วิวาห์ไร้รัก

ตอนที่ 4 ผู้หญิงที่กำลังคิดถึงอยู่

"เอาไงจ๊ะหนูนิดวันนี้วันศุกร์แล้วนะสรุปแล้วไปได้ไหมเอ่ย " จ๊ะจ๋าถามขึ้นขณะที่เดินเข้าคณะ

"ไปได้จ้ะหนูนิดขอคุณย่าแล้วท่านอนุญาต แต่หนูนิดคงจะไม่อยู่ดึกนะจ๊ะ " หญิงสาวตอบจ๊ะจ๋าพร้อมกับยิ้มน่ารักส่งให้อย่างไม่รู้ตัว

"โห่...หนูนิดครับอย่ายิ้มแบบนี้ได้ไหม พวกผมนี่ใจแทบละลายเลยครับ"

กล้าชายหนุ่มที่อยู่คณะเดียวกันเอยแซวหญิงสาวขึ้น เขาแอบชอบหนูนิดมานานแต่หนูนิดก็ไม่เคยเปิดทางให้เลย เลยทำได้แต่เป็นมดแดงแฝงพวงมะม่วงอยู่อย่างนี้

"เอ่ากล้ามาแล้วเหรอ วันนี้หนูนิดไปด้วยได้นะพอเลิกก็มาเจอกันที่โต๊ะม้าหินอ่อนที่เดิมแล้วกัน" จ๊ะจ๋าบอกกับเพื่อนอีกคนที่อยู่คนละห้อง

"ได้สิรอไปก่อนนะ"

ทั้งสองมองดูกล้ารีบวิ่งขึ้นลิฟต์ไปอย่างรีบร้อน คงจะมาสายอีกตามเคยอันนี้คงมัวแต่ป้อยอหนูนิดอยู่เป็นนานสองนานแน่

"กล้านี่ก็ตามจีบหนูนิดตั้งแต่ปี 1 จนตอนนี้จะจบอยู่แล้วยังไม่ตัดใจอีกเนอะ"

"หนูนิดว่ากล้าเขาคงไม่ได้จีบหนูนิดหรอก เพราะถ้ากล้าจีบจริงก็คงจะเดินหน้ามากกว่านี้แล้ว หนูนิดว่าเขาคงแค่แซวเล่นเฉยๆแหละไม่งั้นกล้าคงจะไม่มีสาวๆทั่วทุกคณะหรอกจริงไหม"

มันก็จริงอย่างที่หนูนิดว่าถึงแม้ว่ากล้าจะชอบหนูนิดมางานแต่เขาก็ไม่ยอมหยุดความเจ้าชู้ยังมีสาวๆทั่วทุกคณะ เนื่องจากเป็นดาวคณะจึงมีสาวๆเข้ามาติดพันกันมากพอสมควร

"มันก็จริงที่หนูนิดว่ามานะ ป่ะอย่าไปสนใจกล้ามันเลยเราเข้าห้องสอบกันดีกว่า"

พูดจบทั้งสองก็เดินขึ้นคณะเพื่อสอบวิชาสุดท้ายตอนจบชั้นปีที่ 4 ปีสุดท้ายก่อนจะเริ่มเป็นพนักงานเงินเดือนกัน

หลังจากสอบเสร็จทุกคนก็มานั่งรวมตัวกันที่โต๊ะม้าหินอ่อนที่ประจำของกลุ่มเธอ บางคนก็ไปเจอกันที่งานเลี้ยงเลย บางคนก็มีธุระไปไม่ได้เลยทำให้ตอนนี้เหลือเพียงแค่สิบกว่าคนเองที่ไปได้

จ๊ะจ๋าเองก็ลากหนูนิดมาที่คอนโดเพื่อเปลี่ยนเสื้อผ้ายังเหลือเวลาอีกเยอะเพราะนัดเพื่อนเอาไว้ 2 ทุ่มกว่ากัน

