6. เมื่อเสือไทน์เผลอคลั่งหลงเหมหงส์จนได้
1530 Words
เมียเสือ Come back
( ภาคพิเศษของซีรีส์ เมียของเสือ )
ตอนที่ 6 เมื่อเสือไทน์เผลอคลั่งหลงเหมหงส์จนได้
แก๊งเสือขั้นเทพที่รวมหัวคิดวิเคราะห์ จนมั่นใจว่าเหมหงส์ต้องเป็นหนึ่งในผู้หญิงแก๊งฮันเตอร์ควีน และต้องเป็นข้าวแกง สัตวแพทย์คนเก่งภรรยาของไทน์ ทั้งสามต้องการต้อนและคาดคั้นให้เหมหงส์จนมุมเพื่อให้ยอมรับความจริงออกมา เพราะบลูพลาดเสียท่าให้กับผู้หญิงชื่อไชน่า และคิงส์ก็พลาดเสียท่าให้ผู้หญิงชื่อมายมิลล์เช่นกัน จนพลาดไม่ได้ข้อมูลอะไรกลับมา ความหวังสุดท้ายจึงตกมาที่ไทน์ที่ได้เจอเหมหงส์ ผู้หญิงหน้าละไม้คล้ายกับข้าวแกง จึงปล่อยให้พลาดท่าเสียทีดั่งเพื่อนร่วมแก๊งทั้งสองคนอีกไม่ได้…
แต่ทว่าแม้จะใช้การลองใจทุกอย่าง แต่เหมหงส์คนนี้กลับแสดงความบริสุทธิ์ใจออกมาให้ไทน์ตายใจ แม้ไทน์ได้ใช้ไม้ตายสุดท้ายเอาชีวิตเหมหงส์เป็นเดิมพัน บีบคอให้เหมหงส์ต่อสู้ปกป้องตัวเอง แต่เหมหงส์คนนี้กลับเป็นแค่ผู้หญิงธรรมดา ไม่สามารถช่วยตัวเองให้รอดพ้นจากมือของไทน์ได้ เหมหงส์ร้องไห้ออกมาด้วยความกลัวและการกดดันของไทน์และเพื่อนร่วมแก๊ง ทำไทน์ตกใจรู้สึกผิดมากที่เห็นน้ำตาของเหมหงส์ ที่แววตานั้นเหมือนข้าวแกงไม่มีผิดเพี๊ยน ไทน์ดึงเหมหงส์ไปกอดพร้อมลูบหัวอย่างไม่รู้ตัว…
“ ยังเจ็บอยู่ไหม ? ” จากที่กอดปลอบอยู่นาน ไทน์คลายกอดเอามือจับหน้าเหมหงส์เอ่ยถามอย่างอ่อนโยน
“ หงส์กลัว ” เหมหงส์เอ่ยตอบด้วยน้ำตาที่คลอเบ้า
“ กูขอโทษที่ทำให้กลัวนะ ”
“ ทำไมต้องใจร้ายกับหงส์ด้วยคะ ”
“ กูไม่ได้ตั้งใจ กูแค่คิดว่ามึงเป็นคนที่กูรู้จัก ”
“ หมายถึงเมียของเฮียไทน์เหรอคะ ? ”
“ ใช่ มึงหน้าเหมือนเมียกูมาก แต่… ”
“ แต่อะไรคะ ? ”
“ มึงศัลยกรรมอะไรมาบ้าง ? ”
“ หงส์เป็นของแท้จากโรงงานแม่ค่ะ จมูก ตา ปาก ของแท้ทุกอย่าง ”
“ ……….. ” เหมหงส์บีบจมูก ดึงตา บีบปากโชว์ให้สมจริง ทั้งที่ของปลอมทั้งหมด ดีที่ราคาแพงไม่งั้นมีเบี้ยวกันบ้าง
“ หงส์ก็ยังยืนยันคำเดิมว่าหงส์ไม่ใช่เมียของเฮีย หงส์เป็นแค่ผู้หญิงธรรมดา ทำงานหาเงินไปวันๆ หงส์โสด ไม่เคยแต่งงาน หงส์เพิ่งจะเข้ากรุงเทพฯได้แค่สามเดือน หงส์จะไปเป็นเมียของเฮียได้ยังไงคะ ”
“ ………… ” เหมหงส์เอ่ย แต่ดูเหมือนแก๊งเสือขั้นเทพจะขมวดคิ้วมองหน้ากันอย่างไม่เชื่อในสิ่งที่เหมหงส์เอ่ย
“ เฮียไทน์กับเพื่อนของเฮีย มองเหมือนไม่เชื่อที่หงส์พูดเลยนะคะ ”
“ ใช่…กูไม่เชื่อ กูไม่เชื่อเลยว่ามึงเป็นผู้หญิงธรรมดา ”
“ หงส์ก็บอกไปหมดแล้วหนิคะ ”
