ผมกับร้อยรักต่างก็รียกินข้าวตรงหน้าอย่างไม่ได้สนใจกันและกันเลย ผมยังเขินกับไอ้คำที่บอกว่าให้รีบกินกันอยู่เลยคับ โอ้ยยยร้อนไปทั้งหน้าทั้งตัวเลย
พอกินกันเสร็จ เอ้ยไม่ใช่ พอกินข้าวกันเสร็จผมก็รีบชวนรักกลับห้อง และคือตลอดหลังจากมาห้องร้อยรักก็เงียบตลอดเลยทำเอาผมงงเลยคับ
"ระ.. รัก เป็นอะไรรึเปล่าทำไมเงียบจัง" ผมเอ่ยถามร้อยรักในขณะที่เธอกำลังก้มมองหน้ามือถืออยู่
"ป่าวซะหน่อยรักไม่ได้เป็นอะไร" เธอพูดขึ้นแต่ก็ไม่ได้หันมามองผมแต่อย่างใดนั่นทำให้ผมยิ่งแน่ใจว่าเธอต้องเป็นอะไรแน่ๆ ผมจึงลุกขึ้นแล้วเดินไปหาเธอด้วยความสงสัย
"รัก แต่อังว่ารักต้องเป็นอะไรไหนให้อังดูซิว่าป่วยรึเปล่า"ผมจับไหล่ร้ิยรักแล้วจับคางเธอให้เงยขึ้นแต่พอมองหน้าเธอชัดๆผมกลับรู้สึกแปลกๆขึ้นมาซะงั้น เพราะทั้งแววตาและริมฝีปากมันกลับเชิญชวนให้ผมอยากก้มลงไปสัมผัสอย่างที่ไม่สามารถยั้งใจตัวเองได้
ผมก้มลงไปจูบร้อยรักยิ่งได้สัมผัสริมฝีป
