หวานใจนายฉลาม

สถานการณ์บังคับ

อกหักเหมือนกันอย่างนั้นน่ะเหรอ เอาจริงเถอะ ได้ยินแบบนี้ ผมควรรู้สึกแบบไหนดีวะ

"ตกลงเธอจะกลับแบบไหน มีเพื่อนมาหรือเปล่า หรือเธอมากับใคร" ยัยนั่นเงียบไปเมื่อผมถาม ไม่ยอมตอบอะไรออกมาทั้งนั้น อีกทั้งยังทำหน้าสลดลงในทันที

นี่ผมพูดอะไรผิดไปอย่างนั้นน่ะหรือ

"เป็นอะไรอะ ตกลงที่ฉันถาม?" ก็ตามนั้น ไม่มีคำตอบที่ผมต้องการ มีเพียงน้ำตาเม็ดโตที่ซึมออกมา

"งั้นเอางี้ บอกมาก็ได้ ว่าเพื่อนเธออยู่ตรงไหน หรือถ้ามีีเบอร์โทร เอาเบอร์โทรของเพื่อนเธอมาก็ได้ กระเป๋าเธอล่ะ ลืมไว้ที่เพื่อนหรือเปล่า" ผมรัวคำถามออกไปไม่ยั้ง แต่สิ่งที่ได้รับ คือการส่ายหัวไปมา

"อย่าบอกนะ ว่าเธอมาที่นี่คนเดียว" คนฟังพยักหน้ารัวๆ แทนคำตอบ นอกจากจะเด็ดเดี่ยว เด็ดขาด ยัยนี่กล้ามากกว่าที่ผมคิดเอาไว้อีกนะ

"แล้วยังไงอะ สรุปกระเป๋าเธออยู่ที่ไหน"

"คงตกอยู่ที่โต๊ะของไอ้เวรนั่นตอนที่ทะเลาะกัน" ได้ยินเท่านั้น ผมถึงกับกุมหัวตัวเองทันที เวรแล้วไง ร้องไห้แบบนี้ สภาพแบบนี้ มีเหรอที่ผมจะกล้าปล่อยเอาไว้ อย่างน้อยก็ผู้หญิงทั้งคน ปล่อยไว้แบบนี้ก็คงไม่ใช่เรื่องดี

แล้วผมควรทำยังไงกับยัยนี่วะ

ปล่อยไว้ แล้วกลับไปหาเพื่อน คิดเพียงว่ามันไม่ใช่เรื่องผม มันก็ทำไม่ลง เพราะหากเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นกับคนที่ผมรัก สมมุติผมมีน้องสาว หรือแม้กระทั่ง หากมันเกิดขึ้นกับผู้หญิงที่ผมแอบรัก ผมก็รู้สึกไม่โอเคเหมือนกัน

"ถ้าพี่มีธุระ ก็ไปได้เลยนะ"

"แล้วเธอละ" ผมถามกลับทันที ส่วนคำตอบที่ผมได้ ก็คือการถูกจ้องหน้ากลับ ทำเหมือนคนไม่มีทางออก ไม่มีทางไป

ไม่มีทางเลือกแล้วแหละหลามเอ่ย วันนี้ มึงคงต้องเทเพื่อนที่นั่งรออยู่ด้านใน แล้วเอายัยนี่ที่เป็นแฟนชาวบ้าน กลับไปส่งในที่ของเธอ ตามที่ใจของผมอยากจะทำ

เวลาต่อมา

"ขึ้นรถ ฉันจะไปส่งเธอ"

เออนะ ไม่มีท่าทีกังวลเลยสักนิด สนหรือเปล่าก็ไม่รู้ว่าผมจะเป็นคนดีหรือไม่ดี

"เธอพักอยู่ที่ไหน แล้วกระเป๋าเธอล่ะ เธอจะไปเอาคืนก่อนไหม"

"ถ้าไปตอนนี้ มีหวังได้ข่วนหน้ามันแน่"

