยัยน้ำหวานมองหน้าอย่างรู้สึกผิด น้องเดินมากอดเอวฉันเอาไว้แล้วพร่ำขอโทษออกมาไม่หยุด
“ ขอโทษเรื่องอะไร มีอะไรอย่างนั้นเหรอ น้ำหวานเห็นพาสปอร์ตพี่ไหม ” ฉันหันไปมองหน้าน้ำหวานด้วยความสงสัย ฉันควานมือหาในกระเป๋าอีกครั้งก็ไม่มี ฉันนั่งลงกำลังจะเทของในกระเป๋าลงพื้น แต่อีวานมาจับไว้เสียก่อนฉันมองหน้าด้วยความไม่เข้าใจ
“ พาสปอร์ตพี่เจนอยู่ที่...” ยัยน้ำหวานพูดออกมาพร้อมกับเหล่ตามองไปทางอีฝรั่งใบโพลาร์อีกครั้ง
“ มันอยู่ที่ผม ลุกขึ้นมาได้แล้วคุณใส่กระโปรงสั้นนะ” อีวานบอกออกมาเสียงเรียบ พร้อ