“ อย่ามาตล่อมให้กูเชื่อ กูเชื่อในสิ่งที่กูเห็น มึงอาจจะพูดเบี่ยงเบนไปได้ แก้ตัวให้ตัวเองไปได้ แต่มึงทำให้กูเชื่อในสิ่งที่กูเห็นไปแล้วไม่ได้ มึงคือหนึ่งในฮันเตอร์ควีน ที่เผารถกูในคืนนั้น ”
“ ต่อให้จับหงส์เข้าคุกยัดเยียดความผิดให้ยังไง หงส์ก็ยืนยันคำเดิมว่าหงส์ไม่รู้เรื่อง ”
“ แล้วนี่ล่ะ รู้จักรึเปล่า ? ”
“ ………….. ” ดอกกุหลาบสีดำที่เป็นของเหมหงส์ที่ได้ทิ้งไว้ให้ไทน์ในคืนนั้น ถูกวางลงตรงหน้าของเหมหงส์
“ ถ้าจะบอกว่าไม่รู้จักคงจะไม่ใช่ เพราะมึงเป็นคนวางไว้เอง ”
“ หงส์ไม่รู้ ”
“ ไม่ยอมรับว่างั้น ”
“ หงส์บอกไปหมดแล้ว จะเอาเงินค่าตัวคืนก็ได้นะคะ เผื่อบางทีเฮียไม่อยากจ่าย เลยเบี่ยงเบนหาข้ออ้างใส่หงส์แบบนี้ ”
“ ………. ”
“ เฮียกับเพื่อนต้องการให้หงส์ยอมรับในสิ่งที่หงส์ไม่ได้ทำไม่ได้ ถ้าจะหาคนมารับผิดชอบความเสียหาย ทำไมไม่ไปหาความจริง ไม่ใช่มาปรักปรำคนอื่นให้มารับผิดชอบแบบนี้ มันเห็นแก่ตัวมาก ”
“ เหมหงส์ !! ”
“ ปล่อย หงส์เจ็บ ” ไทน์หน้าแดงด้วยความโกรธกับคำพูดของเหมหงส์ กระชากแขนเหมหงส์อย่างแรง
“ มึงจะแสดงละครโกหกกูได้ แต่แววตาของมึงมันฟ้องบอกกูทุกอย่าง มึงคือข้าวแกง มึงคือฮันเตอร์ควีน ”
ไทน์ที่มั่นคงในความเชื่อและคิดรอบคอบ เชื่อในสิ่งที่คิดและได้เห็นมาก เหมหงส์เห็นแบบนั้นจึงต้องใช้วิธีให้เสือคลั่งโดยเร็วเพื่อจบภารกิจนี้ เหมหงส์เลื่อนตาเข้าไปใกล้ๆหน้าของไทน์อย่างไม่หลบตา
“ ถ้าแววตาของหงส์มันฟ้อง เฮียก็มองใกล้ๆสิ เผื่อว่าจะเห็นอะไรบางอย่าง ”
“ ………… ”
“ หงส์คือหงส์ หงส์จะเป็นใครได้อีกล่ะคะ ”
“ ………… ” ไทน์ถึงกับนิ่ง เหมหงส์เอามือแตะมือของไทน์เบาๆ ลูบวนเบาๆไทน์ถูกมนต์สะกดให้จ้องตา เหมหงส์เอียงคอจะจุมพิต แต่เหมหงส์พลิกเกมหันหน้าออก
“ หงส์ไม่มีอะไรจะพูดแล้ว หงส์ขอตัวค่ะ ”
“ เดี๋ยว !! ”
~หมับ~
“ ว๊ายยย !! ”
“ !!! ”
ไทน์ดึงมือชะงักเหมหงส์ที่ขณะลุกเพื่อไม่ให้ออกไปจากห้อง แต่ทว่าเหมหงส์กลับถูกแรงดึงกลับของมือไทน์ทำให้ล้มลงไปนอนทับตัวไทน์ ปากของทั้งสองประกบจุมพิตกัน เหมหงส์ตาโตอย่างตกใจ ตัวไทน์ก็ตกใจไม่แพ้กัน แววตาของไทน์อ่อนลงจากเดิมมาก เหมหงส์อ่านสายตาของไทน์ออกว่าตอนนี้กำลังตกหลุมพรางตน ถอดจูบออกก่อนจะทำท่าอายๆอย่างเขอะเขิน
“ หงส์ไม่ได้ตั้งใจจูบเฮียไทน์นะคะ ”
“ อะ…อืม ”
“ แต่รสจูบของเฮียไทน์ ทำไมละมุนแบบนี้ล่ะคะ ”
“ ……….. ” เหมหงส์แตะริมฝีปากของไทน์เบาๆ หัวใจของไทน์ใจเต้นแรงจนได้ยินเสียงชัดเจน
“ หงส์เป็นแค่เหมหงส์คนธรรมดา ไม่สิทธิ์เป็นเมียของเฮียไทน์หรือใครได้หรอกค่ะ ”
