สะดุดรักผู้ชายข้างห้อง

ตอนที่8

7

ไม่รู้ใครจะมองว่าฉันใจง่ายหรือเปล่าที่ยอมมากับเขา แต่ความรู้สึกของฉันคือถ้าฉันปฏิเสธเขาไปวันนี้ฉันคงไม่มีโอกาสเข้าถึงเขาได้ง่ายแบบนี้อีกแน่ๆ

แต่ก็ไม่ใช่ว่าฉันจะยอมเขาทุกอย่างหรอก เพราะฉันเริ่มรู้สึกกลัวความร้าย ภายใต้หน้าตาเย็นชานั่นเหมือนกัน

ถึงจะชอบเขาไปแล้วแต่ก็ยังกลัว

"วันเกิดเธอใช่มั้ย" อยู่ๆ เขาก็ถามขึ้นระหว่างที่เรากำลังเดินขึ้นบันไดหอมาด้วยกัน

"อื้ม ใช่ค่ะ แต่ผ่านมาแล้วตอนนี้ตีหนึ่งกว่า ฮ่าๆ " ฉันหัวเราะออกมาเบาๆ ความเขินอายยังคงไม่จางหายไป ถึงแม้ว่าเขาจะพูดกับฉันมากขึ้นกว่าเดิม

"งั้น ฉันให้ของขวัญวันเกิดทันมั้ย" พี่แบทพูดแล้วดึงแขนฉันให้หยุดเดิน

"หืม ไม่ต้องก็ได้ ก็พี่ไม่..." ไม่ทันที่จะพูดจบเขาก็ดันหลังฉันติดกำแพงแล้วจับข้อมือข้างหนึ่งยกขึ้นแนบติดกำแพงไปด้วย

ส่วนมืออีกข้างฉันดันหน้าอกของเขาเอาไว้เพราะตกใจการกระทำนั้น

"รับมันไว้สิ ถ้าเธอชอบฉัน" เขาพูดแล้วจ้องตาฉัน ตอนนี้ไม่ต้องถามว่าฉันรู้สึกยังไง

ความเมามันทำให้เรากล้าเผชิญกับสิ่งตื่นเต้นมากขึ้น

"ค่ะ พะ พี่จะให้อะ..." เสียงของฉันถูกหยุดไว้จากริมฝีปากร้อนของเขา ฉันนิ่งไปราวสิบวินาทีกว่าจะรู้ตัวว่าถูกเขาจูบ ริมฝีปากหยักได้รูปที่ฉันแอบมองบ่อยๆ นั่นกำลังแนบชิดกับริมฝีปากของฉันและเคลื่อนไหวอย่างช้าๆ

ความอบอุ่นนุ่มละมุนนั้นค่อยๆ แทรกเข้ามาในปากของฉันอย่างช้าๆ ฉันเผลอจูบตอบเขาไปและแทรกลิ้นเล็กของตัวเองเข้าไปค้นหาแลกเปลี่ยนถึงแม้ว่ามันจะเป็นเรื่องใหม่ของฉัน แต่ก็ยังพยายามเคลื่อนไหวลิ้นตัวเองอย่างอ่อนหัดเหมือนอยากรู้จักเขามากกว่านี้ ทุกอย่างผ่านไปเนิ่นนาน รสชาติความหวานนั้นทำให้ฉันใจเต้นแรงและหายใจเหนื่อยหอบแต่ยังไม่ยอมแพ้

มือเล็กๆ ของฉันที่เตะบนอกแกร่งของเขาก็รู้สึกถึงแรงเต้นของหัวใจที่ไม่ต่างจากฉัน

จนกระทั่งฉันรู้ตัวว่าควรหยุดเพื่อปกป้องหัวใจตัวเองเอาไว้ เพราะตอนนี้มันเหมือนจะระเบิดออกมาอยู่แล้ว

"อื้อ..." ฉันครางในลำคอแล้วดันตัวของเขาออกช้าๆ

"..." พี่แบทเลื่อนหน้าออกมามองฉันด้วยสายตาที่เกินจะเดาใจเขาได้ แต่เหมือนเขากำลังต้องการอะไรบางอย่าง

"ขอบคุณสำหรับของขวัญวันเกิดนะคะ ฉะ ฉันชอบ" ฉันพูดอย่างอายๆ แล้วก้มหน้าหลบตา

"อืม เข้าห้องเถอะ" เขาพูดแล้วก็ปล่อยมือออกจากข้อมือเล็กๆ ของฉัน

ลืมไปเลยว่าที่เรามาจูบกันอยู่นี่คือกำลังยืนอยู่ตรงบันไดชั้นสอง ดีีเท่าไหร่แล้วที่ไม่มีใครเดินมาตอนนี้

