บทที่ 1 เธอ..และ..เขา
1207 Words
บทนำ
หญิงเนติกานต์ .พิณินัณษ์ ยืนนิ่งขณะเพ่งกระดาษเอสี่ที่ถูกติดเรียงชิดอยู่บนผนังห้องที่กำลังคาคร่ำไปด้วยผู้คน
และเมื่อหญิงสาวเริ่มอ่าน ก็พบว่านั่นคือประกาศรายชื่อของผู้ที่มีสิทธิ์เข้าสอบสัมภาษณ์เพื่อคัดเลือกคนเข้าทำงานของบริษัทอินเตอร์คอปเรชั่น ผู้เป็นเจ้าของอาคารหลายสิบชั้นที่หญิงสาวกำลังยืนอยู่ในขณะนี้
“อัตราค่าจ้าง....หนึ่งล้านบาทต่อเดือน”
หนึ่งในข้อความของประกาศ ที่ได้ระบุถึงอัตราค่าจ้างที่มากจนแทบไม่น่าเชื่อ และข้อความนั้นมันต้องทำให้หน้าสวยต้องย้อนกลับไปอ่านทวนอีกครั้ง เพื่อเธอจะได้แน่ใจว่า..มันคืออัตราค่าจ้างที่เจ้าของอาคารแห่งนี้ ประสงค์จะจ่ายให้แก่ผู้ที่สอบผ่านการคัดเลือกในครั้งนี้จริง?
เรียวคิ้วสวยขมวด ขณะ ริมฝีปากบางบิดเม้น เมื่อหญิงสาวพบรายชื่อของเธอปรากฏอยู่ท้ายประกาศ.แต่ไม่นานนักดวงตาที่หรี่เล็กอยู่แล้วก็ต้องหรี่เล็กลงไปอีก เพราะสมองของหญิงสาวถูกสั่งให้คำนวณถึงลำดับที่สามสิบเจ็ด ว่ามันสมควรจะเป็นเวลาใด?
“เนติครับ...เป็นไงบ้างครับ?“
เสียงทุมจากทางด้านหลัง กล่าวถามออกมาเป็นเสียงกระซิบ
“อยู่ลำดับที่สามสิบกว่าๆค่ะ น่าจะเป็นช่วงบ่าย ครั้งนี้เห็นทีว่า..ชาตรีคงต้องกลับก่อนเนติ.แล้วละค่ะ”
“ผมรอเนติได้ครับ”
สิ้นคำหวาน หญิงสาวหันหน้ากลับ ก่อนจะพบดวงตาที่มองจ้อง มันจึงทำให้เธอรีบหลบสายตาที่มองรอ แต่นั้นมันก็ใช่ว่า..หญิงสาวจะเขินอาย แต่เธอไม่ต้องการให้ชายที่อาสามาส่ง พบกับใบหน้าที่เบื่อคำหวาน ที่แสนจะเอาอกเอาใจนั้นต่างหาก
“เนติกลับเองได้ค่ะและมันคงเป็นการไม่สมควร ที่จะให้ชาตรีต้องมานั่งรอเนติอีกตั้งห้าหกชั่วโมง และถ้าชาตรีทำเช่นนั้นจริง...เนติคงเกรงใจ และ อึดอัดจนเนติไม่มีสมาธิในการสอบ..กลับไปก่อนเถอะนะคะชาตรี”
ปลายเสียงหวานหูที่กล่าวปฏิเสธความหวังดี ตามพื้นฐานความจริงล้วน โดยขณะที่พูด ถึงแม้สายตาที่มองชายหนุ่มก็เป็นปกติ แต่มันกลับเสริมวัตถุประสงค์ของคำกล่าว... ให้มันเด็ดขาดยิ่ง ในความรู้สึกของผู้รับฟัง.
“ถ้างั้น ผมคงต้องกลับก่อนนะสิครับ เนติ”
“ค่ะ“
หญิงเนติกานต์กล่าวตัดสั้นและเร็ว ก่อนผู้อาสามาส่ง จำใจต้องกล่าวลา..
“งั้นผมขอให้เนติสอบผ่านนะครับ..แล้วผมจะรอฟังข่าวดีที่บ้านก็แล้วกัน”
“ขอบคุณค่ะ”
สิ้นเสียงสรุป ร่างสูงก็หันหลังพร้อมขยับเดินขณะผู้อยู่ต่อ ชายตามองตามไปจนผู้ที่มาส่งเดินผ่านประตูห้องโถงออกไป ..และก่อนที่หญิงสาวจะละสายตากลับ กับมีหญิงสูงวัยผู้หนึ่งเดินผ่านประตูสวนชายหนุ่มเข้ามา
"เอ๊ะ.."
สิ่งนั้นมันทำให้ดวงตากลมโตของหญิงสาวลุกโชน...เพราะเจ้าของดวงตารู้ดีว่า..ผู้ที่พึงมาถึงใหม่คือคุณหญิงโสภิตา ศรัณรัช ผู้ที่มีฐานะเป็นภรรยาของอดีตรัฐมนตรีผู้เป็นเจ้าของบริษัทฯแห่งนี้ โดยในปัจจุบันเขากำลังหลบภัยทางการเมือง ด้วยการหนีไปพักอาศัยอยู่ ณ.ต่างแดนมาเป็นเวลาหลายปีแล้ว
ร่างระหงส์ของคุณหญิงก้าวผ่านกลุ่มคน ที่ต่างพากัน นั่งและยืนรอการสัมภาษณ์งาน โดยมีหญิงสาวหนึ่งในนั้น ที่หัวใจของเธอกำลังเต้นแรง
แต่ก็ใช่ว่า หญิงเนติกานต์ .พิณินัณษ์ จะหัวใจเต้นแรงขึ้น เพราะได้พบคนดังของเมืองไทยอย่างเช่นคุณหญิง แต่มันเป็นสิ่งอื่น? ที่ทำให้หญิงสาว ทั้งหัวใจเต้นแรง ทั้งลุ้น..ทั้งระทึก.อยู่ในขณะนี้
".........."
