ยั่วรักเพื่อนสนิท

ตอนที่ 6 ห่างไกลกัน

ก๊อกๆ

"แพรเราเอง ขอคุยอะไรด้วยหน่อยได้ไหม" แทนไทที่ห้ามใจตัวเองไม่ไหวเดินตามมาเพื่อพูดคุยกับเพื่อนรักให้รู้เรื่องก่อนจะจากกันไกล

"ไม่ได้ล๊อค"

เมื่อได้รับสัญญาณให้เข้าไปได้แทนไทก็เดินเข้าไปในห้องที่เป็นสีชมพูหวานเสียทุกอย่าง ห้องเจ้าหญิงที่สมัยเด็กแทนไทชอบเข้ามาเล่นพ่อแม่ลูกกับเธอ

"มีอะไรรีบๆ พูดมาเราง่วง"

"เราแค่จะมาบอกว่าอีกสองวันเราจะไปแล้วแพรไปส่งเรานะ"

แทนไทไม่ได้พูดถึงเรื่องคืนนั้นให้เธอได้อายแต่เขาอย่างเห็นหน้าเธอก่อนที่จะไปไกลจากเธอหลายปี

"ไม่รู้เราจะว่างรึเปล่านะรู้สึกจะมีถ่ายแบบ ถึงไม่มีเราแทนก็ไปได้อยู่แล้วทีจะไปยังไม่บอกเราสักคำ" หญิงสาวที่นั่งอยู่บนเตียงนั่งหน้างอพูดด้วยความไม่พอใจ

"เราจะบอกแล้วแต่แพรมัวแต่ยุ่งอยู่กับเรื่องพี่กายนั่นจนไม่มีเวลาให้เราเลย"

"ไม่ต้องมาโทษเราหรอก เอาเป็นว่าถ้าเราว่างเราก็จะไปส่งแล้วกัน "

แพรพลอยตัดบทอยากให้เขารีบออกไปเพราะอยู่ดีๆ น้ำตาเธอก็จะไหลออกมาด้วยความน้อยใจที่เขาไม่ให้ความสำคัญกับเธอแบบที่เคยเป็นมาตลอดหายสิบปี

"เรื่องคืนนั้น..."

"แพรบอกแล้วไงว่าให้แทนลืมมันไปซะ เราก็แค่ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นแล้วก็กลับมาเป็นเพื่อนกันเหมือนเดิม ทำไมแทนต้องพูดถึงมันอีก"

เมื่อได้ยินว่าเขาจะพูดอะไรหญิงสาวก็แว้ดขึ้นมาทันทีจนแทนไทตกใจ น้อยใจเสียใจไม่รู้จะเป็นอันไหนก่อนที่มันตีขึ้นมาตอนนี้

"เธออาจจะลืมได้แต่ฉันจะไม่มีวันลืม "

พูดจบแทนไทก็เดินออกจากห้องไปทันทีด้วยความเสียใจกับท่าทีของเธอที่ไม่มีเขาอยู่ในหัวใจเลยแม้แต่นิด

ปัง!

สิ้นเสียงประตูปิดลงแพรพลอยก็ยกมือขึ้นมาปิดหน้าตัวเองร้องไห้สะอึกสะอึ้นด้วยความเสียใจ เธอไม่ได้ตั้งใจตวาดเขาเธอแค่กลัวว่าเขาจะทำเหมือนคืนนั้นไม่มีอะไรเกิดขึ้นเลยต้องชิงพูดออกไปก่อนไม่ต้องให้เขาลำบากใจ

ทำให้ตัวเธอเองต้องมานั่งเสียใจอยู่แบบนี้ แล้วคำพูดสุดท้ายของเขาคืออะไรเธอควรจะทำยังไงกับเหตุการณ์นี้ที่กำลังเกิดขึ้น

วันเดินทางมาถึงจนแล้วจนรอดแพรพลอยก็ไม่ได้มาส่งเขา มีเพียงคุณดนัยพ่อของเขาและพรเพชรที่มาส่งเพียงเท่านั้น

"ไปเถอะเดี๋ยวตกเครื่อง ถึงแล้วโทรหาพ่อด้วยพ่อโทรบอกป้าแกที่นั่นแล้วล่ะ"

คุณดนัยโอบกอดลูกชายใจหายเหมือนกันเพราะไม่เคยห่างกันไกลถึงอีกซีกโลกขนาดนี้

"โชดดีน้องชายรีบเรียนจบนะ คนทางนี้พี่จะดูแลให้อย่างดี"

พรเพชรกอดพร้อมกับตบบ่าน้องชายคนสนิทที่เห็นกันมาตั้งแต่เด็กเบาๆ แอบโมโหน้องสาวตัวแสบของตัวเองเหมือนกันที่ใจแข็งมากไม่แม้แต่จะมาส่งเพื่อนสนิทเลย

"ผมไปแล้วนะครับ"

เมื่อได้ยินเสียงประกาศเรียกจากสายการบินที่เขาจะไป แทนไทมองไปรอบๆ อีกครั้งเผื่อหญิงสาวที่เขารอคอยจะมาแต่ก็ไม่มีจึงตัดใจเดินขึ้นบันไดเลื่อนไปจนลับตาคนทั้งสองที่มองตามอยู่