"ค่ะ ฝันดีนะคะ"ฉันยิ้มแล้วเดินขึ้นไปยังห้องขอตัวเองโดยที่เขาเดินตามหลังมาห่างๆ เพราะห้องเราอยู่ติดกัน

ก่อนจะหากุญแจในกระเป๋าสะพายของตัวเองจนทั่ว

"อยู่ไหนนะ" ฉันบ่นพึมพำแล้วหยิบเอาทุกอย่างออกจากกระเป๋า

แต่ก็ไม่พบแม้แต่กุญแจดอกเดียว

"..." พี่แบทเดินเข้ามาใกล้แล้วขมวดคิ้วมอง แต่ไม่ได้พูดอะไรออกมา

"คือ ฉันน่าจะทำกุญแจหล่น เดี๋ยวลองถามยัยฟ่างดูก่อนค่ะ" ฉันหันไปบอกเขาแล้วกดมือถือโทรหาเพื่อนตัวเองทันที

"ฮัลโหล ฟ่างอยู่ไหน" ฉันถามมันทันทีที่รับสายอย่างร้อนใจ นี่มัันก็ดึกมากแล้วด้วย

(หืม อยู่ห้องแล้ว อ๊ะ ทำไมเหรอ มึงจะโทรมาบอกว่าได้กับพี่เขาแล้วใช่มั้ย กริ๊ดๆ) ฉันจะเลิกเป็นเพื่อนมันตั้งแต่วันนี้

"หยุดไร้สาระก่อน กูจะโทรมาถามว่าเห็นกุญแจห้องกูหรือเปล่า ที่ห้องตุ๊กตามินนี่ไว้" ฉันถามมันแล้วแอบมองคนที่ยังไม่ยอมไปไหน ยืนกอดอกมองฉันอยู่

(ไม่เห็นอ่ะ ทำไม ทำหายเหรอ ค่อยหาเถอะดึกแล้ว) มันพูดเหมือนเป็นเรื่องง่ายแต่มันยากตรงที่ฉันจะไปนอนที่ไหนคืนนี้ ป้าหอก็ไม่อยู่ให้ใช้กุญแจสำรองแล้วแน่ๆ

"งั้นมึงมารับกูไปนอนด้วยได้มั้ย นะฟ่าง" ฉันขมวดคิ้วยุ่งๆ แล้วอ้อนวอนมัน

(วันนี้พี่กูมานอนด้วยสองคนอ่ะ ทำไงดีน้า) มันก็เหมือนจะกำลังคิดหาทางช่วยฉันอยู่เหมือนกัน แต่จะทำยังไงดี

"วาง" แล้วเสียงของคนที่ยืนข้างๆ ฉันก็พูดขึ้นเหมือนเป็นคำสั่ง

"คะ? " ฉันหันไม่มองเขาแล้วขมวดคิ้วอย่างสงสัย

(เอ้ามึงก็มีพี่แบทไง ขอนอนห้องเขาไปก่อน วันนั้นยังนอนได้เลย) มันพูดขึ้นอย่างอารมณ์ดี คงอยากให้ฉันได้กับพี่เขาเต็มทน

"กูเป็นผู้หญิงนะ"

"...น้องไปนอนเถอะ เดี๋ยวพี่จัดการเอง" อยู่ดีๆ พี่แบทก็ดึงมือถือฉันไปพูดแล้วกดวางสายมันทันทีก่อนจะมายืนจ้องฉันอีกครั้ง

"ดึกแล้ว ไปนอนห้องฉันก่อนเถอะ" พูดจบเขาก็เดินหันหลังไปที่ประตูห้องตัวเอง แต่ฉันยังยืนแข็งทื่ออยู่อย่างนั้น

"คือว่า..."