"เอ่อ ...จ๋าหนูนิดว่าชุดนี้มันโป๊ไปนะจ๊ะ หนูนิดอายมันเปิดเยอะไป "

ชุดที่จ๊ะจ๋าไอ้หนูนิสัยเป็นชุดเดรสสีดำสายเดี่ยวพอดีตัวสั้นเลยเขาขึ้นมานิดหน่อยขับผิวขาวผ่องให้น่ามองยิ่งขึ้น

แต่คนที่ไม่เคยแต่งตัวโชว์เนื้อหนังมังสาแบบนี้มาก่อนก็เกิดความไม่มั่นใจทั้งที่ตัวเองก็เป็นคนหน้าอกหน้าใจใหญ่เกินตัว เอวเล็กคอดมีสะโพกนิดหน่อยคล้ายหุ่นนาฬิกาทรายผิวขาวผ่องนุ่มนิ่มอย่างคนดูแลตัวเองเป็นอย่างดี

"ไม่โป๊หรอกชุดนี้หนูนิดสวยที่สุดแล้ว ป่ะเราไปกันเถอะจะสามทุ่มแล้ว"

จ๊ะจ๋าไม่รอให้เพื่อนเปลี่ยนใจรีบลากหนูนิดออกจากห้องทันที โดยไม่ฟังคำร้องห้ามของผู้เป็นเพื่อนเลย

ผับXXX

"ไอ้นนท์แกกลับไทยมาเมื่อไหร่ว่ะ ทำไมพวกฉันไม่รู้นี่ถ้าไอ้กายมันไม่โทรมาบอกว่าข้าก็คงจะคิดว่าเอ็งยังอยู่ที่ฝรั่งเศสอยู่เลยนะเนี่ย "

เดชาที่เป็นเพื่อนสนิทอีกคนตั้งแต่สมัยเรียนมัธยมจนไปเรียนต่อที่ต่างประเทศ แต่เดชาจบและกลับไทยเลยไม่ได้อยู่ทำงานต่ออย่างณนนท์

"มาตั้งแต่เมื่อวานแล้วว่ะ พอดีกูก็ไม่ได้บอกใครเหมือนกัน นี่กูยังไม่กลับเข้าบ้านเลยถ้าคุณหญิงย่ารู้ว่ากูกลับมาแล้ว แล้วไม่บอกนะกูนี่โดนสวดเละแน่"

"ฮ่า ฮ่า แกก็เลยยังไม่กลับบ้านมันเลยซะงั้น" เดชาพูดอย่างตลกเพื่อนเขามันกลัวคุณย่าของมันจะตาย

"เอ่อดิ แต่พรุ่งนี้คงต้องเข้าแล้วดันบอกคุณแม่ไปแล้วว่ากลับวันไหนไม่เห็นโผล่หัวไปคงโทรตามเพราะคิดถึงข้ามากมั้ง "

ณนนท์พูดพร้อมกับคิดถึงเด็กสาวอีกคนที่อยู่บ้านหลังนั้นของเขา ป่านนี้คงโตเป็นสาวเต็มตัวและคงจะสวยเหมือนกับในรูปที่คุณแม่ส่งมาให้เขาดูประจำ

รอยยิ้มสดใสแววตาที่ดูรั้นนิดนั้นๆ มันค่อยห้ามและเตือนสติเขาทุกครั้งเวลาจะเผลอใจไปกับผู้หญิงคนอื่น ก็ใช่สิยัยเด็กนั่นมันเป็นนางแม่มดนิ เธออาจใช้โทรศัพท์แม่เขาส่งรูปตัวเองมาบ่อยๆเพื่อสะกดจิตเขาก็ได้และมันก็ได้ผลเสียด้วย

เสียงเพลงที่ดังจนแทบคุยกันไม่ได้ยินพร้อมกับเราผีเสื้อราตรีที่ออกมาโบยบินกลางแสงไฟนีออนกันอย่างสนุกสนาน

