Ruleless Rulers

Chapter 1

Astrid's POV

Ilang araw na lamang ay matatapos na ang bakasyon ngunit hindi ko pa rin ito na-e-enjoy. Ang daming bagay pa ang gusto kong gawin.

Bumaba na muna ako ng kuwarto para mag-almusal.

I'm Astrid Montreal, the one and only heiress of Montreal Empire. A 17-year old senior high student of Wellington High. Will take up mechanical engineering on college. At mag-aaral ako ng pagde-design ng guns and other firearms. Bukod sa ito ang hilig ko, alam kong magagamit ko rin ito in the future.

I reached the kitchen and so no one. Where are our maids? I'm starving to death and none of them bothers to serve me foods.

"Manang Sonya!" sigaw ko at nakarinig ako ng mala-kabayo at sobrang bilis na mga yabag. Dumating si Manang Sonya na humahangos.

"P-po Lady A-astrid?" she stutters. She should be.

"Baka gusto niyo akong ipaghanda ng almusal?"

"O-opo." Agad kumilos ang matanda. They should know by now that this is my breakfast time. But they're making themselves busy to God knows whatever they're goddamn doing. Naupo na ako at inihain na niya ang pagkain ko.

I look at my phone resting at the table when I heard it rings. Meredith's name plastered at the screen. I didn't bother to answer it. It didn't ring again. I guess she already know that I'm having my breakfast. At alam niyang ayaw kong naiistorbo sa pagkain.

Matapos kong mag-almusal ay bumalik na ako sa kuwarto. Lumabas ako sa balcony at naramdaman ang masarap na simoy ng hangin. Nasisinagan ng araw ang mapusyaw kong balat. Huminga ako nang malalim at tinanaw ang malawak naming lupain.

It is very scenic. And I just realized how underrated sunrise is.

I fished my phone out of my pocket when I remembered Meredith.

"Finally, Astrid!" she exclaimed and I rolled my eyes as if she can see me.

"I'm having my lunch when you called."

"I know right." I can tell she's also rolling her eyes.

"So what do you need?"

"I'll be there in the afternoon. It's freakin' boring. Nakakabaliw."

"That's a good idea dahil malapit na rin akong mabaliw."

"Okay, then. See you later-"

As expected, she hung up without saying goodbye. Nahiga na lang ako sa kama dahil wala na akong magawa.

I was staring at the ceiling for like eternity until I decided to get off my bed and grasp my keys. I jog out and hop in to my car. I started driving without knowing where to go.

Ilang minuto na rin akong nagda-drive na tila walang patutunguhan nang mapadaan ako sa isang park. Natanaw ko ang isang tindero ng dirty ice cream kaya nag-park muna ako sa isang tabi para bumili.

After buying an ice cream ay naghanap na ako ng mauupuan.

Ice cream, my all time favorite!

Masakit na sa balat ang sikat ng araw kaya napagpasyahan kong bumalik na sa sasakyan at doob ipagpatuloy ang pagkain.

But on my way to my car, an accident happened.

My ice cream... my goddamn ice cream crashed into the ground. And it's all because of a creature who bumped at my back. I stare to to my poor ice cream in disbelief.

I look at my back, only to find out that there's fight there. It's more like a gang fight dahil halatang mga sanay na sa gulo ang mga sangkot. They are beating each others asses like it's their last fight.

I look back to my ice cream. No one's sorry about my ice cream? Huh! I pick it off the ground and stormed in the middle of the fight.

"Sinong bumunggo sa akin?" I almost shout and it made them stop. Good! Now I got their attention. Oh, not just their attention. I'm now the center of attention dahil nagsilayuan ang mga tao kanina dahil ayaw madamay sa gulo.

"Miss lumayo ka na riyan!" A girl from the crowd warned me.

"Oo nga, miss. Delikado riyan!" Another girl told me. Pero hindi ko sila pinansin. Those guys in trouble are just looking at me.

"FVCK! DON'T YOU HEAR ME? SABI KO SINONG BUMUNGGO SA AKIN?" Halos magwala na ako rito. Bakit hindi nila ako sinasagot? Are they deaf? Mahirap ba intindihin ang tanong ko?

"DAMN! WHO DO YOU THINK YOU ARE?" sigaw rin ng isang lalaki na kasali sa gulo. Hawak niya sa kuwelyo ang isang lalaki na halos wala nang malay at puro pasa ang mukha. Marahil ang nabugbog niya iyon nang husto.

