หลงเดียงสา

ตอนที่6 จัดทุกท่า

“ป้าโฉมรู้รึเปล่าว่าลูกสาวสุดที่รักมาทานข้าวกับหนุ่มๆ อย่างสนุกสนาน โดยไม่ได้อยู่ในมหาลัย” พลอยมุกได้แต่เม้มปากก้มหน้าหลบสายตาเมื่อโดนคนตรงหน้าเอ่ยถากถางอย่างประชดโดยเอาชื่อของแม่เธอมาอ้าง

“อ้าวรู้จักกันหรอเฮีย”แผ่นดินไม่ได้ตอบกลับที่คอปเตอร์พูดสวนขึ้นมา แต่สายตากับจับจ้องไปยังคนที่ก้มหน้าก้มตาไม่ตอบในคำถามของเค้า

“พอดีทางคณะเรารับน้องเสร็จแล้วเฮีย แล้วให้แยกย้ายให้น้องๆ ไปพักทานอาหารหรือพักผ่อนตามอัธยาศัยครับ น้องไม่ได้เกเรหรือเถลไถลอะไร” คอปเตอร์ที่พอจะมองเห็นบรรยากาศที่มันอึมครึมลางๆ จึงอธิบายจนสะยาวเหยียดให้ลมเหนือได้เข้าใจ และไม่อยากให้เข้าใจพลอยมุกผิดๆ

“ไม่ต้องอธิบายหรอกค่ะพี่เตอร์ ในเมื่อใจคนที่มันมืดปอดมีอคติอยู่แล้วต่อให้อธิบายยังไงใจเค้าก็ไม่เปิดตาก็ไม่สว่างหรอกค่ะ” พลอยมุกใช้คำพูดเอ่ยกระแทกใส่คนตรงหน้าอย่างไม่ยอมแพ้เช่นกัน

“หึ! ถนัดเรื่องผู้ชายอยู่แล้วนี่ ไปรับน้องกันอิท่าไหนละไอ้เตอร์มันถึงได้ปกป้องขนาดนี้”

“รับทุกท่าค่ะ เลยทำให้พี่เตอร์ปกป้องพลอยมุกขนาดนี้ ใช่ไหมคเพี่เตอร์?!”พลอยมุกหันหน้าส่งยิ้มหวานให้คอปเตอร์พลางส่งมือไปหยิกแก้มเบาๆ อย่างล้อเล่น จนคอปเตอร์นั่งงงกับกระทำของยัยตัวเปี๊ยก

“กลับเลยไหมคะหนูพลอยอิ่มแล้ว ยังไงฝากเฮียเหนือสายเปย์จ่ายให้พวกเราด้วยนะคะ” ว่าจบพลอยมุกดึงแขนชายหนุ่มทั้งสองคนให้ลุกขึ้นเดินออกไปด้วยความเร็วและตามมาด้วยความงงของหนุ่มๆ

“จะไปไหน?! คิดว่าด่าฉันแล้วจะเดินออกไปได้ง่ายๆ งั้นหรอ”ลมเหนือที่โกรธจนควันออกหูเมื่อโดนคนตัวเล็กเอ่ยว่าอย่างหักหน้า แขนแกร่งรีบปรี่เข้าไปกระชากอย่างแรงจนเธอต้องหยุดชะงัก

“เก่งจังเลยนะค่ะ ใช้กำลังกับหนูพลอยเนี้ยถนัดจริงๆ”

“อย่าปากดี อย่าอวดเก่งให้มันมากกว่านี้พลอยมุก”มื่อจบประโยคคำขู่ พลอยมุกรีบสะบัดแขนออกอย่างแรงจนเธอหลุดออกมาจากมือหนาที่เหมือนกาวตาช้างได้อย่างหวุดหวิด

“หนูพลอยรบกวนพี่ๆ ไปส่งที่บ้านหน่อยได้ไหมคะ”ส่วนรถที่พลอยมุกขับไปมหาลัยช่วงเช้าเธอจะให้คนรถเข้ามาขับออกไปอีกที พลอยมุกอธิบายเส้นทางให้คอปเตอร์ฟังอย่างละเอียดว่าบ้านของเธอไปทางไหน รับรองว่าคอปเตอร์ไม่พาเธอหลงแน่นอนเพราะเส้นทางที่ไปบ้านพลอยมุกนั้นมันเป็นเส้นทางเดียวกันกับบ้านป้าพริ้มแม่ของลมเหนือ ลมเหนือที่มีศักดิ์เป็นลูกพี่ลูกน้องของเค้านั้นเอง

“ถึงแล้วค่ะ…พี่เตอร์กับพี่เคจะเข้าไปในบ้านหนูพลอยก่อนไหมคะ “นิ้วเล็กๆ ชี้ไปทางซ้ายมือที่มีบ้านหลังใหญ่บ่งบอกถึงฐานะได้เป็นอย่างดี เต็มไปด้วยต้นไม้ใหญ่ที่มองแล้วเย็นตามากๆ ปากเล็กเอ่ยถามคนพี่ทั้งสองอย่างมีมารยาทที่อุตส่าห์มาส่งเธอตามคำขอร้องของเธอ

“เข้าไปไปพักผ่อนเถอะยัยเปี๊ยก”ปากที่เอ่ยบอกคนตัวเล็กให้ไปพักผ่อน มือก็เอื้อมไปปลดเบลล์ให้พลอยมุกอย่างเต็มใจ

“ขอบคุณนะคะพี่เตอร์ ขอบคุณนะคะพี่เค “พลอยมุกเปิดประตูรถพร้อมกับปิดลงอีกครั้ง ยกมือบ๊ายบายก่อนเดินเข้าไปในบ้าน

“บ้านครุฑวิรัตน์ราชงั้นหรอ” คอปเตอร์ได้แต่พึมพำ เค้ารู้สึกคุ้นกับนามสกุลนี้เอาสะมากๆ เหมือนเคยได้ยินที่ไหน

“อะไรวะ”พีเคที่ขยับตัวมานั่งด้านหน้ามือก็ง่วนกับการเล่นโทรศัพท์ปากก็เอ่ยถามไม่หยุด เมื่อเห็นเพื่อนพูดอยู่คนเดียวเหมือนคนบ้า

“เรื่องของกู! เสือกทุกเรื่อง! อยากรู้ไปสะทุกอย่างไอ้โคนัน”

“สนใจหรอวะ?! “พีเคเอ่ย เมื่อเห็นเพื่อนตัวเองมองสาวน้อยจนลับตาไปก็ยังไม่เลิกสนใจ

“สนใจอะไรของมึง”

“ก็หนูพลอยไง! สนใจหรอ? เปลี่ยนจากรถมาสนใจคนแล้วหรอวะ! “พีเคเอ่ยอย่างรู้ใจเพื่อนรัก จนคนโดนถามกลบเกลื่อนด้วยคำด่าออกมาดังๆ

“เสือก ไอ้สัส “พีเคได้แต่ไหวไหล่ก้มหน้าก้มตาตอบแชทสาวๆ จนมือเป็นระวิง โดยไม่สนใจคำด่ากลบเกลื่อนของเพื่อน