หนูนิดได้แต่คิดว่าที่นี่มันคงจะไม่ใช่ที่ของเธอจริงๆ เธอไม่ชอบที่ๆ เสียงและผู้คนเบียดเสียดกันแบบนี้มันทำให้เธอหายใจไม่ออก

"หนูนิดเอาไปเต้นกัน" จ๊ะจ๋าที่ปกติเป็นสาวสังคมอยู่แล้วเธอจึงชอบที่จะออกไปเต้นสนุกแบบนี้

"ไม่เอาหนูนิดเต้นไม่เป็น ขอผ่านนะจ๊ะ"

หญิงสาวบอกกับเพื่อนพร้อมกับมองไปรอบๆที่เราเพื่อนของเธอพากันออกไปโยกย้ายกลางฟลอร์เต้นกันหมดแล้ว

"อ่าวกล้ามาพอดีเลย อยู่เป็นเพื่อนหนูนิดแป๊บนะเราไปเต้นก่อนเดี๋ยวมา"

ว่าเสร็จจ๊ะจ๋าก็รีบวิ่งออกไปหาเพื่อนไปที่กวักมือเรียกอยู่อย่างรีบร้อน ทิ้งให้ที่โต๊ะเหลือแค่กล้ากับหนูนิดสองคนเพียงเท่านั้น

"ไม่สนุกเหรอครับหนูนิด"

เนื่องจากเพลงเสียงดังจึงต้องเข้ามาพูดกระซิบที่ข้างหูตอนแรกหนูนิดก็ตกใจ แต่คิดว่ามันเป็นการพูดคุยเฉยๆไม่ได้มีอะไรก็เบาใจลง

"หนูนิดไม่ค่อยชอบที่แบบนี้น่ะกล้า อีกสักพักหนูนิดว่าจะขอตัวกลับแล้วแหละ"

"น่าเสียดายจังมาแป๊บเดียวเอง"

กล้าแสดงแววตาเสียดายอย่างเห็นได้ชัด

"เรากลัวคุณย่าน้อยเป็นห่วงน่ะ" หนูนิดตะโกนบอก

"เห้ยนนท์แกดูน้องผู้หญิงตัวนั้นสิวะ ขาวสวยน่ารักอ่อนหวานสเปคข้าเลยว่ะ "

กายหันมาบอกกับผู้เป็นเพื่อนพร้อมกับชี้ไปที่โต๊ะที่มีหญิงสาวที่เป็นสเปคของเขานั่งอยู่ ถึงแม้จะเป็นเจ้าของผับทำงานกลางคืนแต่เขาดันมีสเปคสาวที่อ่อนหวานเรียบร้อยและเป็นแม่ศรีเรือนซะงั้นเขาก็แปลกใจตัวเองอยู่เหมือนกัน

ณนนท์ไปมองตามที่เพื่อนชี้ก็เจอกับชายหญิงคู่หนึ่งที่กระซิบกะทราบใกล้ชิดกันอยู่อาจจะเสี่ยงเป็นร่างเดียวกัน ตอนแรกมองผ่านความมืดไปไม่ชัดเนื่องจากพวกเขานั่งหลบมุมอยู่ค่อนข้างไกลพอสมควร

แต่แล้วจังหวะที่หญิงสาวคนนั้นเหมือนกับกวาดมองไปรอบบริเวณที่เธออยู่คล้ายกับสัมผัสได้ว่ามีคนจ้องมองเธออยู่ ณนนท์ก็ต้องตกใจไม่คิดว่าจะเจอหญิงสาวที่ตนกำลังคิดถึงอยู่นะตอนนี้ในสถานที่แบบนี้

"เห้ย!! นนท์แกจะไปไหนวะนั่นฉันแค่บอกว่าน้องเขาสวยนะเว้ยไม่ได้จะไปขอเบอร์เขากลับมาก่อน"

ใครที่เข้าใจว่าเพื่อนคงจะเข้าไปขอเบอร์หญิงสาวคนนั้นให้ก็ตกใจเพราะถ้าเกิดดูไม่ผิดเธอคงจะมากับแฟนเธอแน่ๆ