Tinulak niya ang lalaki na agad bumagsak sa damuhan. He sents me dagger glare. Tila ba nais niya akong itulad sa lalaking katatapos niya lang patumbahin.

I look back to my ice cream that's already melting in my hand. I go near him.

"Ikaw ba ang bumunggo sa akin?"

"Hindi ko na kasalanan kung-" I didn't let him finish whatever he wanted to say. I'm upset of my ice cream and I could kill right here and now.

But instead of grabbing my piston, I poked my ice cream in his forehead. His mouth gaped open.

"Aww..." Natatawang reaction ng mga kasama niya. His

"Ayoko sa lahat ay 'yong iniistorbo at sinisira ang pagkain ko!" He should be thankful dahil 'yan lang ang ginawa ko sa kanya. I can punish him merciless if I want to. Tinalikuran ko na siya at bumalik sa kotse ko, saka nag-drive pauwi. Whoever that bastard is, I dont care!

Gwapo sana, antipatiko lang!

Nasa kalagitnaan na ako ng village namin nang biglang may humaharurot na kotse ang nag-overtake sa akin at huminto sa unahan ko. I stepped on the brake and I almost slamp my face in the windshield.

Who the f**k dared to block my way? Nakita ko ang pagbukas ng pinto ng sasakyan sa harapan ko. Huh! He got guts na harapin pa ako, huh?

Bumaba rin ako sa sasakyan ko at nakita kung sino ba iyon. Oh, yea. Bakit nga ba hindi ko naisip na maaari niya akong sundan. Ako na ang naglakad palapit sa kanya. Nakuha pa niyang sumandal sa kanyang kotse at pinanood ang bawat hakbang ko.

"So what is your problem?" inip kong tanong. Nakita ko ang ngisi niya nang muli kaming magkaharap. Naglabas siya ng isang pakete ng sigarilyo at nagsindi ng isa.

"Kung sa tingin mo ay mapapalagpas ko ang ginawa mo sa akin kanina, well I'm sorry but you're wrong." He finally speak up without looking at me. He has an accented voice so he must not be a pure Filipino.

"So what if I'm wrong? Nobody's perfect," I said sarcastically.

"Don't you dare talk back to me that way. You don't know who are you messing up with," banta niya sa akin but it didn't even scare a tiny part of my system.

"Hmm... Matatakot na ba ako?" He looks at me this time.

"Masyado kang matapang! Tingnan natin kung hanggang saan ka dadalhin ng katapangan mo," sabi niya at sinuot ang kanyang sunglasses na kanina ay nasa tuktok ng kanyang ulo.

Tinalikuran na niya ko at sumakay sa kotse niya. Mabilis siyang nag-drive at ramdam sa pagharurot niya ang labis na inis at galit. Sinundan ko lang naman siya ng tingin hanggang sa makalayo na ito.

I shook my head. "Baka ikaw ang di nakakakilala sa kung sino ang binabangga mo," bulong ko sa sarili. Bumalik na ako sa sasakyan at nag-drive pauwi.

"Manang, dalhan niyo ako ng ice cream sa kuwarto ko!" utos ko habang umaakyat ng hagdan. Ibinagsak ko ang katawan ko sa malambot na kama. That dude!

I'm in the middle of mentally murdering him when I heard a knock. I told her to get in and Manang serves my ice cream.

After 3 scoops, it calms me.

I get my phone and called Meredith.

"Yea, why?" she answers.

"So boring. Punta ka na rito."

"Alright! Mag-aayos lang ako." Bago pa niya maibaba ay inunahan ko na siya.maya ako na naman babaan nun, e.

Matapos kumain ng ice cream ay kinuha ko na lang ang laptop ko at binuksan ang site ng Wellington High. One blog caught my attention.

Dark Core Gang is now on Wellington High blah-blah.

Akala ko naman importante. Pero Dark Core Gang? Sounds familiar. Baka sikat ang gang na ’yon?

Well, who knows?

I look at my wrist watch and it's been an hour since I called Meredith. Nasaan na ba ang babaeng ’yon? Ang tagal naman yata niya. Saan pa kaya dumiretso ’yon.

I don't want to waste more of my time staring at the ceiling while waiting for her so I decided to sleep first.

—