"แล้วเอาไง หากไม่ไปเอาตอนนี้ คิดว่าหมอนั่นจะเก็บกระเป๋าไว้ให้เธอหรือเปล่า" ก็อย่างว่า บางทีกระเป๋าของคนเรา มันก็มีสิ่งของสำคัญ ที่ถาม เพียงเพราะคิดว่า บางทีเธออาจจะอยากได้คืน

"ไม่รู้เหมือนกัน นอกใจฉันมันยังกล้าทำเลย กระเป๋าใบเดียว บางทีมันอาจจะโยนทิ้งอย่างไม่ใยดีเลยก็ได้"

ผมว่าผมควรหยุดนะ หยุดพูด หยุดทกอย่าง แล้วพายัยนี่ไปส่งสักที

"จะให้ไปส่งที่ไหน บอกก็แล้วกัน"

ผมเปิดประตูรถ แล้วผายมือให้อีกคนเข้าไปนั่ง เธอมองผมเพียงนิด แต่สุดท้าย ก็ยอมเข้าไปนั่งในรถอย่างว่าง่าย

แล้วในขณะที่ผมกำลังเดินอ้อมไปประจำที่คนขับ โทรศัพท์ที่อยู่ในกระเป๋ากางเกงยีนส์ก็มีสายเรียกเข้า คาดว่า คงเป็นไอ้เจ้าบาสนั่นแหละที่โทรมาตาม

ผมล้วงโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋า เมื่อเห็นเบอร์ที่โชว์อยู่บนหน้าจอที่ปรากฏว่าเป็นไอ้บาสที่โทรมาจริงๆ

"โหล" ผมกดรับ พลางกรอกเสียงไปตามสาย โดยที่สายตา มองเข้าไปที่ด้านในรถเพียงนิด

[ มึงอยู่ไหนวะหลาม เข้าห้องน้ำนานเกินไปแล้วนะ กูรอมึงเนี่ย ]

"เออๆ โทษที พอดีมีปัญหานิดหน่อย"

[ ปัญหาอะไรของมึงวะ แต่เอาเถอะ มึงฟังนะเว้ย ตอนนี้กูเช็คบิลไปแล้ว มีธุระด่วนต้องกลับตอนนี้เลยเว้ย กูขอโทษด้วย ที่รอมึงไม่ไหวจริงๆ มึงเมาไหมวะ กลับเองได้หรือเปล่า ]

"เออ กลับได้ ถ้ามีธุระมึงก็กลับเถอะ"

[ เออ แล้วเจอกันนะเว้ย ถ้ามึงจะดื่มต่อ ก็เอาที่ไหวนะเว้ยหลาม จำเอาไว้ ว่านอกจากหมวย มึงก็หาใหม่ได้เหมือนกัน ยังมีผู้หยิบดีๆ ที่รอมึึงอยู่ ]

ผมถอนหายใจแทนคำตอบ ดูออก ว่าเพื่อนเป็นห่วงมาก แต่ก็เอาเถอะ ผมเข้าใจในมุมมองของมัน เอาเข้าจริง ให้ลืม มันไม่มีใครหรอกที่สามารถลืมได้ ถ้าวันนี้ไอ้เจ้าบาสมีธุระต้องไป ผมเองก็คงจะกลับแล้วเหมือนกัน

หลังจากที่วางสาย ผมก็ยัดโทรศัพท์มือถือไว้ในกระเป๋ากางเกงอย่างเก่า จากนั้นก็เข้าไปนั่งประจำที่คนขับ เพื่อทำในสิ่งที่ค้างคา

รถยนต์ส่วนตัวที่ปู่กับย่าซื้อให้ วิ่งไปตามถนนด้วยความเร็วปกติ ผมดื่มไปบ้าง แต่ที่ผ่านมา และครั้งนี้ก็เช่นกัน ผมกินเหล้า ไม่เคยปล่อยให้เหล้ากินผมอยู่แล้ว และแน่นอนว่า ผมไหว

