เสียงโทรศัพท์ที่สั่นดังเพราะเสียงเรียกเข้า ทำให้คอปเตอร์รีบกดรับอย่างถือวิสาสะและอยากแน่ใจอะไรบ้างอย่าง “ฮัลโหลครับ” เสียงคอปเตอร์กรอกลงไปในมือถือของพลอยมุกโดยที่มุมปากกระตุกขึ้นอย่างยิ้มสนุก (“รับโทรศัพท์พลอยมุกได้ไงเตอร์”) เสียงลมเหนือแทบตะโกนถาม ติดออกไปทางหงุดหงิด “น้องตัวร้อนหลับอยู่ที่ศาลาริมน้ำในมหาลัย ผมเลยให้น้องยืมตัก หนุนนอนก่อนครับ ตอนนี้หลับไปแล้ว”ไม่มีเสียงตอบรับจากปลายสายและคอปเตอร์ก็เชื่ออย่างแน่นอนว่าไม่ถึงหนึ่งชั่วโมง เฮียสุดหล่อของเค้าต้องมาที่นี่แน่ๆ
ยี่สิบนาทีผ่านไปอย่างไม่เสียเวลา ลมเหนือที่วิ่งตัวปลิวจนตัวหอบ เหงื่อไหลซึมเปียกเสื้อเชิ้ตด้านหลังจนเป็นวงกว้าง
“มาเร็วจังนะครับเฮีย เหยียบจนมิดไมล์เลยรึเปล่า” ลมเหนือไม่ได้สนใจตอบในคำถาม ทั้งตัวและใจตรงดิ่งไปยังคนที่หลับตาพริ้มที่นอนทอดตัวยาวบนม้าหินอ่อนอย่างไม่สบายตัว
“พลอยมุกหลับนานรึยัง” ถ้อยคำเอื้อนเอ่ยที่เอ่ยถามอย่
