“จ๊ะเอ๋!! มาแล้วค่า...”
“เมื่อไหร่มึงจะเลิกยุ่งกับกูสักทีวะ” บุคคลตรงหน้าคือคัพเค้ก เด็กข้างบ้านที่เพิ่งย้ายมาเมื่อไม่นานมานี้เอง แรก ๆ ก็ไม่อะไรนะครับแต่หลัง ๆ เธอสนิทกับแม่ผมไง แล้วก็เนี่ยก็เป็นอย่างที่ทุกคนเห็น
“พี่คาถาอะใจร้ายฉิบ! เจอหน้าทีไรชอบไล่ทุกทีเลย”
“กูไม่ได้ไล่แค่บอกให้มึงเลิกยุ่งกับกูเท่านั้นเอง”
“แล้วมันต่างตรงไหนล่ะคะ หนูยังไม่ทันทำอะไรให้เลย”
“แล้วไอ้ที่ตามติดทุกเวลาแบบนี้มันเรียกว่าอะไร? มึงไม่คิดบ้างเหรอว่ากูจะรำคาญหรือเปล่า” พลางทำหน้าเบื่อหน่ายใส่คนตรงหน้าเล็กน้อย ไม่ได้อยากพูดจาแย่ ๆ ใส่หรอกนะครับ แต่บางทีมันก็เกินไปไง
“หนูกลับก็ได้ค่ะส่วนนี่ฝากให้น้าปลายฟ้าด้วยแล้วกันนะคะ” คุกกี้หนึ่งกล่องถูกวางลงตรงหน้าผม ก่อนที่เจ้าตัวจะหันหลังกลับบออกไปอย่างรวดเร็ว
“ร้องไห้ขี้มูกโป่งแล้วมั้งน่ะ”
“ไม่หรอกพี่ เป็นแบบนี้ทุกวันแหละที่เห็นผมอยู่บ้านน่ะ แทนที่จะเอาเวลาว่างไปอ่าน
