ค่ำคืนชวนรัญจวน

แสนเสน่หามายารัตติกาล บทที่4.ผีสาวกับความกำหนัด

ยามสาย...แดดแรงจนใบไม้แห้งกรอบ...เสียงย่ำใบไม้ดังกร๊อบแกร๊บ!! ไอ้สมกับไอ้จัน ย่องกลับมาที่เรือนไทยอีกครั้ง หลังจากมันตื่นนอน ครั้งนี้มันเตรียมกระเป๋ามาใส่ของในตู้กลับไปให้หมด...

“แม่งกลางวันยังวังเวง...กูงี้เสียวสันหลังวาบๆ” สมบ่นอุบเขาเหลียวซ้ายแลขวา รู้สึกเหมือนมีใครบางคนกำลังจ้องมองมายังเขาสองคน

“มึงคิดมากไปเองสิ!! กูไม่เห็นมีอะไร รีบๆ ขึ้นไปเถอะ เดี๋ยวใครผ่านมาเห็นเข้า แต่กูแค่สงสัย...ทำไมไม่มีโจรคนไหนกล้าเข้ามาว่ะ สมบัติออกจะเยอะแยะ”

“กลัวผี!! สิโว้ย...ใครๆ เขารู้กันทั้งคุ้งน้ำ ว่าบ้านหลังนี้ผีเฮี้ยนแค่ไหน”

“มึงกับกูเจอไหมล่ะไอ้ผีที่มึงว่านะ ไม่เห็นมีอะไร...ก็แค่ข่าวลือ... ไปเถอะกูอยากไปนอนพี้ยาให้เปรม...โถใบเดียวยังรวยอื้อ...แล้วถ้าขนไปทั้งตู้คงได้เงินบานตะไท” จันพูดเสียงเคร่ง ผีมาก็ไม่กลัวหรอกเมื่อมีเงินอยู่ตรงหน้า เขาสองคนก้าวขึ้นบันได กำลังจะเปิดประตูบ้านที่ปิดงับไวเฉยๆ แต่...มันกลับเปิดได้เอง!! พร้อมกับสายลมกรูที่พัดมาปะทะใบหน้าเต็มๆ

แอ๊ด....

“เห้ย!!” สมสะดุ้ง มันเหลียวซ้ายแลขวาหนักกว่าเก่า...ดวงตาลึกโหลเหลือกลาน

“ตกใจห่าอะไร!! กูไม่เห็นมีอะไรแค่...ลมพัด...เร็วๆ เถอะ เดี๋ยวใคร? มาเห็นเข้า” จันตะคอกเสียงแห้งๆ เขาตวัดมือตบศีรษะเพื่อนร่วมงาน...และกระแทกฝ่าเท้าเดินเข้าไปในบ้าน ชานบ้านที่เคยสกปรก เคยเต็มไปด้วยเศษใบไม้ เวลานี้กลับไม่เหลือ...มันทำให้คนสองคนตื่นตกใจ เขากวาดตามองหาตู้ไม้ที่ตั้งเด่นอยู่เมื่อวาน...ที่ตรงนั้นกลับว่างเปล่า...

เกิดอะไรขึ้น!!

“สงสัยเจ้าของบ้านกลับมามั้งไอ้จัน...กลับกันเถอะว่ะ...กูกลัวไงไม่รู้” สมตัวเกร็ง มันเอื้อมมือฉุดเพื่อน และรีบพูดจนลิ้นพันกัน...

“ไม่ใช่หรอกโว้ย ทางเข้ายังรกเหมือนเดิม...กูว่ามีมือดีมาฉกของๆ เราไปแหงๆ หาให้เจอกูจะกระทืบมัน” สมตวาดเสียงเขียว มันสอดส่ายสายตามองหาบุคคลที่3 และหากเจอมันต้องเจอดี...เพราะมันบังอาจมาล้วงคองูเห่า...มันต้องเจ็บ...

“จะดีเหรอว่ะ...กูว่ารีบเผ่นดีกว่า กูเสียวๆ ยังไงไม่รู้” สมพยายามจะท้วง...

“อย่ายุ่ง!! มึงไม่เห็นไง มันกวาดไปเรียบในคืนเดียว...มันกล้าดียังไงถึงมาแย่งของๆ เรา...” จันดึงดัน เขากำลังโมโหจนหน้ามืด มันเดินพล่าน...เข้าห้องนั้นห้องนี้...แต่กลับไร้วี่แววคนอื่นนอกจากเขา2 คน จนถึงห้องสุดท้ายมันผลักประตูเปิดผ่าง!! เข้าไปและต้องรีบผงะหลบ เมื่อมีร่างผู้ชายนอนคว่ำหน้าเปลือยเปล่ากลางห้อง...

“เห้ย...ไอ้จันใครว่ะ?”

