“ขาเจ็บขนาดนั้นจะเดินเองได้ยังไงกัน อย่าดื้อไม่เข้าเรื่องจะได้ไหม” เขาว่าพร้อมทั้งจ้องมองคนในอ้อมแขน ที่ไม่ว่าจะเมื่อไร ก็ยังคงชอบทำให้ตัวเองเป็นแผลอยู่เรื่อยไม่เคยเปลี่ยน
“แต่ว่า...” คนที่ทำท่าจะเอ่ยค้านออกมาอีกหนจำต้องเงียบเสียงลงไปทันทีที่เงยหน้าไปเห็นสายตาดุ ๆ ของเขาเข้า เพราะไม่กล้าที่จะแย้งอะไรต่อไป มัทนาจึงจำต้องเอื้อมมือไปโอบรัดรอบคอของกวินภพเอาไว้หลวม ๆ ก่อนจะปล่อยให้เขาอุ้มเธอกลับไปที่บ้านหลังเล็กตามที่เขาต้องการ
กวินภพพาตัวแม่คนซุ่มซ่ามกลับมาถึงบ้านก่อนจะช่วยทำแผลให้อย่างเบามือ เขาค่อย ๆ บรรจงติดพลาสเตอร์ให้พร้อมเงยหน้าขึ้นมามองมัทนาเป็นระยะ ๆ
“ระวังอย่าให้แผลโดนน้ำเชียว รู้ไหม”
“ค่ะ มัทจะระวัง ขอบคุณคุณวินมากนะคะ” กวินภพไม่ได้ตอบอะไร เพราะเสียงเรียกเข้าจากโทรศัพท์ของเขามันดันดังขึ้นซะก่อน เขาจ้องมองคนใกล้ตัวอยู่ชั่วครู่ก่อนจะลุกเดินออกไปคุยโทรศัพท์ไม่นานก็กลับเข