ความเงียบที่เข้าปกคลุม ทำให้ผมเลื่อนมือไปเปิดเพลงภายในรถถยนต์ หวังที่จะดับความเงียบและความอึดอัด

ก็นะ เพลงก็ไม่รู้จะเข้ากับบรรยากาศไปถึงไหน เศร้ามาก มากจนทำให้คนที่นั่งข้างๆ ผมออกอาการ

"โทษที ฉันไม่คิดว่าเธอจะอะไรขนาดนั้น" ผมรีบปิดเพลงลงเมื่อเอ่ยคำนั้น แต่เหมือนจะไม่มีประโยชน์อะไร เพราะคนบางคนได้ร้องไห้ออกมาเป็นที่เรียบร้อย

ซวยอีกแล้วหลามเอ่ย วันนี้ผมเองก็เศร้า แล้วต้องมาเจอกับคนที่เศร้าเหมือนกัน โลกทำไมถึงโหดร้ายอะไรขนาดนั้น

"ทำไมผู้ชายถึงชอบเห็นแก่ตัวนัก ทำไมต้องมองว่าเรื่องเซ็กส์มันสำคัญนักหนา คบกันแบบจริงใจ บริสุทธ์ใจ ทำไมถึงทำไม่ได้ ทำไม ฮึก..." ผมหันมองคนข้างๆ มันเป็นความรู้สึกที่แบบ ทำอะไรไม่ถูกเอาซะเลย

"ฉันว่าเธอมองโลกในแง่ร้ายเกินไปแล้วนะ ผู้ชายทุกคนไม่ได้มีเลวแค่แบบนั้น คนดีๆ คนที่จริงใจก็มีถมไป เพียงแต่เธออาจจะยังไม่เจอ เพียงแต่เธอโชคร้าย เจอคนที่ไม่เอาไหนก่อนก็แค่นั้นเอง"

"ก็พี่เป็นผู้ชาย ธรรมดาแหละ ผู้ชายก็ต้องเข้าข้างผู้ชายด้วยกันอยู่แล้ว ฉันคบกันหมอนั่นมาตั้งนาน ตลอดเวลาที่เราคบกัน มันก็เอาแต่ขอ ขอแต่เรื่องแบบนั้นตลอดเลย"

อย่างว่าล่ะนะ ต่อให้ผมจะพยายามอธิบาย แต่อธิบายตอนนี้ มันก็คงไม่มีความหมายอะไรหรอก คนกำลังเสียใจ คนกำลังอยากระบาย ต่อให้พูดอะไรออกไป ผมว่าระหว่างผมกับยัยนี่ ได้นั่งทะเลาะกันแน่ๆ

"ตกลงเธอจะไปที่ไหน ฉันจะได้ไปส่งเธอได้ถูก" ผมหันมองคนข้างๆ อีกครั้ง มือเรียวพยายามปาดเช็ดน้ำตาออกจากใบหน้า จากนั้นเธอก็เอ่ยออกมา

"อยากกินเหล้า พาไปที่ร้านเหล้าหน่อยสิ"

"นี่เธอ เธอมาคนเดียวนะ พึ่งพาวิธีอื่นดีกว่าไหม"

"วิธีไหนที่มันจะช่วยให้ลืมได้ ไม่มีหรอก ไม่มีเลย"

"ถ้าอย่างนั้นฉันแนะนำให้เธอติดต่อไปหาเพื่อน ขอให้เพื่อนมาอยู่เป็นเพื่อน มันดีกว่าการที่เธอต้องอยู่เพียงลำพัง" แล้วยัยนั่นก็ส่ายหน้าอีกครั้ง

"เพื่อนเตือนแล้ว เตือนว่าไอ้หมอนี่มันเป็นคนไม่ดี ฉันไม่ยอมเชื่อเพื่อน เวลาเดือดร้อน ฉันก็ไม่ควรทำตัวให้ลำบากเพื่อน"

"..."

"พี่แค่ไปส่งก็ได้ จากนั้นพี่ก็กลับไปได้เลย"