“มึงก็เห็นพร้อมกู... ใครก็ไม่รู้มานอนแก้ผ้าทำไมว่ะ? มึงเข้าไปดูสิ...ตายหรือเปล่าว่ะ...” จันฉุกใจ มันนอนนิ่งผิดปรกติ...ทำเหมือนคนตายยังไงยังงั้น

“จัน!! ไอ้นี่มันลูกชายเสี่ยร้านของเก่านี่หว่า...นอนตัวแข็งทื่อเลยโว้ย...เห้ย!! ตายแล้วด้วยว่ะ...” สมผงะหงายท้อง เขาจับตัวคนแปลกหน้าแล้วรีบพลิกหงายผึ่งขึ้นมา ร่างกายของชายคนนี้แข็งทื่อ...และเย็นเฉียบ...แถมหน้าตาแบบนี้พึ่งเห็นเมื่อวานตอนสายๆ แล้วทำไม? ไอ้หมอนี่ถึงมานอนตายกลางบ้านทรงไทยหลังนี้

“เผ่นเถอะว่ะ...กูว่ากลิ่นแม่งๆ...หนีเถอะเดี๋ยวพ่อมึงมา” สมถอยหลังกรูดๆ เขาเตรียมจะหนี

“กลัวอะไรว่ะ กูกับมึงไม่ได้ทำ...พ่อมึงไม่จับหรอก สงสัยไอ้ห่านี่จะขนไปหมด บ้านถึงได้เกลี้ยงแบบนี้ สมน้ำหน้า...ตายเสียได้ก็ดี รวยจะตายห่ายังมาแย่งเรา มึงโทรฯ ไปแจ้งพ่อมึงด้วย...ปล่อยตายแบบนี้น่าทุเรศว่ะ...จะตายทั้งทีไอ้ห่าแก้ผ้าทำไมว่ะ” มันเหลือบมองลูกชายเจ้าของร้านขายของเก่า...ยิ้มเยาะหยัน และแปลกใจเท่านั้นว่าอะไรที่ทำให้ผู้ชายคนนี้หมดลมหายใจ

ผีสาวกับความกำหนัด...

บ้านไม้หลังเก่ามีคนเดินเข้าเดินออกทั้งวัน หลังจากสมและจันโทรศัพท์ไปแจ้งทางการ ตำรวจหลายนายมายังสถานที่ เขาพากันงง เมื่อผู้ตายไม่มีร่องรอยการต่อสู้ ร่างกายเปลือยเปล่าไร้รอยขีดข่วน ที่สำคัญที่สุด อวัยวะเพศชายมีคราบอสุจิเกรอะกรัง เหมือนกับว่าคนตายพาสาวๆ มานอนด้วยและอาจจะหัวใจวายเพราะความเสียวสะท้าน...แต่ก็เช่นกัน ไร้วี่แววผู้หญิง รอยเท้าบนบ้าน ท่ามกลางกองฝุ่น มีแค่รอยเท้าของคนตายและไอ้จันกับไอ้สมขี้ยา

“มึง2 ตัวมาทำอะไรที่นี่เหอะ?” สารวัตหนุ่มถามย้ำ เขามองสบตามันสองคนและมันเสหลบตาวูบ

“เปล่านะเฮีย...ฉันแค่เห็นประตูบ้านมันเปิดเลยสงสัยแล้วก็เลยเข้ามาดู”

“กูว่ามึงสองคนย่องเข้ามาขโมยของมากกว่าว่ะ...”

“เฮีย...บ้านร้างมาหลายสิบปี... จะมีของอะไรให้ขโมยล่ะเฮีย...มีแต่ใบไม้ใบหญ้า...” มันแก้ตัวเสียงแห้งและยังสงสัย ไอ้ตู้ใส่เครื่องโถโอชามนั่นหายไปไหน...

“เออ...ก็ดี...มึงไปเถอะกูไม่มีอะไรจะซัก ถ้าอยากรู้อะไรเพิ่มจะติดต่อกลับไป...” หนุ่มใหญ่โบกมือไล่...เขาปวดหัวตุ๊บๆ ไม่มีร่องรอย ไม่มีสาเหตุ...มันเป็นคดีที่คงค้างคาอีกนาน...

“ใครเป็นเจ้าของบ้านล่ะ...ติดต่อบอกเขาด้วยนะ...เขาจะได้รู้ปล่อยทิ้งร้างไว้แบบนี้และมีคนตายบนเรือน กูล่ะเบื่อเศรษฐีฉิบหาย...รวยจนปลูกบ้านให้ปลวกอยู่” เขาบ่นอุบ สั่งการลูกน้องและก้าวเดินลงบันไดไป แต่ก่อนกลับเขาเหลียวกลับมามองและแน่ใจว่าตัวเองไม่ได้ตาฝาด...เขาเห็นผู้หญิงผมยาวนั่งอยู่ที่ขอบหน้าต่าง หล่อนโบกมือเรียกเขาไหวๆ แต่เมื่อกระพริบตา...ทุกอย่างหายไปเหมือนไม่เคยมี...ไอ้ข่าวลือเรื่องบ้านผีเฮี้ยนนี่...ถ้าจะจริง...