"มา"

ไม่รู้ทำไมคำพูดสั้นๆ ของเขาถึงมีอิทธิพลกับฉันนักหนา แค่คำเดียวก็ทำให้ฉันก้าวเท้าเข้าไปหาเขาอย่างห้ามไม่ได้

จะไปนอนห้องเขาได้ยังไง จูบเมื่อกี้ยังทำฉันใจเต้นไม่หายเลย วันนี้ยิ่งแต่งตัวล่อแหลมอยู่ด้วย และยิ่งไปกว่านั้นฉันดันไปบอกชอบเขาแล้วด้วย

เขาจะมองว่าฉันง่ายหรือเปล่า

"กลัวฉันหรือไง" พี่แบทถามขึ้นหลังจากเปิดประตูเข้าไปในห้อง

"เปล่าค่ะ" ปากพูดไปแต่ใจแอบกลัว

"อืม งั้นก็นอนด้วยกัน..." กริ๊ดด คำนี้มันฟังดูไม่ดีเลยนะ ใครมาได้ยินต้องคิดเป็นอย่างอื่นแน่ๆ

"ตะ แต่ว่า"

"ฉันจะไม่ทำอะไรเธอหรอก ถ้าเธอไม่อยากเป็นของฉัน" พูดจบเขาก็หยิบผ้าขนหนูเดินเข้าห้องน้ำไปอย่างเงียบๆ ปล่อยให้ฉันปั่นป่วนกับคำพูดของเขาอยู่นาน

จะไม่ทำถ้าฉันไม่อยากเป็นของเขางั้นเหรอ แล้วถ้าฉันอยากเป็นขึ้นมาล่ะ (แรด) หมายถึงเอ่อ ถ้าฉันเผลอตัว เผลอใจขึ้นมาจะทำยังไง

แล้วเขาจะทิ้งฉันหรือเปล่า เราจะมองหน้ากันได้อยู่หรือเปล่าในเมื่อเราไม่ได้เป็นอะไรกันซักนิด

จะไม่ทำเหรอ แล้วฉันจะเชื่อคนที่เพิ่งขโมยจูบของฉันไปได้ยังไง

ผ่านไปเกือบยี่สิบนาทีเขาก็เดินออกมาจากห้องน้ำพร้อมกับการเปลือยท่อนบน

"เสร็จแล้ว ไปอาบน้ำสิ หรือจะนอนชุดนี้" พูดจบสายตาก็มองสำรวจชุดของฉันด้วย

"มะ ไม่เอาค่ะ แฮ่ๆ "

พี่เขาอ่อยฉันอยู่หรือเปล่า เพราะกล้ามหน้าท้องเป็นลอนที่น่าหลงไหลนั่นกำลังสู้สายตาฉันเหลือเกิน

บ้าน่า มินนี่! เก็บอาการเดี๋ยวนี้!

"เอ่อ ฉันขอยืมเสื้อผ้าหน่อยได้มั้ยคะ" พี่แบทพยักหน้าก่อนจะเดินไปหยิบเสื้อยืดกับกางเกงบ็อกเซอร์ของเขามาให้

"รีบอาบ ฉันง่วงแล้ว"

"พี่นอนก่อนเลยนะ ฉันนอนโซฟาเนี่ยแหละ" ฉันพูดแล้วหันไปมองโซฟาที่น่าจะนุ่มสบายดี

"อย่าเรื่องมากวันนั้นยังนอนด้วยกัน" ดูคำพูดเขาสิ มันไม่น่าฟังเลยนะ

ฉันขอให้เขาเงีียบเหมือนเดิมได้มั้ย

"แต่ว่าฉัน..."

"ไปอาบน้ำ" สามคำสั้นๆ แต่ขาฉันขยับตามคำสั่งนั้นทันที

เขายื่นผ้าเช็ดตัวอีกผืนมาให้ แล้วฉันก็เดินเข้าไปอาบน้ำอยู่เกือบครึ่งชั่วโมง เข้าใจความรู้สึกแบบเรากำลังแก้ผ้าอยู่ในห้องน้ำ ที่มีผู้ชายอยู่ด้านนอก แล้วเราระแวงตลอดเวลามั้ย

กริ๊ดด ฉันจะทำยังไงดี ถึงเขาจะบอกว่าไม่ทำอะไร ก็ยังไม่กล้าออกไปนอนด้วยกันกับเขา

แต่สุดท้ายฉันก็ต้องยอมออกมา เพราะทนความง่วงเอาไว้ไม่ได้

"น่าสดเหรอ" คำถามแรกที่เจอกันหลังอาบน้ำ

ขอร้องล่ะ เอาเขาที่ไม่พูดมากกลับมาทีได้มั้ย...

"ทะ ทำไมคะ" ถามแบบนี้กับผู้หญิงได้ยังไงกันเป็นคำถามที่ทำให้เสียความมั่นใจที่สุดเลย จนต้องก้มหน้าหลบอย่างอายๆ

"น่ารักดี ฉันชอบ"

**Secret L. :**

ถึงเวลาพี่แบทจะรุกละนะ เตรียมตัวเตรียมใจไว้เลยมินนี่