37
เสียงเคาะประตูที่ดังหลายครั้งปลุกเจ้าของห้องที่นอนหลับลึกด้วยความอ่อนเพลียให้งัวเงียตื่นขึ้นมา แต่พอเธอขยับตัวความเจ็บปวดก็แล่นฉิวเข้ามาในความรู้สึก ปวดเนื้อเมื่อยตัวไปทุกสัดส่วน จนแทบไม่อยากจะขยับกาย อยากจะนอนอยู่อย่างเดิมมากกว่า ทว่าเสียงเคาะประตูที่ยังคงดังต่อเนื่อง ส่งผลให้ญาตาวีฝืนใจยันกายลุกขึ้นนั่ง
“โอ๊ย!” เสียงเบาหวิวครางออกมาด้วยความเจ็บร้าวระบมขณะขยับกาย จำต้องใช้ฝ่ามือยันกายลุกขึ้นนั่ง ค่อยๆ วาดเท้าลงไปบนพื้น แล้วยันตัวลุกขึ้นยืนด้วยขาที่สั่นเทา แต่ละย่างก้าวนั้นช่างแสนทรมานสำหรับญาตาวี มือเรียวเล็กหยิบเสื้อคลุมตัวใหม่ในตู้มาสวมใส่จากนั้นก็ขยับเท้าเดินต่อไปยังประตูห้อง
“มีอะไรหรือจ้ะจิ้ม” ญาตาวีเรียกชื่อคนที่ยืนอยู่หน้าห้อง
จิ้มมองเห็นสภาพอิดโรยและร่องรอยความป่าเถื่อนของผู้เป็นนายที่กระจายอยู่รอบลำคอและอีกหลายจุดตามแขนของญาตาวีแล้วพาเศร้าใจ จิ้มไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น ราชสี
