ดารณามองไปข้างหน้าด้วยสายตาพร่าเลือนจากหยาดน้ำตาที่ไหลพรากๆ ร่างกายเล็กๆ โดนกิ่งไม้เกี่ยวเสียดสี จนเนื้อนวลเนียนที่โผล่พ้นเสื้อผ้าเต็มไปด้วยร่องรอยไม่น่าดู กระนั้นเธอก็ยังไม่หยุด จนกระทั่งเท้าเล็กสะดุดเข้ากับพื้นดินที่ไม่สม่ำเสมอ ลงไปนั่งจุมปุกกับพื้นเฉอะแฉะด้วยก่อนหน้านี้ฝนตก
“อูย” พอได้หยุดเคลื่อนไหวถึงได้รู้ว่าตัวเองเหนื่อยแค่ไหน ก็แน่ล่ะ เพิ่งเดินทางไกลมา แถมยังไม่มีอาหารตกถึงท้องนอกจากน้ำฟักข้าวและอาหารว่างอีกนิดหน่อย ไหนจะความตกอกตกใจที่ประดังประเดเข้ามาพร้อมกัน ถ้าไม่เหนื่อยสิแปลก
นี่เธอกำลังหนีอะไรอยู่นะ ทั้งที่ผ่านมาไม่ว่าจะถูกหมางเมินแค่ไหน ก็เป็นฝ่ายวิ่งไปหาเขาตลอด ไม่เคยรู้เลยว่าความกลัวคืออะไร
แต่เมื่อโตขึ้นจนมาถึงตอนนี้ที่ได้เจอกันอีกครั้ง ถึงได้รู้ว่าความกลัวมันทำให้ไม่กล้าประจันหน้า นั่นจึงทำให้เธอวิ่งหนีมาถึงที่นี่ ที่ที่ไม่รู้ว่าเป็นส่วนไหนของจังหวัดนี้ แต่มันไม่ได้ไกล