“ประวัติบ้านนี้...เขาว่าผีดุใช่ไหมว่ะ” เขาถามลูกน้องคนสนิท และมองเลยไปบนบ้านอีกครั้ง

“ใช่ครับนาย...ผีผู้หญิง...แค่คิดก็ขนลุก ไอ้คนที่ตายนั่นคงเจอดี...” จ่าแก่ๆ ยกมือลูบแขน เมื่อขนแขนพากันยกตั้ง พอได้รับแจ้งความเขาก็พอจะเดาสาเหตุการตายออก แต่เรื่องมันหายไปนานหลายสิบปี...ทำไมถึงเกิดซ้ำขึ้นมาได้อีกล่ะ เรื่องเก่าๆ ที่เล่าต่อๆ กันมา...ไม่นึกว่าจะได้มาเห็นด้วยตาตัวเอง...อีผีตัวนั้นมนออกอาละวาดอีกแล้วหรือ? แล้วใครจะเป็นเหยื่อคนต่อไป

ต่างคนต่างพากันคิดในส่วนของตัวเอง มันเป็นแค่เรื่องเล่า...แต่มันเกิดขึ้นแล้วจริงๆ...

ตำรวจแจ้งข่าวไปยังเจ้าของบ้านตัวจริง และนนทัตที่พึ่งกลับมาจากต่างประเทศ เขาอาสาคุณย่าสายใจกลับมาดู แม้จะถูกทัดทานจากญาติผู้ใหญ่…ชายหนุ่มเป็นหลานชายของสายใจ เขาอายุ30ปี เท่ากับนทีบุตรชายของสายใจตอนที่เสียชีวิต แถมหน้าตาของนนทัตก็แทบจะถอดเค้าของนทีมาเลย เพียงแต่ชายหนุ่มไม่ได้อ่อนแอเหมือนนทีเท่านั้น...เขามีความเป็นตัวเองสูง...และไม่เคยฟังคำทัดทาน หากเชื่อมั่นในสิ่งที่ตัวเองเข้าใจ...

การเดินทางจากรุงเทพฯ มายังบ้านไม้หลังนี้กินเวลาไม่น้อย แต่เป็นเพราะว่าระหว่างทาง ชายหนุ่มแวะกราบพระตามวัดที่รถยนต์วิ่งผ่าน...กว่าจะมาถึงบ้านเก่าๆ ก็เกือบใกล้ค่ำ เขาเดินฝ่าพงหญ้า...ที่ถูกแหวกเป็นทางเพราะมีคนหลายคนเดินเข้าเดินออกก่อนหน้านี้

“สวยจัง...” เสียงทุ้มรำพึง เขามองตัวบ้านที่ตั้งโดดเด่น มันเหมือนมีความผูกพันเก่าๆ เหมือนว่าครั้งหนึ่ง...เขาเคยอาศัยอยู่ที่นี่

“คุณกลับมาแล้ว...” เสียงแผ่วเบาแว่วอยู่ในช่องหู เขาเหลียวมองหาต้นกำเนิดเสียง แต่ทุกอย่างว่างเปล่าและแสงพระอาทิตย์ค่อยๆ โรยรา...ความมืดคลี่ตัวและค่อยๆ โรยตัวคลุมพื้นที่ เสียงทุกอย่างนิ่งสนิท...แม้แต่แมลงตัวเล็กยังไม่ขยับปีก เหมือนจะรอให้ชายหนุ่มก้าวล่วงเข้ามาเสียก่อน...

พะยอมมองตรงมายังชายหนุ่ม เขายืนนิ่งๆ อยู่หน้าประตูบ้าน รูปร่างหน้าตาไม่ผิดกับคุณนทีสามีที่ล่วงลับไปแล้ว เธอรู้สึกถึงสายใยที่เกี่ยวพันกันไว้ เขากลับมาชดใช้ให้เธอหรือจะมาเพื่อสังเวยความโกรธแค้น...เธอแสยะปากยิ้ม รอยยิ้มเย้ยหยันทั้งตัวเองและผู้มาใหม่...ไม่ว่าเขาจะเป็นใคร? จะเป็นคนในอดีต หรือแค่คนที่หน้าเหมือน...เขาจะต้องสังเวยสวาทให้เธอ เมื่อตอนนี้เธอปักใจกับรสสวาทหวาน ใยต้องซื่อสัตย์ทำตัวเป็นคนดี เมื่อไม่เห็นมีอะไรดีขึ้น ต้องตายอย่างเจ็บช้ำ ถูกตราหน้าว่าเป็นผู้หญิงกาลี...เพราะฉะนั้นเธอจะสนองความอยากของตัวเองให้เต็มที่ สุขกับความเมามันและปลิดชีวิตพวกมันทุกคน!!...