สิ่งที่หญิงสาวรอมันก็คือความหวังในทุกๆวัน หลังจากที่เธอได้รับE – Mailแจ้งให้ทราบว่า เธอได้ผ่านการสอบคัดเลือกคุณสมบัติในขั้นตอนแรก จากการสมัครขอเข้าทำงานกับบริษัทฯแห่งนี้...และ จดหมายอิเล็กโทรนิกส์ฉบับนั้น มันก็ได้นำให้เธอมายืนอยู่ ณ.ที่ตรงนี้นั่นเอง
”รุ่นพี่”
เสียงแผ่วหลุดออกจากปากบาง...
เมื่อสิ่งหวังปรากฏ และสิ่งนั้นมันทำให้หัวใจของหญิงสาวเพิ่มความถี่ ของการเต้นของหัวใจขึ้นไปอีก. แต่ดวงตาสวยก็ไม่ยอมที่จะหยุดจับจ้องไปยังร่างสูงในสูทสีเทาอ่อนที่เดินตามคุณหญิงเข้ามาในห้อง จนสิ่งนั้นมันทำให้หญิงสาวได้เพ้อออกมา
"........"
ใบหน้าหล่อคมผิวเนียนขาว อยู่ในชุดสูทชั้นดีสีขาว ที่มันช่วยส่งให้เขาดูดีมีสง่า...แต่ว่า..สิ่งที่บุรุษหนุ่มเป็นในขณะนี้ มันช่างเป็นอะไรที่ไม่คุ้นเคยเลยสำหรับหญิงสาว
ชายหนุ่มรูปหล่อราวเทพบุตร ที่มีฐานะเป็นลูกชายคนเดียวของเจ้าของบริษัทแห่งนี้ เร่งก้าวตามติดหลังผู้เป็นแม่เข้ามาในห้องโถ่งอันโอ่อ่า ในขณะผู้คนในบริเวณนั้น ต่างพากันหันไปจ้องมองคนสำคัญของบริษัทฯที่พวกเขาหมายมั่นว่าจะเข้ามาทำงาน เพื่อจะรับเงินเดือนที่สูงลิบลิ่วในวันนี้
ทั้งคู่เดินเร็ว เข้าไปใกล้บริเวณที่หญิงเนติกานต์ยืนยิ้มรอทุกขณะ และในจังหวะนั้นเอง ชายหนุ่มได้เหลือบสายตาไปสบเข้ากับตากลมโตที่กำลังเปล่งประกายถึงความดีใจรอ แต่หน้าหล่อ กับสะบัดกลับแล้วเชิดขึ้น...
"..........."
เหมือนกับว่า...ชายหนุ่มไม่เคยรู้จักใบหน้าที่เพิ่งมองไปพบเมื่อสักครู่ แม้เพียงนิด และ จากปฏิกิริยาที่แสดงออกมาเช่นนั้น มันทำให้ผู้ยื่นรอทัก เกิดอารมณ์บางอย่างขึ้น..จนทำให้เธอต้องกัดริมฝีปากบางไว้
”รุ่นพี่...นะรุ่นพี่”
หญิงสาวบ่นเบา เพราะอึดอัดในสิ่งที่ชายหนุ่มเป็น..จนเธอไม่คิดที่จะทักทายเขา ดังที่หมายไว้ก่อนหน้า เช่นกัน
"เอ้ย?.."
แต่..ในขณะที่ร่างสูงใกล้จะก้าวผ่านพ้นตัวหญิงสาวไป..มันก็เกิดสิ่งที่ทำให้หญิงสาวหายใจโล่ง..ก่อนที่จะเกิดรอยยิ้มขึ้นบนหน้าสวย..อีกครั้ง
”……….”
มันเป็นภาพในเสี้ยววินาที..ที่ชายหนุ่มหันหน้าเย็นชากลับมา แล้วก้าวผ่านหญิงสาวไป.. .แต่นั่น มันก็หลังจากปลายคิ้วข้างหนึ่งของเขาจะขยับขึ้น..
ใช่แล้ว...เขายักคิ้วให้หล่อน...
“.......”
หญิงเนติกานต์อารมณ์โกธร และ สับสนเมื่อสักครู่ หดหายไปในบัดดล..จนทำให้ริมฝีปากบางแย้มยิ้ม จนเห็นฟันสวย เพราะว่าสิ่งที่ชายหนุ่มทำ หญิงสาวจึงได้รับรู้ว่า.บุรุษผู้นี้..ยังคงยังเป็นนักเรียนรุ่นพี่คนเดิมของเธอ จนต้องเผลอกล่าวคำว่า
”รุ่นพี่"
ออกมาเป็นเสียงค่อยๆผ่านลำคออีกครั้ง...และในห้วงเวลานั้นเองที่ทำให้หญิงสาวหวนคิดย้อน ไป..ถึงเรื่องราวในอดีตเมื่อสักประมาณหกเจ็ดปีที่ผ่านมา
................................
...ฝากนิยายรักโรแมนติก ของผมด้วยนะครับ...
. ..... กระซิบแผ่ว....
- Writer