"ป่ะเรากลับกันเถอะ"

"ครับคุณลุง"

เมื่อแน่ใจว่าแทนไทขึ้นเครื่องเรียบร้อยแล้วทั้งสองก็เดินกลับออกมาแต่ก็ต้องแปลกใจเมื่อเห็นคนที่บอกมีงานมาไม่ได้วิ่งหน้าตาตื่นเข้ามา

"แค่กๆ คุณลุง พี่เพชร แทนล่ะคะแทนไปไหนแล้ว แค่กๆ"

กว่าแพรพลอยจะฝ่ารถติดมาถึงได้ก็เล่นเอาเกือบชั่วโมงเธอจึงรีบวิ่งมาแต่ก็เหมือนว่าเธอมาช้าเกินไปแล้ว

"ไปแล้ว เครื่องออกไปแล้วด้วย"

"กลับกันเถอะลูกไว้เราค่อยไปเยี่ยมเจ้าแทนที่นั่นถ้ามีเวลาว่าง"

แพรพลอยรู้สึกเหมือนวิญญาณออกจากร่างเธอมาช้าไป เธอมาไม่ทันเห็นหน้าเขาได้แต่โทษตัวเองที่คิดช้าแทนที่จะยกเลิกงานแล้วมาทำเรื่องที่สำคัญกว่า

หญิงสาวได้แต่โทษตัวเองไม่แม้แต่จะกล้าโทรศัพท์ไปหาแทนไทเลยตลอดระยะเวลาสามปีที่แทนไทเรียนและฝึกงานที่นั่น

ได้แต่ฟังจากผู้เป็นพี่เป็นครั้งคราวว่าเขาสบายดีและเรียนใกล้จบแล้ว แต่แล้วเมื่อปีที่สองที่คุณลุงไปเยี่ยมเขาที่ต่างประเทศบอกว่าแทนไทมีแฟนแล้วเป็นสาวไทยที่ไปเรียนที่นั่นเช่นกัน

ได้ยินแบบนั้นคนที่ตัดใจคบใครไม่ได้เลยตลอดสองปีที่ผ่านหลังเขาไปไกล พอได้ยินแบบนั้นแม้จะเสียใจ แต่ความเสียหน้าไม่ได้ทำให้แพรพลอยทำตัวใหม่มีข่าวว่าคบหนุ่มๆ ในวงการและไฮโซไปเรื่อยจนได้ฉายาคาสโนวี่แห่งวงการนางแบบและไฮโซสาว

3 ปีต่อมา

"จะไปไหนอีกแม่คาสโนวี่ อยู่บ้านไม่ติดเลยนะ"

พรเพชรถามน้องสาวที่นับวันยิ่งใส่เสื้อผ้าชิ้นเล็กลง แถมยังเปลี่ยนผู้ชายไม่ซ้ำหน้าเป็นข่าวอยู่ได้ทุกวี่ทุกวัน

"เอ๋คุณพ่อคุณแม่กลับมาแล้วเหรอคะเนี่ย"

"ไม่ต้องมาประชดประชัน ไม่มีเงินใช้รึไงทำไมเสื้อผ้ามันเล็กลงทุกวัน ฉันก็โอนเงินให้เดือนล่ะหลายแสนอยู่นะ"

พรเพชรที่รับหน้าเป็นผู้ปกครองให้น้องสาวมาหลายปีเอ่ยขึ้น พ่อแม่เขาก็กระไรเที่ยวไม่ยอมกลับมาดูลูกสาวเลยปล่อยให้เขาปวดหัวอยู่คนเดียว

"แหมพี่ชายคะ ไม่เข้าใจคำว่าแฟชั่นเหรอคะ ไม่คุยด้วยแล้ววันนี้แพรมีนัดไปปาร์ตี้กับยัยเจนค่ะ"

แพรพลอยที่เปลี่ยนไปเป็นสาวสังคมและเที่ยวกลางคืนบ่อยบอกพี่ชายพร้อมกับตั้งท่าจะเดินออกไปวันนี้เธอสายมากแล้ว

"อย่ากลับดึกแล้วก็อย่าเมาจนเสียตัว "

เป็นประโยคติดปากที่พรเพชรพูดประจำเวลาน้องสาวออกนอกบ้าน

"จ้าาา คุณพ่อ"

"อ๋อรู้รึยังแทนกลับมาวันนี้นะ"

ชื่อของคนที่พรเพชรเอ่ยออกมาทำให้หญิงสาวชะงักไปทันทีเขาจะกลับมาแล้วงั้นเหรอ

" แล้วไงคะ ได้เกี่ยวกับแพรสักหน่อย"

แพรพลอยพูดอย่างไม่ใส่ใจแล้วเดินออกจากบ้านไปแม้ใจจะเต้นแรงแทบจะหลุดออกมาเพียงแค่ได้ยินชื่อของเขาก็ตาม

เธอได้แต่โมโหตัวเองที่ขนาดเขาไปนานขนาดนี้แล้วยังจะคิดถึงเขาอยู่ อีกอย่างเขามีคนรักแล้วเพื่อนสนิทที่เคยเผลอใจมีอะไรด้วยแบบเธอก็ต้องเจียมตัวเลิกคิดถึงเขาสักที