“ ……….. ” ด้วยน้ำเสียงที่ออดอ้อนบวกกับแววตาที่เหมือนของข้าวแกง ทำไทน์สตั้นหลงคล้อยตามไปกับคำพูดของเหมหงส์ ยิ่งเห็นแบบนี้เหมหงส์ยิ่งได้ใจ ประสานมือสอดนิ้วกับมือของไทน์ ก่อนจะก้มลงไปกระซิบข้างหู
“ คำเตือน…อย่าเผลอคลั่งรักหงส์นะคะ ”
“ ….......... ”
เหมหงส์ดึงมือออก ก่อนจะลุกพร้อมโปรยรอยยิ้มให้ไทน์ ไม่ลืมที่จะหันไปยิ้มร้ายให้บลูกับคิงส์ และเดินออกจากห้องไปอย่างง่ายดาย…
ไทน์ที่หายใจแทบไม่ทัน เอามือจับหัวใจตัวเอง จนเพื่อนร่วมแก๊งอย่างบลูและคิงส์มาช่วยดึงให้ลุกขึ้น
“ ก็บอกแล้วผู้หญิงพวกนี้มันร้าย เป็นไงหัวใจแทบวาย ” คิงส์เอ่ยอย่างผู้มีประสบการณ์เจอมาแล้ว
“ แพ้เล่ห์ผู้หญิงจนได้นะมึง ” บลูเอ่ยอีกคน ที่ตนก็โดนมาแล้วเหมือนกัน
“ เหมหงส์เหมือนข้าวแกงมาก เหมือนมีมนต์สะกดสาปกูเลยว่ะ ”
“ เออ…ไม่ต้องบอกกูเจอมาแล้ว ” คิงส์เอ่ย
“ สุดท้ายก็ไม่ได้อะไรเช่นเคย หรือว่าเหมหงส์คนนี้จะไม่เกี่ยวข้องอะไรกับฮันเตอร์ควีนจริงๆว่ะ ” บลูเอ่ยเสนอความคิด
“ พวกมึงช่วยดูที ว่าตัวกูมีรูปดอกกุหลาบสีดำรึเปล่า ? ” บลูกับคิงส์ช่วยกันมองที่ตัวไทน์ แต่กลับไม่เจออะไรเลย
“ ไม่มีเลยว่ะ ”
“ หรือจะไม่ใช่จริงๆว่ะ ” บลูกับคิงส์ที่หาไม่เจอถึงกับสงสัยกับเรื่องในตอนนี้
“ เหี้*เอ๊ย !! พวกมึงดูนี่ ”
“ ภาพดอกกุหลาบสีดำ ”
ดอกกุหลาบสีดำที่แก๊งเสือสงสัยว่าเหมหงส์ต้องทำสัญลักษณ์ไว้ที่ตัวไทน์ แต่กลับหาไม่เจอ เมื่อชะล่าใจสายตาของไทน์กลับเห็นที่ฝ่ามือของตัวเอง ฝ่ามือข้างที่เหมหงส์จับมือประสาน มีสัญลักษณ์ภาพดอกกุหลาบสีดำติดอยู่ที่มือไทน์
“ เฮ๊ย ตามผู้หญิงที่ออกจากห้องนี้ไป ”
“ คับเฮีย ” แก๊งเสือที่กว่าจะรู้ตัวก็เกือบจะสายไป รีบให้ลูกน้องตามเหมหงส์ แต่ทว่า…
“ ผู้หญิงคนนั้นมีรถมารับไปแล้วคับเฮีย ”
“ เหี้*เอ๊ย เสียรู้จนได้ ” ไทน์สบถออกมา เมื่อเหมหงส์ได้ไหวตัวทันซะได้
“ มายมิลล์ ไชน่า เหมหงส์คือฮันเตอร์ควีน ” บลูเอ่ย
“ ผู้หญิงหน้าเหมือนเมีย คือพรานสาวปราบเสือ ตั้งใจมาปราบพวกเราเหรอว่ะ ทำไมมันดูตีกันไปหมดเลยว่ะ ” คิงส์เอ่ย
“ พวกเราต้องตามหาที่ซ่อนของฮันเตอร์ควีน แล้วเอามาเค้นเอาความจริงให้ได้ ” บลูเอ่ย
“ เราต้องได้เจอกันอีกแน่ ฮันเตอร์ควีน ”
ภารกิจเสือคลั่งของเหมหงส์สามารถทำให้เสือไทน์คลั่งใจระทวยได้ เดินออกไปจากห้องอย่างสบายๆ การปรากฎตัวของสามสาวฮันเตอร์ควีนครบแล้ว แก๊งเสือคงไม่รอช้าต้องตามตัวฮันเตอร์ควีนได้เป็นแน่ งานนี้สองแก๊งต้องเชือดเชือนกัน คงสนุกแล้วสิ…
- Writer
